บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 353

หยวนชิงหลิงรู้สึกซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก

สามารถพูดได้ว่า ในสายตาของทุกคน นางกลับมาเพราะความตกอับ ลูกสาวที่แต่งออกไป ถูกบ้านสามีรังเกียจ กลับมาที่บ้านตัวเองก็ไม่มีสีหน้าดีๆให้ได้มองเลย

คิดไม่ถึงเลย หญิงชราจะปกป้องเอ็นดูนางมากขนาดนี้

เป็นจริงที่ว่าช่วงที่ตกต่ำลำบากจะธาตุแท้ของคน

หญิงชราเห็นนางน้ำตาคลอเบ้า ยังบอกว่านางเสียใจทุกข์ใจ ขาดไม่ได้ที่จะต้องปลอบใจนาง

หยวนชิงผิงก็กล่าว “พี่ พี่ก็ฟังท่านย่า ดูแลครรภ์อยู่ที่จวนดีๆ ไม่ต้องไปสนใจเรื่องอะไรเลย หากใครมารังแกพี่ ข้าไม่มีทางปล่อยมัน”

หยวนชิงหลิงยิ้มทั้งน้ำตา “ได้ ขอบคุณพวกเจ้ามาก”

อย่างไรก็ตาม แม้ฮูหยินใหญ่กับหยวนชิงผิงจะดีกับนาง แต่คนอื่นกลับเอาแต่ชักสีหน้าใส่นาง

แน่นอน ก็ไม่มีใครกล้ารังแกนางโดยตรง เพียงแต่ยังไม่เกินครึ่งวัน คนในจวนต่างก็พูดคุยกันถึงเรื่องนี้ บอกว่านางนั้นถูกอ๋องฉู่ทอดทิ้ง เพียงแต่รอให้นางคลอดลูกออกมาก็จะเลิกร้างกับนาง

ลูกสะใภ้ของฮูหยินรองนางหลวน เมื่อเที่ยงเห็นหยวนชิงหลิงผ่านตรงทางระเบียนทางเดิน ก็ด่าอย่างเย็นชาไปคำหนึ่ง “ภรรยาที่ถูกทิ้ง!”

อะซี่ได้ยินเข้า ก็เดินไปข้างหน้าอย่างว่องไว บุกไปต่อว่านางอย่างรุนแรง “ปากเจ้าให้มันสะอาดหน่อย”

แต่ไหนแต่ไรนางหลวนเป็นคนที่รังแกคนดีแต่กลัวคนชั่ว ถูกความดุร้ายและคำต่อว่าของอะซี่ ทำให้นางคอหด แล้วทำเป็นปากแข็ง “ไม่ได้พูดถึงนางสักหน่อย พวกแกร้อนตัวทำไม?”

อะซี่กล่าวอย่างโมโห “อยู่ตรงหน้าพวกเรา พูดถึงใครก็ไม่ได้ หากพระชายาเป็นภรรยาที่ทอดทิ้งจริงๆ แล้วพวกท่านที่เป็นผู้อาวุโสและญาติของนาง น่าจะดูแลปลอบใจนาง แต่เจ้ากลับมาทำหน้าเย้ยหยัน คำว่าภรรยาที่ถูกทอดทิ้งคำนี้ พูดให้ใครฟังกันล่ะ?”

ปกตินางหลวนเป็นคนที่ทะเลาะเก่งพอสมควร แต่ว่าสู้แรงกดดันของอะซี่ไม่ได้ นางหนีไปอย่างแพ้พ่าย

อะซี่ยังคงไม่ปล่อยนางยังไล่ด่าตามหลังนางไปชุดใหญ่

หยวนชิงหลิงยิ้มกล่าว “เอาล่ะ อะซี่ คนก็มองไม่เห็นแล้ว อย่าด่าอีกเลย”

อะซี่กล่าวอย่างขุ่นเคือง “อะไรก็ไม่ใช่ยังกล้ามารังแกพระชายา?”

หยวนชิงหลิงลูบท้องแล้วยิ้มกล่าว “นางก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ไม่กล้ามารังแกข้าจริงๆหรอก”

อะซี่กล่าว “พูดก็ไม่ได้ ซื่อจื่อน้อยจะได้ยิน”

“เสี่ยวซือจื่อ(สิงโตน้อย)?” หยวนชิงหลิงคิดตามไม่ทัน

อะซี่มองท้องของนาง ยิ้มกล่าว “ก็ซื่อจื่อน้อยไง เขาคงไม่อยากเห็นแม่ตัวเองถูกรังแกหรอก”

หยวนชิงหลิง ขณะที่เดินก็ยิ้มกล่าว “แล้วทำไมไม่พูดว่าเป็นจวิ้นจู่น้อยล่ะ? ข้านั้นชอบเด็กผู้หญิง หากเป็นเด็กผู้หญิง อนาคตก็ไม่ต้องมาแก่งแย่งชิงดี โลกของผู้ชายมีแต่เรื่องอำนาจและผลประโยชน์”

“ลูกสาวก็ลำบากนะ อนาคตหากได้สามีไม่ดี ต้องลำบากไปชั่วชีวิต” หมันเอ๋อที่อยู่ด้านข้างก็พูดขึ้นมาทันที

“หมันเอ๋อ คำพูดนี้ของเจ้าช่างทะลุปรุโปร่งนัก” อะซี่รีบพูดเสริม “เพียงแต่ องค์หญิงน้อยของเราต้องไม่ใช่แบบนั้นแน่นอน หากเป็นองค์หญิงจริง อนาคตท่านอ๋องต้องเลือกคนที่ดีที่สุดให้นาง”

หมันเอ๋อกล่าวชื่นชม “แม่นางอะซี่ ท่านคิดได้รอบคอบมาก และยาวไกลมาก”

อะซี่หัวเราะแล้วกล่าว “ท่านย่าข้าเคยพูดมานานแล้ว ผู้หญิงเลือกสามีนั้นสำคัญมาก หากเลือกได้ไม่ดี ยอมที่จะไม่แต่ง อนาคตหากข้าไม่เจอคนดี ข้าก็จะไม่แต่ง”

หยวนชิงหลิงน้อยมากที่จะได้ยินอะซี่พูดเรื่องเหล่านี้ ก็เลยกล่าวขึ้น” อะซี่ ในอนาคตเจ้าต้องการสามีแบบไหนล่ะ?”

อะซี่กล่าว “เป็นคนดี จิตใจมีเมตตา มีความฝ่ายรู้ มีวรยุทธ์ หน้าตาต้องดูดี”

“ชาติตระกูลล่ะ?” หยวนชิงหลิงถามอย่างครุ่นคิด