บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2056

คนกลับถึงนอกเมืองแล้ว ย่อมอยู่ข้างนอกทั้งคืนไม่ได้แน่

ทว่าพวกเขายิ่งใกล้ถึงบ้านก็ยิ่งกระวนกระวาย ใกล้ถึงบ้านเกิดก็ยิ่งร้อนรน หากเคาะให้เปิดประตูไม่ได้ ต่อให้ปีนกำแพงเมืองก็ต้องข้ามไปให้ได้

เดือนสองหนาวเหน็บ วันก่อนยังมีหิมะตกหนัก หลังจากปิดประตูเมืองแล้ว แม่ทัพเฝ้าประตูเมืองก็ยังไม่จากไปไหน แต่สั่งงานอยู่ในนั้น

เมื่อนั้นก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตูเมือง ทหารรักษาประตูระแวดระวังทันที แม่ทัพหลี่แม่ทัพเฝ้าประตูเมืองนำทหารขึ้นไปดูบนหอประตูเมืองอย่างห้าวหาญ ดูสิว่าผู้ใดวางมาดใหญ่โต ปิดประตูเมืองแล้วถึงกับกล้าเรียกให้เปิดอีก

ครั้นชูคบเพลิง คนแน่นขนัดที่อยู่เบื้องล่างแหงนหน้าขึ้น ด้วยความยากลำบากในการเดินทาง ดินฝุ่นจับอยู่บนใบหน้า บดบังหน้าตาหล่อเหลาแต่เดิม

แต่ดีที่กลิ่นอายความยากจนบนตัวจะปกปิดอย่างไรก็ปกปิดไม่มิด

แม่ทัพหลี่พลันรู้ในแวบแรก น้ำตาร้อนรื้นดวงตา ตะโกนเสียงดัง “เปิดประตูเมือง เปิดประตูเมืองเดี๋ยวนี้!”

จากนั้นก็วิ่งลงไปข้างล่างด้วยความตื่นเต้น บันไดหินลื่น แม่ทัพหลี่หวิดลื่นล้มลงไปแล้ว

ต่อให้แม่ทัพหลี่ลืมใคร ก็มิอาจลืมพวกเขา

ประตูเมืองเปิดกว้าง คบเพลิงส่องแม่ทัพที่มาจากต่างแดน แม่ทัพหลี่นำคนขึ้นหน้า คุกเข่าข้างหนึ่งทำความเคารพ

หยู่เหวินเซียวรองข้อมือของเขา อมยิ้มเอ่ย “แม่ทัพหลี่ ไม่พบกันนาน ท่านยังเหมือนเดิมเลยนะ”

ลมกรรโชก พัดจนดวงตาแม่ทัพหลี่เกิดเป็นไอหมอก “ท่านอ๋อง ข้าน้อยคิดถึงท่านกับแม่ทัพทั้งหลายเหลือเกิน พวกท่านสบายดีไหมขอรับ?”

“พวกเราดียิ่ง ดูสิ บึกบึนกำยำเหมือนเดิม” หยู่เหวินเซียวตบบ่าของเขา ยิ้มเอ่ย

แม่ทัพหลี่ปาดน้ำตา “เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดี”

เขามองเสือขนทอง หมาป่าหิมะ เจ้าหูแหลม เฮ้อ แม่ทัพสัตว์เทพก็ดูโรยราไปมาก น่ากลัวว่าได้รับความลำบากแล้ว

เขาขึ้นหน้าไปคาราวะแม่ทัพสัตว์เทพ แม่ทัพสัตว์เทพผงกหัวเล็กน้อย ทั้งยังใช้หัวแตะมือของเขาทีหนึ่ง เป็นการแสดงออกว่าคิดถึงอีกฝ่าย

น้ำตาแม่ทัพหลี่พลันทะลักขึ้นมาอีก

“พวกเราเข้าเมืองแล้ว พรุ่งนี้จวนอ๋องซู่จะจัดงานเลี้ยงใหญ่ เชิญแม่ทัพหลี่มาเร็วหน่อย” หยู่เหวินเซียวรู้สึกว่าบุญคุณอาหารในตอนนั้นควรทดแทน ถึงอย่างไรก็ต้องเลี้ยงแขก ก็ควรเลี้ยงแม่ทัพหลี่สักมื้อ

“แน่นอน แน่นอน!” แม่ทัพหลี่เอ่ยด้วยความตื่นเต้น

ทุกคนประสานมือไปทางแม่ทัพหลี่ แม่ทัพหลี่ทักทายทีละคน คนเหล่านี้ ใบหน้าเหล่านี้ ปรากฏอยู่ตรงหน้าจริงๆ แล้ว ตั้งแต่พวกเขาไปจากเป่ยถัง มีคนเท่าไรที่คิดถึงพวกเขา

ครั้นเห็นพวกท่านน้าอุ้มเด็ก แม่ทัพหลี่ก็หยุดชะงักแล้วร้องไอ้หยาเสียงหนึ่ง ลูกตาเบิกกว้าง อ๋องชินเฟิงอันมีทายาทแล้ว ดีเหลือเกิน!

ครั้นบอกลาแม่ทัพหลี่ ขบวนใหญ่ก็เข้าเมือง

เนื่องจากเป็นยามวิกาลจึงไม่ได้ทำให้อึกทึกครึกโครม อยากกลับไปพักผ่อนเท่านั้น เร่งเดินทางเหน็ดเหนื่อยจริงๆ

บัดนี้ไม่มีคนอยู่อาศัยอยู่ในจวนอ๋องซู่ แต่ซูลั่วชิงยังให้คนมาทำความสะอาดเป็นเวลา ทำจวนอ๋องให้สะอาดอยู่เสมอ

ดังนั้นหลังจากเข้าประตูใหญ่ไปแล้ว ก็ไม่เห็นภาพกองใบไม้อย่างที่คาดไว้ ทุกหนทุกแห่งเป็นระเบียบเรียบร้อย ข้างของจัดวางเป็นระเบียบ