บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 229

แม่เฒ่ากับหยวนชิงผิงกินข้าวเย็นแล้วจึงกลับไป เดิมทีคิดว่าจะรอหยู่เหวินเห้ากลับมา แต่ว่า หลายวันนี้หยู่เหวินเห้ายุ่งมาก จึงรอไม่ไหว พวกเขาได้แต่กินกันไปก่อน

ท้องฟ้ามืดแล้ว แม่เฒ่าก็ไม่ยินดีจะนอนค้างที่จวน หยวนชิงหลิงได้แต่ให้สวีอีไปส่ง

หยวนชิงหลิงคิดว่าคืนนี้จะรอจนกว่าหยู่เหวินเห้าจะกลับมา ก่อนหน้านี้หลายคืนได้สาบานไว้แล้วว่าจะรอ แต่ว่าก็รอจนหลับไปเสียทุกที

ฉะนั้นคืนนี้นางจึงพอตอเป่าเข้ามาในห้องด้วย คุยกันอยู่สักพัก หลังจากพูดคุยกัน นางรู้แม้กระทั่งว่าในเมืองหลวงมีหมาจรจัดกี่ตัว

แต่ก็ยังรู้สึกง่วงอยู่ดี

ไม่ง่ายเลยที่จะอดทนจนถึงยามจื่อ แม่นมสี่เข้ามาเร่งเร้าเป็นครั้งที่ห้าแล้ว “สมควรนอนได้แล้ว คืนนี้ท่านอ๋องคงจะกลับมาเช้าแล้ว”

หยวนชิงหลิงปีนขึ้นเตียงไปด้วยอาการสะลึมสะลือ “ได้ เช่นนั้นข้าจะนอนรอ ”

แม่นมสี่หัวเราะอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก ที่จริงพระชายาง่วงจนได้ที่แล้ว ยังไม่ทันจะถึงยามไฮ่ก็เห็นนางสัปหงก หนังตาหย่อนแล้ว ยังคงฝืนรออยู่เกือบสองชั่วยาม

นางเดินเข้าไปคลุมผ้าห่มให้หยวนชิงหลิง เพิ่งจะหมุนตัวไปเป่าดวงไฟในตะเกียง ก็เห็นหยู่เหวินเห้าเข้ามา นางตกใจสะดุ้ง “ท่านอ๋อง”

หยวนชิงหลิงได้ยินเสียง ก็รีบลืมตาขึ้น ที่สุดก็รอจนเขากลับมาแล้ว

แต่ว่า บนเสื้อผ้าและใบหน้าเขามีเลือดเปื้อนอยู่ ใบหน้าทั้งห่อเหี่ยวและเสียใจ

หยวนชิงหลิงหัวใจกระตุก รีบลงมาจากเตียง “สวรรค์ เกิดเรื่องอะไรขึ้น ท่านบาดเจ็บหรือไม่ ”

หยู่เหวินเห้าประคองมือนางเอาไว้ ให้นางนั่งลง เอ่ยเสียงแหบว่า “ข้าไม่เป็นไร ไม่ใช่ข้า เป็นเจ้าแปด เจ้าแปดเกิดเรื่องแล้ว ”

“เจ้าแปด ”หยวนชิงหลิงอึ้ง จากนั้นก็นึกถึงองค์ชายแปดหยู่เหวินช่าง เขาเป็นสายเลือดโดยตรงของฮองเฮา เล็กกว่าอ๋องฉีไปปีกว่า อยู่ลำดับที่แปด “เขาเป็นอะไร”

“กู้ซือทำร้ายเขา”หยู่เหวินเห้าสีหน้าขาวซีด

“กู้ซือ”หยวนชิงหลิงโพล่งออกไป “เป็นไปไม่ได้”

หยู่เหวินเห้าค่อยๆนั่งลง สายตามีแววสับสนและเจ็บปรากฏขึ้น “แต่ว่า เขายอมรับแล้ว”

หยวนชิงหลิงก็รู้สึกตกใจมาก “ทำไม ทำไมเขาต้องทำร้ายองค์ชายแปดด้วย ”

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า เอ่ยด้วยเสียงหนักอึ้ง “เขายอมรับแค่ว่าทำร้ายเจ้าแปด แต่ไม่พูดถึงสาเหตุ เป็นตายอย่างไรก็ไม่ยอมพูด ”

หยวนชิงหลิงนั่งนิ่ง กู้ซือ แม้ว่ากู้ซือจะทำกระทำการมิบังควรอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับต้องทำขนาดนี้

แต่เขากลับยอมรับผิด

“เรื่องนี้มันเป็นอย่างไรกันแน่ ”หยวนชิงหลิงถาม

หยู่เหวินเห้ามองนาง คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ในสายตาอดไม่ได้ที่หม่นลง “วันนี้ข้าเข้าวังไปรายงานเรื่องของเมืองถิงเจียง ตอนที่ออกมา ก็พบเข้ากับหลี่กงกง หลี่กงกงบอกข้าว่าเสด็จแม่ไม่ค่อยสบาย เมื่อคืนก็ได้เชิญหมอหลวงมาดูอาการ ข้าจึงคิดว่าจะไปเยี่ยมสักหน่อย พอไปถึงตำหนักหมิงหัว ก็ได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเจ้าแปดดังขึ้น ข้าก็เลยพุ่งเข้าไป เห็นเพียงกู้ซือที่ถือดาบที่อาบเลือดเอาไว้ เจ้าแปดได้ล่มจมกองเลือดแล้ว และขันทีข้างกายของเจ้าแปดก็ตายแล้ว ตอนที่ข้าอุ้มเจ้าแปดออกมา กู้ซือมองข้าเดินผ่านไป แล้วค่อยๆเดินตามข้ามา แต่ไม่พูดอะไรสักคำ รอให้เสด็จพ่อมา เขาพูดออกไปเพียงคำเดียวว่า เขาเป็นคนทำ ”

“ตำหนักหมิงหัว องค์ชายแปดไม่ได้อยู่ที่ตำหนักหมิงหัวนี่นา”หยวนชิงหลิงพูด

“ใช่ ตำหนักหมิงหัวไม่มีคนอยู่มานานแล้ว แต่ว่าเจ้าแปดชอบไปวาดรูปที่นั่น วันนี้ก็เกิดเรื่องขึ้นตอนที่เขากำลังวาดรูป”หยู่เหวินเห้าถอนใจหนักๆ เศร้าอย่างบอกไม่ถูก และรู้สึกสงสัยอย่างมาก

“แล้วตอนนี้องค์ชายแปดเป็นอย่างไรบ้าง ”หยวนชิงหลิงถาม

“ให้กันยาจื่อจินไปแล้ว แต่ว่า จะฝ่าวิกฤติไปได้หรือไม่ ยังไม่รู้ หมอหลวงบอกว่าเขาบาดเจ็บหนักมาก ตอนที่ข้าออกจากวัง เขายังกระอักเลือดออกมาด้วย ”หยู่เหวินเห้าเอ่ยอย่างหนักอึ้ง

หยวนชิงหลิงกุมมือเขาเอาไว้ มือเขาสั่นเล็กน้อย รู้ว่าเขาถือเอากู้ซือเป็นเสมือนน้องชายของตนเองเสมอมา

“เรื่องนี้แปลกประหลาดมา แล้วใครรับหน้าที่ตรวจสอบ ”หยวนชิงหลิงถาม

“เสด็จพ่อมอบคดีนี้ให้ข้า ตอนนี้กู้ซือถูกขังชั่วคราวอยู่ที่กรมการพระนคร ข้ายังไม่รู้ว่าจะไปถามคำถามเขาอย่างไร”หยู่เหวินเห้าถอนหายใจ พูดขึ้น