บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 356

ฮ่องเต้หมิงหยวนเห็นเขายังยืนอยู่โดยที่ไม่ขยับ ก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ “ยังมัวยืนอึ้งอยู่ทำไม? ไสหัวไปสิ!”

หยู่เหวินเห้าเงยหน้าพร้อมกับแววตาที่เป็นประกาย มองฮ่องเต้หมิงหยวน “ลูกยังต้องรับโทษกับเสด็จปู่ก่อนถึงจะไปได้”

ฮ่องเต้หมิงหยวนก็รู้อยู่แล้วว่าไท่ซ่างหวงนั้นเดินตามแผนที่หยู่เหวินเห้าวางไว้ อดไม่ได้ที่จะสะบัดแขนเสื้อ เดิมอยากที่จะหันหลังเดินจากไปเลย แต่ก็ไม่บังอาจที่จะเสียงมารยาท หลังจากที่กล่าวคำลากับไท่ซ่างหวง ก็หันหลังเดินจากไปอย่างเย็นชา

“ลูกน้อมส่งเสด็จพ่อ!” หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความเคารพ

ฮ่องเต้หมิงหยวนเดินจากไปโดยที่ไม่หันกลับมามองเลย

หยู่เหวินเห้ามองจนแผ่นหลังลับตาไปแล้ว ก็คุกเข่าลงบนพื้น กล่าวอย่างเศร้าใจ “เสด็จปู่ ท่านไม่ช่วยยัยแก่หยวน แล้วจะมีใครช่วยยัยแก่หยวน?”

ตอนนี้อารมณ์ของไท่ซ่างหวงเย็นลงมาแล้ว นั่งลงแล้วกล่าวอย่างเรียบเฉย “เจ้าไปก่อน ข้าจะมีคำสั่งลงไปเอง”

“พ่ะย่ะค่ะ!” แววตาของหยู่เหวินเห้าจึงได้ปรากฏขึ้นด้วยแสงของความเจ้าเล่ห์ “งั้นหลานขอทูลลา!”

ไท่ซ่างหวงกล่าว “ไปเถอะ”

หยู่เหวินเห้าที่ออกจากวัง คนทั้งคนได้โล่งอกไปเปลาะหนึ่ง

ทังหยางที่รออยู่หน้าวัง วันนี้หลังจากที่แม่นมสี่ไปแล้ว เขาก็มารออยู่ที่ประตูวัง ในที่สุด พลบค่ำถึงได้เห็นท่านอ๋องออกมา

“ท่านอ๋อง!” เขาเดินเข้ามาต้อนรับอย่างเร็ว “วันนี้แม่นมสี่มาที่จวน พระชายาเป็นคนสั่งให้นางมาถามสถานการณ์ของท่านอ๋อง เกรงว่าพระชายาคงจะร้อนใจจนแย่แล้ว”

“ตอนนี้กี่ยามแล้ว?” หยู่เหวินเห้าถาม

“ยังไม่ถึงสามทุ่ม” ทังหยางกล่าว

หยู่เหวินเห้าหรี่ตาลงเล็กน้อย “วันนี้ยังไม่เลยเวลา วันนี้ยังมีเวลาครึ่งชั่วยาม ห้ามเสียเวลาไปโดยเด็ดขาด ไป ไปที่จวนเจ้าพระยา”

ทังหยางวิ่งตามไปถาม “ท่านอ๋อง นี่มันยังไงกันแน่? พระชายาสามารถกลับมาได้หรือยัง?”

หยู่เหวินเห้ากระโดดขึ้นหลังม้า กล่าว “ตอนนี้ยังไม่ได้ บัดนี้ข้าได้บีบบังคับจนเสด็จพ่ออนุญาตให้ข้าไปได้วันละครึ่งชั่วยาม จะให้ยัยแก่หยวนกลับมา ยังต้องจัดการเรื่องเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยให้ได้เสียก่อน อย่างไรก็ตาม เสด็จปู่ได้ยอมช่วยแล้ว บอกจะมีรางโองการลงมา”

ทังหยางดีใจ “แก้ไขปัญหาได้แล้วใช่หรือไม่?”

ก่อนที่หยู่เหวินเห้าจะควบม้าไปข้างหน้า นิ่งไปครู่หนึ่ง ส่ายหัวกล่าว “ไม่ใช่ ราชโองการนี้เสด็จพ่อเป็นคนออก เสด็จปู่ไม่มีทางที่จะไปลบล้างราชโองการของเสด็จพ่อ แต่คงจะชี้ทางเดินให้กับเรา”

มีไท่ซ่างหวงเป็นคนชี้ทาง ทังหยางก็วางใจมากแล้ว

หยู่เหวินเห้าเมื่อคืนไม่ได้กลับมา เขาก็ได้ไปหาเหลิ่งจิ้งเหยียนเพื่อทำความเข้าใจกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ประกอบกับคำพูดของพระชายา เขาก็พอจะรู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ทั้งสองหน้าหนึ่งคนหลังหนึ่งคนกำลังควบม้าไปที่จวนเจ้าพระยา

เจ้าพระยาจิ้งได้สั่งคนปิดประตูนานแล้ว เศร้ากันอย่างมาก

ตั้งแต่รู้ว่าไม่สามารถรักษาชีวิตไว้ได้ เขากลับไม่อยากที่จะไปสนใจในเรื่องตำแหน่งหน้าที่การงานแล้ว

การเลื่อนตำแหน่งนั้นหมดหวังแล้ว สามารถรักษาชีวิตให้รอดก็ยังเป็นเพียงแค่ความหวัง

นางหวงเป็นคนที่ไม่รู้จักแยกแยะ ประกอบกับไม่รู้สถานการณ์ แล้วก็มาบ่นอยู่ข้างหูของเขา “ในจวนลือกันให้ทั่ว พูดว่านางนั้นถูกเลิกร้างกลับมา ต่อไปข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? ชีวิตข้าทำไมถึงได้รันทดนัก? ผิงเอ๋อก็แต่งไม่ออกเสียที เจรจาไปหลายครั้งก็ไม่สำเร็จ เห็นว่าหลิงเอ๋อนั้นแต่งเข้าไปในจวนอ๋อง ยังนึกว่าจะถูกรักและเอ็นดู คิดไม่ถึงกลับถูกไล่กลับมาในกลางดึก ช่างขายหน้านัก”

นางหวงวันนี้ก็ได้ไปหาคุยและกับลูกชายหยวนหลุนเหวินแล้ว ถูกหยวนหลุนเหวินตำหนิไปชุดใหญ่ ว่านางเป็นแม่ เวลานี้ควรที่จะเป็นห่วงเป็นใยหลิงเอ๋อถึงจะถูก