บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2072

วันต่อมา โพ่ตี้อวี้ถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล เพื่อเข้ารับการตรวจร่างกายพร้อม ๆ กับสามยักษ์ใหญ่

เขาไม่อยากไป การตรวจร่างกายเป็นรายการที่เขาต่อต้านมากที่สุด แล้วเรื่องที่เขาไปโต้แย้งในโรงแรมเป่าไหลเมื่อคืนนี้ ก็เป็นผู้จัดการใหญ่ที่คิดเองเออเองคนเดียวทั้งนั้น ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลยสักกระผีกริ้น

คนเราพออายุมากเข้า ความคิดก็จะกลับไปไร้เดียงสาเหมือนกับเด็ก ๆ เขาคิดว่าขอแค่แก้ต่างให้ตัวเองสักนิดสักหน่อย ฝ่าบาทก็จะต้องเชื่อเขาแน่

เพราะถึงอย่างไร เมื่อก่อนฝ่าบาทก็เคยเคารพนับถือเขาอยู่หลายส่วน

แต่ฮองเฮากลับไม่ยอมฟังคำอธิบายใด ๆ ก็ดำเนินขั้นตอนการส่งตัวเข้าโรงพยาบาลให้เขาทันที จากนั้นฝ่าบาทก็เปลี่ยนท่าทีแบบไม่เหลือไมตรีให้เลยสักนิด ด้วยการออกคำสั่งอย่างเข้มงวดว่า "ข้าจะไม่พูดเป็นครั้งที่สอง ทางที่ดีเจ้าควรปฏิบัติตามคำสั่งจะดีกว่า"

โพ่ตี้อวี้ถูกฝ่าบาทพาตัวไปคุยในห้องน้ำของโรงพยาบาล ส่วนรับสั่งนี้ก็เป็นการสั่งในห้องน้ำด้วย โพ่ตี้อวี้ก้มหน้ามองไปที่พื้นห้องน้ำ ทำท่าจะคุกเข่าลงเพื่อรับพระบัญชาด้วยสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจ

หยู่เหวินเห้ารีบเข้าไปพยุงเขาไว้ "แค่เชื่อฟังคำสั่งก็พอ ฉี่เสร็จก็กลับไปนอนที่ห้องพักผู้ป่วยซะ"

“ขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาท!” โพ่ตี้อวี้ทำได้แค่ตอบรับพระบัญชา แต่รอจนฝ่าบาทจากไปแล้ว เขาก็รีบโทรหาผู้จัดการใหญ่ทันที

ผู้จัดการใหญ่อยู่ดี ๆ ก็ถูกโยนความผิดให้แบบไม่มีเหตุผล จึงโกรธมากไม่แพ้กัน แผดเสียงตะโกนจากปลายสายมาว่า: "ในเมื่อเป็นแบบนี้ล่ะก็ ผมขอลาออก ผมไม่ทำแล้ว จะดีจะชั่วผมก็เป็นถึงผู้จัดการใหญ่ เต็มไปด้วยอุดมการณ์ที่ยิ่งใหญ่ แต่คุณก็เอาแต่สั่งให้ผมทำเรื่องที่มันไม่ตรงประเด็น ไม่อยู่ในขอบเขตของหน้าที่ตลอดเลย ถ้าไม่ให้อำนาจผมจัดการงานในมือเอง แล้วจะให้ผมขยายกิจการงานที่ทำอยู่ให้มันพัฒนาขึ้นได้ยังไงล่ะ?”

พูดจบ เขาก็ถึงกับวางสายไปในทันที

ประธานโพ่แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยทีเดียว มีอย่างที่ไหน ถึงกับกล้าตะโกนใส่เขาเลย? แถมยังกล้าลาออกเองด้วย?

นี่เขายังไม่ได้อ้าปากไล่อีกฝ่ายออกเลยนะ

ไม่ได้! มีแค่เขาที่สามารถไล่ผู้จัดการใหญ่ออกได้ เขาไม่ยอมรับการลาออกเองของอีกฝ่าย

ดังนั้น เขาจึงโทรกลับไปอีกสาย แล้วแผดเสียงให้ดังยิ่งกว่าเสียงที่ผู้จัดการใหญ่เพิ่งตะโกนใส่เขาเมื่อกี้ว่า "ผมไม่อนุมัติการลาออกของคุณ ถ้าคุณกล้าไม่มาทำงานล่ะก็ ผมจะฟ้องคุณฐานผิดสัญญา คอยดูเถอะ!"

อีกด้านหนึ่ง ผู้จัดการใหญ่วางสายเสร็จ ก็แทบจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าร้องไห้อย่างขมขื่นอยู่แล้ว โชคดีที่เขาเองก็เข้าใจนิสัยของประธานโพ่เป็นอย่างดี ว่าเขาเป็นพวกที่ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผล ต้องใช้ไม้แข็ง ถึงได้กล้าพูดคำพูดที่มันหักหาญน้ำใจกันแบบนี้ออกมา จึงได้แต่ต้องยอมถอยให้ก่อนเพื่อจะก้าวไปข้างหน้าต่อได้

เขาไปจากบริษัทนี้ไม่ได้ เพราะถ้าเขาไป คงไม่สามารถหางานในตำแหน่งดี ๆ แบบนี้ได้อีกแน่

เนื่องจากเมื่อนานมาแล้วทางประธานโพ่เคยรับปากฝ่าบาทไว้ ว่าเขาจะหาดารารับเชิญมาให้ฝ่าบาท แต่หลังจากคิดไปคิดมา ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าควรจะเชิญใครถึงจะเหมาะสม

ดังนั้นพวกเขาจึงเรียกเซเว่นอัพมาที่โรงพยาบาล เพื่อปรึกษาหารือร่วมกัน คิดว่าจะยังไงก็ควรต้องหาบทบาทอะไรสักอย่างให้เขา

สามยักษ์ใหญ่ก็พยายามนึกย้อนความทรงจำกันอย่างสุดความสามารถ คิดว่าในช่วงเวลานั้น ใครที่เหมาะสมที่สุดที่จะให้เจ้าห้าแสดงกันนะ?

ในที่สุดสามยักษ์ใหญ่ก็นึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้ คนคนนี้ปรากฏตัวไม่มากนัก มีบทแค่ฉากเดียวหลังจากถ่ายทำฉากนี้เสร็จ เขาก็สามารถตายไปได้เลย

ถูกต้อง ก็คือคุณชายตระกูลฟางที่ทะเลาะวิวาทกับหยู่เหวินหานในหอฉิน แล้วตายไปคนนั้นนั่นเอง

แต่หยู่เหวินเห้าจะเป็นจะตายก็ไม่ยอมเล่นบทนั้น ไม่ใช่เพราะเขาจู้จี้จุกจิกอะไรกับบทที่ว่า แต่เป็นเพราะคนคนนั้นถูกหยู่เหวินหานทุบตีจนตาย เขาแค่รู้สึกไม่ยินดีที่จะถูกเศษสวะอย่างหยู่เหวินหานทุบตีจนตายก็เท่านั้น