บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 348

หยวนชิงหลิงซาบซึ้งที่พวกนางไม่ทอดทิ้งกัน นางรู้ว่าถ้ากลับบ้านมารดา ย่อมต้องเกิดขึ้นลมขึ้นมาไม่น้อย มีพวกนางสองคนอยู่ด้วย อย่างน้อยก็สามารถรับประกันได้ว่าตนเองจะไม่ถูกรังแก

อีกด้านหนึ่ง หยู่เหวินเห้ารอหยวนชิงหลิงกลับมาที่จวน สุดท้ายรอจนได้รับพระบัญชาจากฮ่องเต้ เรียกตัวเขาเข้าวัง

ตอนที่เขาควบม้าเข้าวัง เขาเห็นรถม้าของหยวนชิงหลิง จึงได้ดึงบังเหียนเพื่อหยุดม้า ขวางรถม้าของหยวนชิงหลิงเอาไว้

เดิมทีมู่หรูกงกงคิดว่าจะให้พวกเขาได้พบกันสักครั้ง จึงไม่ได้ให้คนขับรถม้าเลี่ยงไปใช้อีกเส้นทางหนึ่ง

ฉะนั้น หลังจากจอดรถม้าแล้ว มู่หรูกงกงก็รีบพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “พระชายา อย่าได้เอ่ยถึงเรื่องในวังเด็ดขาด ด้วยนิสัยของท่านอ๋องแล้ว เกรงว่าจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ อาจทำเรื่องจนมีโทษร้ายแรงในวังก็ได้ ”

หยวนชิงหลิงพยักหน้าเบาๆ นางลงจากรถม้า

หยู่เหวินเห้าเองก็ลงจากม้าเดินมาพอดี พูดว่า “เจ้าไม่ต้องลงมา ข้างนอกหนาวมาก”

เขารีบเดินเข้าไปสวมกอดนางเอาไว้ ใช้เสื้อคลุมคลุมตัวนางเอาไว้ ถามขึ้นว่า “เสด็จพ่อพูดอะไรบ้าง”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้าซบหน้าไว้ที่อกของเขา ดมกลิ่นที่คุ้นเคยและปลอดภัย ทำให้ร่างแข็งทื่อของนางผ่อนคลายลงไปได้บ้าง

สองมือของนางโอบกอดแผ่นหลังของเขาเอาไว้ นิ้วมือสัมผัสกับลายปักบนเสื้อของเขา สูดลมหายใจเข้าลึกๆหนึ่งเฮือก พูดว่า “ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ถามว่าท่านทำอะไรอยู่ในจวนทุกวัน ”

หยู่เหวินเห้ากระซิบ “เรื่องแค่นี้หรือ เสด็จพ่อคงจะว่างเกินไป ได้ยินว่ามีบัญชาให้เรียกตัวข้าเข้าเฝ้า คิดว่าจะมีเรื่องอะไรซะอีก ตอนนี้เห็นเจ้าแล้ว ข้าก็วางใจ ”

นางเงยหน้าขึ้นจากอ้อมอกของเขา จ้องมองใบหน้าเขานิ่งงัน ยื่นมือไปลูบคิ้วที่ดำดุจหมึก ข้างๆนั้นมีรอยแผลเป็น แผลเป็นตอนนี้เหลือร่องรอยสีแดงหนึ่งเส้นเท่านั้น ไม่ได้สะดุดตามาก และไม่ได้ทำลายโฉม แต่กลับทำให้ดูน่าเกรงขามมากขึ้น

นางไม่รู้ว่าทำไม จึงยิ้มขึ้นมา “ไปเถอะ ข้ากับลูกจะรอท่าน ”

พูดประโยคนี้ออกไป ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเช่นกัน ยิ้มนั้นกลับกลายเป็นน้ำตาที่จะเอ่อล้นออกมา นางรีบสูดลมหายใจลึกๆทันที จึงยับยั้งเอาไว้ได้

หยู่เหวินเห้าหอมที่หน้าผากนางหนึ่งที พูดว่า “อากาศหนาว เจ้ารีบกลับไปเถอะ ข้าจะรีบตามกลับไปเช่นกัน ถ้าเหนื่อยก็ไม่ต้องรอข้า นอนก่อนได้เลย”

หยวนชิงหลิงใช้แรงกอดเขาเอาไว้แน่นครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆคลายออก มองเข้าด้วยแววตาลึกซึ้ง “ข้ารอท่าน”

เขายิ้มอย่างเอ็นดู จากนั้นก็หอมที่ใบหน้านางอีกหนึ่งที “ได้ ข้าจะรีบกลับ”

เขาประคองหยวนชิงหลิงขึ้นรถม้า กำชับให้ขับรถม้าช้าๆหน่อย อย่าให้กระแทกกระทั้นเกินไป

มู่หรูกงกงปล่อยม่านกั้นลง ตัดขาดแววตาของหยวนชิงหลิงที่กำลังจ้องมองอยู่

หยวนชิงหลิงได้ยินเสียงฝีเท้าม้าดังขึ้น ห่างออกไป น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ที่สุดก็ไหลออกมา

นางร้องไห้ไร้เสียง ค่อยๆยื่นมือออกมาเช็ดน้ำตา

คืนนี้ช่างเหน็บหนาวจริงๆ

อะซี่ไม่รู้ว่าจะปลอบใจอย่างไรดี ได้แต่กุมมือของนางไว้แน่น รู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก

พอกลับไปถึงจวน หยวนชิงหลิงก็ให้แม่นมฉีกับลู่หยาเก็บข้าวของ นางจะกลับไปอยู่บ้านมารดาสักพัก

แม่นมฉีกับลู่หยาต่างก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น มองอะซี่ด้วยความอึ้งตะลึง อะซี่เอ่ยอย่างยากลำบากว่า “ทำตามที่พระชายาสั่งเถอะ”

ลู่หยารีบวิ่งออกไปหาแม่นมสี่กับทังหยางทันที

ทังหยางกับแม่นมสี่พอได้ยินว่าพระชายากลับจากวังก็จะกลับไปอยู่บ้านมารดา ก็รู้ว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ จึงรีบเร่งเข้าไปหา

เห็นมู่หรูกงกงยืนรออยู่ด้านนอก หัวใจของแม่นมสี่หนักอึ้ง รีบเดินเข้าไป

แม่นมฉีกับหมันเอ๋อได้ช่วยกันเก็บข้าวของแล้ว หกเกอเอ๋อก็ช่วยขนของไปไว้บนรถม้าที่อยู่ด้านนอก