บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 289

หยวนชิงหลิงเปิดโปงอย่างไม่รีรอ “พวกเขากำลังดื่มสุราอยู่ด้านใน”

แต่ฉางกงกงยังคงตอบกลับด้วยมารยาท ： “เป็นเรื่องสำคัญจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ เชิญพระชายาไปถวายพระพรไทเฮาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงรู้ดีว่าหากมีการดื่มขึ้นมาจะไม่มีการกำหนดปริมาณ แต่เมื่อประตูใหญ่ปิดสนิทเช่นนี้ นางไม่สามารถเข้าไปด้านในได้ เช่นนั้นนางจึงได้แต่จำยอม： “เช่นนั้นก็ได้ วานเจ้าไปแจ้งกับเสด็จปู่ด้วยว่าข้ามีเรื่องเร่งด่วน หลังจากที่ข้าไปถวายพระพรไทเฮากลับมา โปรดให้เขาอนุญาตให้พวกข้าเข้าพบด้วย”

ฉางกงกงยิ้มจางๆ ： “รับทราบ！พระชายาเจ้าไปก่อน วันนี้ไท่ซ่างหวงมีความสุขยิ่งนัก ให้เขาได้สุขสำราญอีกสักนิดเถอะ”

หยวนชิงหลิงพยักหน้าเข้าใจ ก็จริงเพราะเรื่องที่อีกสักครู่นางจะพูดนั้นต้องทำลายความสุขของไท่ซ่างหวงเป็นแน่ เช่นนั้นก็ให้เขาได้เสพสุขสำราญอีกสักหน่อยดีกว่า

เมื่อเดินทางมาถึงฝั่งของไทเฮา พอดีกับเต๋อเฟยที่มาอยู่ที่นี่ด้วย ไทเฮามีความปลาบปลื้มเป็นอย่างมากจึงดึงตัวหยวนชิงหลิงเข้ามาดูอย่างละเอียดโดยเฉพาะท้องของนาง แต่พอดูไปดูมาคิ้วของนางกลับขมวดขึ้น “ครรภ์นี้ใหญ่เร็วจริงเลย อีกทั้งยังดูกลมๆ อีกด้วย”

เต๋อเฟยพูดพร้อมรอยยิ้ม ： “ไทเฮา ครรภ์กลมโตไม่ดีหรือเพคะ？”

ไทเฮาเหลียวหันไปมองเต๋อเฟย ： “เจ้าไม่เข้าใจ เจ้ายังไม่เคยคลอดลูกเลย ส่วนมากท้องกลมจะได้เป็นลูกสาว ส่วนท้องมีปลายแหลมถึงจะเป็นลูกชาย”

เต๋อเฟยตอบ “อ่อ” คำเดียวแล้วกลับมายิ้ม ในขณะที่แววตากลับมีความอ้างว้าง “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง หม่อมฉันยังไม่เข้าใจจริงๆ ”

ไทเฮารู้ตัวถึงสิ่งที่ตนพูด จึงหันไปตบมือนางเบาๆ “เจ้าปรนนิบัติฝ่าบาทได้อย่างดีที่สุดแล้ว อย่าไปใส่ใจเรื่องพวกนี้เลย”

เต๋อเฟยจึงตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม： “หม่อมฉันเป็นคนไร้บุญวาสนา ต่อให้ใส่ใจ ก็คงจะทำไม่ได้เพคะ”

“บุญวาสนาของคนไม่ได้ขึ้นอยู่กับทายาทเสมอไป ยังมีอย่างอื่นอีกมากมาย ตอนนี้เจ้าโชคดีเพียงใดที่ผ่านมาหลายปีแล้วแต่ฝ่าบาทยังไม่เคยละทิ้งเจ้าเลยสักครั้ง เจ้าควรที่จะรู้สำนึกจะดีกว่า” ไทเฮากล่าว

“เพคะ หม่อมฉันรู้ดี การที่หม่อมฉันได้มาอยู่เคียงข้างพูดคุยกับไทเฮาทุกๆ วันก็นับว่าเพียงพอมากแล้วเพค่ะ” เต๋อเฟยตอบ

ไทเฮายิ้มบางๆ ก่อนจะเรียกให้หยวนชิงหลิงนั่งลงพร้อมไถ่ถาม： “ทานอาหารได้เยอะหรือไม่？อาเจียนหรือเปล่า？หรือว่าชอบทานเผ็ด？ชอบทานอาหารรสเปรี้ยวหรือไม่？”

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าเหตุใดไทเฮาถึงเอาแต่ให้ความสนใจในเรื่องพวกนี้นะ แต่นางไม่กล้าที่จะเอ่ยออกมา จึงได้แต่ตอบคำถามไปตามมารยาท： “ทูลท่านย่า ข้าพอทานอาหารได้บ้าง ส่วนอาการอาเจียนก็ไม่ค่อยเป็นบ่อยมากแล้ว ยาเม็ดอู๋โยวที่โสวฝู่ฉู่มอบให้นั้นได้ผลเป็นอย่างมาก ส่วนเรื่องอาหารเผ็ดหรือเปรี้ยวนั้นตอนนี้ข้าไม่กินทั้งนั้นเพค่ะ”

ไทเฮาพยักหน้ารับเบาๆ แล้วมองดูครรภ์ของนางอย่างถี่ถ้วน จนสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะขอให้กำเนิดเป็นลูกชาย

ไทเฮาหันไปส่งสัญญาณให้แม่นมนำขนมเซียงจามาให้หนึ่งจาน ก่อนจะส่งให้กับหยวนชิงหลิง “เจ้าทานสักคำ ดูสิว่าชอบทานหรือไม่？”

หยวนชิงหลิงยื่นมือออกไปหยิบขนมมาหนึ่งชิ้นนางเคี้ยวอยู่ในปากแล้วทันใดนั้นใบหน้าของนางก็ย่นเข้าหากันด้วยความเปรี้ยว นางกัดฟันทนกินจนหมด แล้วกล่าวออกมาตามตรง ： “เสด็จย่าเพค่ะ ขนมเซียงจานี้ไม่ใส่น้ำตาลหรือเพคะ ？มันเปรี้ยวเกินไป ข้าไม่ชอบทาน”

ไทเฮาผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด “ไม่ชอบทานงั้นหรือ？นี่ของเปรี้ยวเหตุใดถึงไม่ชอบทานกันนะ？เฮ้อ ยังโชคดีที่ไม่ชอบทานเผ็ดด้วย นับว่ายังพอมีหวังแต่เพราะครรภ์มันกลมเกินไป หรือว่าเจ้าจะทานจนอ้วนขึ้น ？เช่นนั้นก็ทานให้น้อยลงหน่อยจะดีกว่า……แต่ก็ไม่ดี ทานน้อยจะไม่ดีต่อครรภ์เช่นกัน”

เต๋อเฟยถึงกับอดยิ้มออกมาไม่ได้： “ไทเฮาทำเช่นนี้จะทำให้พระชายาฉู่ตกใจแล้วเพค่ะ ไม่ว่าจะเป็นซื่อจื่อหรือจวิ้นจู่ ขอให้แข็งแรงก็เพียงพอแล้ว เจ้าอย่าได้พูดอีกเลย ไม่เช่นนั้นหลังจากที่เด็กคนนี้กำเนิดออกมาแล้วทราบว่าเจ้าเคยรังเกียจจะทำให้เขาไม่สนิทสนมกับเจ้าได้เพค่ะ”

ไทเฮาที่ได้ยินเช่นนั้นรีบสะบัดมือทันที “จะเป็นเช่นนั้นไม่ได้ ลูกสาวทั้งสองคนของเจ้าใหญ่ล้วนไม่สนิทสนมกับข้า คนนี้ไม่อาจให้เป็นเช่นนั้นอีก เต๋อเฟยพูดถูก อย่าได้ไปสนใจว่าจะเป็นซื่อจื่อหรือจวิ้นจู่ ขอให้แข็งแรงก็พอแล้ว”

นางจึงรีบสั่งให้คนเก็บขนมเซียงจากลับไป แล้วหันไปหาหยวนหย่งอี้ “เจ้าล่ะ？อภิเษกไปก็ตั้งนานแล้ว ตั้งครรภ์แล้วหรือยัง？”

หยวนหย่งอี้ยกกำปั้นขึ้นแล้วทุบลงไปบนท้องของตัวเองหลายที “ไม่เพคะ ยังคงปกติดี”

ไทเฮาถึงกับตกใจกับการกระทำของ ก่อนจะรีบยิ้มออกมา： “เจ้านี่ช่างน่าเวทนา เหตุใดเจ้าถึงได้มีนิสัยเหมือนท่านย่าของเจ้านักนะ ？ใช้แรงขนาดนี้ไม่เจ็บบ้างหรือ？”

หยวนหย่งอี้รีบตอบกลับทันที ： “ไม่เจ็บเพคะ ไม่มีอะไรเลย เจ้าอ๋องไม่เคยนอนกับข้า เอาแต่ไปนอนกับพระชายา” นางชะงักไปครู่หนึ่ง

“ไม่ใช่ ตอนนี้เจ้าอ๋องก็ไม่ได้นอนกับพระชายาแล้วเช่นกัน ต่างแยกห้องกันหมด”