บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 326

ผู้คนในห้องโถงต่างรู้สึกขนพองสยองเกล้า พระชายาซุนจึงรีบพูดกับอะซี่ว่า “อะซี่ เจ้ามีฝีมือศิลปะการต่อสู้ เจ้ารีบตามนางไป อย่าให้นางวางเพลิงได้”

เดิมทีอะซี่อยากจะอยู่ที่นี่เพื่อดูแลปกป้องหยวนชิงหลิง แต่ว่า ถ้าหากผู้หญิงคนนั้นวางเพลิงจริงๆ ถึงแม้จะมีการป้องกันอย่างใกล้ชิดมันก็อันตรายอยู่ดี นางจึงตอบรับแล้วตามออกไป

เดิมทีทหารจวนอ๋องซุนก็ไม่พออยู่แล้ว ตอนนี้พวกเขาล้วนออกไปช่วยดับเพลิงกันหมด คนในจวนที่เหลือล้วนไม่มีฝีมือการต่อสู้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ผู้หญิงที่อยู่เต็มห้องก็จะตกอยู่ในอันตราย

ในใจของหยวนชิงหลิงเต้นตึกๆขึ้นมาทันที นางลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปพูดกับอะซี่ว่า “เร็ว เรียกคนไปปิดประตูใหญ่ก่อน”

อะซี่เห็นถึงสายตาที่บ่งบอกถึงความอันตรายของนาง จึงรีบวิ่งออกไปปิดประตู

พระชายาซุนก็ลุกขึ้นยืนในทันที พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

“มีคนหลายคนกำลังเดินมุ่งหน้ามาทางพวกเราอย่างรวดเร็ว” หยวนชิงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น หูของนางรับรู้เร็วมาก สามารถได้ยินเสียงฝีเท้าที่ผิดปกติเหล่านี้

เจ้าหญิงและผู้หญิงที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “อะไร?”

พระชายาซุนพูดปลอบขึ้นว่า “ทุกคน ใจเย็นๆก่อน ข้าจะออกไปดู”

นางรีบเดินออกไป อะซี่ได้ปิดประตูใหญ่เรียบร้อยแล้ว และสั่งให้ลูกน้องปิดประตูหลังและประตูด้านข้างให้ดี

“อะซี่ รีบตามไปดูฉู่หมิงชุ่ย จับตาดูนางให้ดี ถ้าหากนางมีพฤติกรรมที่ออกนอกลู่นอกทางให้จับตัวนางไว้”

“ได้ ข้ารู้แล้ว” อะซี่รีบไปหาฉู่หมิงชุ่ยทันที

พระชายาซุนมองไปรอบๆด้วยความระแวดระวัง ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นกับแขกที่จวนอ๋องซุนขึ้นมา นางคงรับผิดชอบไม่ไหว

นางเรียกผู้ดูแลบ้านมาหา สั่งให้เขานำลูกน้องทั้งหมดมารวมตัวกันในห้องโถง

แขกที่มาในงานเลี้ยงล้วนเป็นคนในราชวงศ์หรือเครือญาติเหล่าขุนนาง ยังมีแขกบางคนที่รอจนถึงงานเลี้ยงตอนค่ำถึงค่อยมา

ดังนั้นตอนนี้มีคนประมาณ สามสิบคนมารวมตัวกันในห้องโถง ในจำนวนนั้นมีเด็กห้าคนอยู่ด้วย

ความปลอดภัยของคนเหล่านี้นางต้องรับผิดชอบ เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางจึงสั่งให้คนสองสามคนคอยคุ้มกันที่ทางเข้าหลักเพื่อรักษาความปลอดภัย

เมื่อนางหันมามองก็เห็นผู้หญิงคนที่มากับอ๋องเว่ยเดินตามอยู่ด้านหลัง นางจึงพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า “เจ้าเข้าไปนั่งในห้องโถงเถอะ ข้าเกรงว่าหากเกิดอันตรายขึ้น ข้าไม่รู้ว่าจะพูดกับเจ้าสามยังไง”

กู้จือถามขึ้นว่า “มีอะไรให้ข้าช่วยได้บ้างไหม?”

“ไม่ต้อง” พระชายาซุนพูดขึ้นเบา ๆ แล้วเดินเข้าไปข้างใน

กู้จือตามไป แล้วเข้าไปข้างใน แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ค่อยๆเดินถอยหลังออกมา

ทุกคนคิดว่านางคงรู้ถึงสถานะที่ไม่ชัดเจนของตน จึงไม่สนใจนาง อันที่จริงแล้วช่วงสำคัญแบบนี้ ไม่มีใครคิดถึงความรู้สึกของนางหรอก

แต่เจ้าหญิงฉินผิงกลับพูดดุด่าอย่างรุนแรงขึ้นว่า “โสเภณี"

กู้จือหันไปมองเจ้าหญิงฉินผิง ด้วยดวงตาที่เขียวปัด

เจ้าหญิงฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “มองอะไร ไม่ได้พูดถึงเจ้าสักหน่อย”

หยวนชิงหลิงที่ได้เสียงเอะอะจากข้างนอก ได้ยินถึงเสียงที่โมโหของเจ้าหญิงฉินผิงจึงพูดขึ้นว่า “เจ้าหญิง ช่างเถอะ นี่เป็นเรื่องภายในบ้านของอ๋องเว่ย ที่สำคัญที่นี่คือจวนอ๋องซุน ไม่ควรพูดเรื่องพวกนี้”

เดิมทีเจ้าหญิงฉินผิงคิดที่ดุด่ากู้จือสักหน่อย พอได้ฟังคำพูดของหยวนชิงหลิงแล้ว จึงคิดได้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะ จึงพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ายั้งสติไม่อยู่”

หยวนชิงหลิงช่วยกู้จือแก้หน้าให้ นางก็เพียงแค่เหลือบมองดูหยวนชิงหลิง จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

อะซี่เจอฉู่หมิงชุ่ยที่ลานบ้าน