บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 351

หยวนชิงหลิงกล่าว “ไม่ถึงตาข้าที่จะเลือก ข้าไม่กลับ สถานการณ์จะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ อีกอย่างฮ่องเต้มีความประสงค์จะขังข้าด้วยความผิดที่ข้าก่อขึ้น ข้าถูกขังเอาไว้ ฮ่องเต้สั่งให้เจ้าห้าทำอะไร เขาก็ต้องทำตาม ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี”

“เรื่องนี้ไม่รู้ว่าไท่ซ่างหวงจะรู้เรื่องด้วยหรือไม่” แม่นมสี่กล่าว

หยวนชิงหลิงส่ายหัวอย่างเบาๆ “ข้าไม่สามารถไปหาไท่ซ่างหวงให้พระองค์ท่านช่วยข้าทุกครั้งที่ประสบปัญหา พระองค์ท่านได้ออกหน้าช่วยข้ามาหลายครั้งแล้ว หากครั้งนี้เป็นเพราะข้าแล้วทำให้พระองค์ท่านต้องเผชิญหน้ากับเสด็จพ่อ ข้าถึงจะเป็นคนที่บาปที่สุด อีกอย่างเรื่องที่ฮ่องเต้ทำ อย่างน้อยในสถานะของไท่ซ่างหวงกับเขา มันไม่ใช่เรื่องผิด”

แม่นมสี่กล่าว “เรื่องมากมาย มันไม่ได้ถูกจำกัดไว้เพียงแค่ถูกหรือผิด อยู่ที่ว่าเราจะมองมันในมุมไหน”

หยวนชิงหลิงเอาแก้วให้นาง “นอนเถอะ ไม่พูดแล้ว บัดนี้ก็ใช้ชีวิตไปวันๆก่อน อยู่ในจวนก็ดี สามารถดูแลครรภ์อย่างสบายใจ เรื่องภายนอกไม่สามารถมารบกวนได้ แต่ว่าพรุ่งนี้ท่านต้องให้หมันเอ๋อไปส่งยาให้อ๋องหวย แล้วไปที่จวนอ๋องจี้เรียนพระชายาจี้ ให้เขามาหาข้าที่จวนเจ้าพระยาจิ้งโดยตรง”

“ได้!” แม่นมสี่รับถ้วยมาวางลงบนโต๊ะ แล้วเดินกลับไปช่วยนางปล่อยผ้าม่านลง

ใกล้รุ่งสาง หยวนชิงหลิงถึงได้หลับไปชั่วขณะหนึ่ง

เป็นหยวนชิงผิงที่มาปลูกนางให้ตื่น หมันเอ๋อขัดขวางยังไงก็ขัดขวางไม่อยู่

หยวนชิงผิงตื่นมาแต่เช้าได้ยินสาวใช้บอกว่าพี่สาวกลับมาแล้ว ดีใจจนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็มาเลย

เพียงแต่ ระหว่างทางที่มา นางรู้สึกถึงความผิดปกติ กลับมาในตอนกลางดึก ยังบอกว่าจะอยู่ที่จวนสักพัก ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน

ดังนั้นแม้ว่าหมันเอ๋อจะขัดขวางเอาไว้ แต่นางก็จะฝ่าเข้ามาจนได้

หยวนชิงหลิงลืมตาขึ้นมาก็เห็นน้องสาวยืนอยู่ข้างเตียง ใบหน้าที่สวยงามเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความกังวล

“เป็นอะไร? มาก่อกวนข้าแต่เช้าเลย ก็ไม่ให้ข้าได้นอนนานกว่านี้หน่อย!” หยวนชิงหลิงค่อยๆยันตัวขึ้นมา บัดนี้ร่างกายค่อนข้างจะหนักแล้ว ตื่นนอนตอนเช้าก็ยังต้องใช้แรงในการลุกขึ้นพอสมควร

หยวนชิงผิงนั่งลงบนเตียงทั้งก้น ขมวดคิ้ว “ท่านพี่พูดมา ใช่อ๋องฉู่รังแกท่านพี่หรือเปล่า?”

หยวนชิงหลิงยิ้มๆ หาวไปหนึ่งที รวบผมไปไว้ด้านหลัง “ไม่ใช่”

“แล้วท่านพี่กลับมาได้ยังไง? ใครรังแกท่านพี่? ข้าจะออกหน้าแทนท่านพี่” หยวนชิงผิงกล่าว

หยวนชิงหลิงเชิดหน้าขึ้น “ฮ่องเต้!”

“เขาช่างใจกล้านัก..........” คำพูดของหยวนชิงผิงได้หยุดไว้ตรงริมฝีปากอย่างรวดเร็ว เบิกตากว้างมองนาง “ฮ่องเต้?”

งั้นมิบังอาจ มิบังอาจ!

“ใช่ เจ้าอยากจะออกหน้าแทนข้า ก็เอาป้ายเข้าวังของข้าเข้าไปในวัง เมื่อถึงตอนนั้นก็ไปเจอพระองค์ท่านที่ห้องทรงพระอักษร เจอพระองค์แล้วเจ้าก็ช่วยข้าด่าสั่งสอน ถือเป็นการระบายแทนข้า” หยวนชิงหลิงลงจากเตียง ถือโอกาสโยนป้ายเข้าวังให้กับนางด้วย

หยวนชิงผิงจ้องตัวอักษรพระชายาฉู่บนป้ายเข้าวัง กล่าวอย่างลำบากใจ “ช่างเถอะ ช่างเถอะ ข้าไม่ถือสาคนอย่างเขา”

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้ว ให้หมันเอ๋อปรนนิบัติช่วยนางเปลี่ยนเสื้อผ้า หวีผม เพิ่งจะแต่งตัวเสร็จ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก

เป็นเจ้าพระยาจิ้งที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน

พูดกับแม่นมสี่ที่อยู่ข้างนอก จะเข้ามาคุยกับพระชายาเป็นการส่วนตัวแบบพ่อลูกคุยกัน

ไม่ถามให้ชัดเจน วันนี้เขาสามารถที่จะไปทำงานที่การปกครองได้ ดังนั้น เช้าวันนี้ก็ให้คนไปลางาน บอกว่าไม่ค่อยจะสบาย

แม่นมสี่เข้ามาถามความเห็นของหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงกล่าว ไม่เป็นไร หากท่านพ่อจะคุยกับข้าเป็นการส่วนตัว พวกเจ้าก็ไปรออยู่ข้างนอกเถอะ

แม่นมสี่กล่าว “เจ้าค่ะ!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน