บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 32

บทที่ 32 ถูกลอบโจมตี

จนกระทั่งแสงสายัณห์ตกกระทบส่องสว่างเต็มลานบ้าน ก็ยังไม่เห็นหยู่เหวินเห้าเข้าวัง

หยวนชิงหลิงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจอยู่บ้าง วันนี้ผ่านไปได้อย่างราบรื่นมาก ตั้งแต่ทะลุมิติมาอยู่ที่นี่ ยังไม่เคยสงบเช่นนี้มาก่อน

กลางคืนหลังจากที่ช่วยฝูเป่าล้างแผลแล้ว ฉางกงกงก็ให้นางกลับไปพักผ่อนที่ตำหนักอุ่นตะวันตก

หยวนชิงหลิงออกมานอกพระตำหนัก มองเห็นเกี้ยวของฮ่องเต้หมิงหยวนมาถึงประตูพระตำหนักพอดี นางกำลังลังเลว่าจะรีบไปจากที่นี่เสียหรือว่ารอคำนับเขาก่อนค่อยจากไป แต่กลับมองเห็นคนผู้หนึ่งที่แต่งกายคล้ายองครักษ์เดินหน้าเข้าไปพูดอยู่สองสามคำ สีหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวนก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน หมุนตัวจากไปทันที

มาถึงนอกพระตำหนักแล้วยังหมุนตัวจากไป เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นกันแน่

หยวนชิงหลิงกลับไปยังตำหนักอุ่นตะวันตกด้วยจิตใจล่องลอย แม่นมสี่มาเปลี่ยนยาให้กับนาง หยวนชิงหลิงใช้น้ำร้อนเช็ดตัว ล้างหน้า ทำให้ร่างกายผ่อนคลายขึ้นมาก

กินยาแก้อักเสบแล้ว นางก็ขึ้นไปนอนบนเตียง

หลายวันมานี้ก็กินแต่ยาแก้อักเสบ ทำให้นางรู้สึกมึนๆ ง่วงนอนทั้งวัน พอร่างเตะกับที่นอน หนังตาก็หย่อนลงมาปิดทันที

กระทั่ง ไม่มีเวลาที่จะคิดด้วยซ้ำไปว่าทำไมฮ่องเต้หมิงหยวนมาแล้วก็จากไป

กลางดึก แม่นมสี่ก็เข้ามาปลุกนางตื่น

หยวนชิงหลิงขยี้ตา มองไปยังแม่นมสี่ที่ถือตะเกียงยืนอยู่อีกฝั่ง ท่าทีของนางมีความเจ็บปวดบางอย่างที่ปิดบังอยู่ หยวนชิงหลิงเกือบจะเป็นการดีดตัวขึ้นมา ถามเสียงแหบว่า “ไท่ซ่างหวง……”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่เพคะ”แม่นมสี่รีบตัดบทของนางทันที “พระสนมรีบลุกขึ้นเถอะ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกจากวังกัน กู้ซือรอท่านอยู่ข้างนอกเพคะ”

“ออกจากวัง ”หยวนชิงหลิงมึนงง ค่ำมืดดึกดื่นเช่นนี้ ออกนอกวังไปทำไมกัน

“อย่าถามเลย รีบลุกขึ้นเถอะเพคะ”แม่นมสี่ยื่นมือไปเลิกผ้าห่มของนางออก จากนั้นก็หันไปสั่งการว่า “ดูแลเปลี่ยนชุดให้พระสนมด้วย”

หยวนชิงหลิงเพิ่งจะเห็นว่าในตำหนักไม่ได้มีแค่แม่นมสี่เพียงคนเดียว ยังมีสาวรับใช้ในวังอีกสองคน

ผ้าเช็ดหน้าเย็นเหยียบผืนหนึ่งพาดอยู่ที่ใบหน้าของนาง แม่นมสี่พูดว่า ：“พระสนมต้องสดชื่นสักหน่อย”

ไอเย็นทำให้หยวนชิงหลิงตื่นตัวทันที นางเองก็ไม่ได้ถาม แม่นมสี่เป็นคนของไท่ซ่างหวง นางออกวัง น่าจะเป็นคำสั่งของไท่ซ่างหวงแน่

ไท่ซ่างหวงโกรธนางหรือ

ฉะนั้นจึงได้ไล่นางไปกลางดึกเช่นนี้

เมื่อออกไปข้างนอก ก็มองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมชุดเกราะสีเงินที่เอวมีดาบคาดเอาไว้ยืนอยู่ตรงระเบียง เห็นนางเดินออกมา องครักษ์ก็ยกมือขึ้นคำนับ “กู้ซือรับบัญชาส่งพระชายาออกนอกวัง”

หยวนชิงหลิงรู้จักเขา เขาคนนี้คือรองผู้บัญชาการมหาดเล็กกู้ซือ

วันก่อนเขารับผิดชอบในการตรวจสอบคดีที่ฝูเป่าตกตึก

ใจนางกระตุกไปวูบหนึ่ง กู้ซือคุ้มครองนางออกจากวัง ไท่ซ่างหวงจะไล่นางออกไป

ให้ใครก็ได้ส่งนางออกไปก็พอแล้ว แต่นี่กลับรบกวนรองผู้บัญชาการมหาดเล็ก

นางก็ไม่ได้ถามออกไป เดินตามกู้ซือออกไป

ฝีเท้าของกู้ซือเร็วมาก หยวนชิงหลิงเร่งตามเต็มฝีเท้า แต่ก็ยังห่างกันระยะหนึ่งอยู่ดี

พอมาถึงนอกประตูวัง หยวนชิงหลิงก็หอบหายใจแรง

นอกวังมีรถม้าคันหนึ่งจอดรออยู่ หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นดู คนที่ขับรถม้ากลับเป็นขุนนางในจวนใต้เท้าทัง

ทังหยางลงจากม้า วางเก้าอี้เล็กสำหรับเหยียบ ก้มตัวพูดว่า “เชิญพระชายาขึ้นรถม้า”

หยวนชิงหลิงไม่ไต่ถาม เหยียบเก้าอี้ขึ้นไปบนรถม้า

กู้ซือลงเส้ไปที่ม้าที่อยู่ด้านหน้า ทังหยางควบคุมรถม้า ไปตามทางที่มืดสนิท ไปยังจวนอ๋องฉู่

รถม้าวิ่งได้เร็วมาก โคลงเคลงกระแทกตลอดทาง หยวนชิงหลิงรู้สึกเจ็บที่แผล แต่ว่า ก็ไม่ได้ใส่ใจกับความเจ็บปวด เพราะในใจถูกความหวาดกลัวที่พูดไม่ออกเกาะกุมไปแล้ว

รถม้ามาถึงจวนอ๋องฉู่ และหยุดลง ทังหยางลงจากรถม้าเลิกผ้าม่านให้หยวนชิงหลิงลงจากรถม้า