บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 360

หยวนชิงหลิงใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้า “ยายสามตายแล้วหรือ? แม้แต่สวรรค์ยังอิจฉาความสวยของนาง ยายสามเป็นคนในครอบครัวแม่ ให้แม่กลับไปก็ได้แล้วมั้ง?”

เจ้าพระยาจิ้งกลืนน้ำลายไปหนึ่งที กล่าวด้วยความลำบากใจ “ปู่สามของเจ้าก็ตายแล้ว พ่อต้องกลับไปงานศพพร้อมกัน”

“ทีเดียวก็ตายไปสองคน ฮวงจุ้ยที่บ้านไม่ดีจริงๆด้วย” แม่นมสี่ถอนหายใจ

เจ้าพระยาจิ้งได้ยินคำพูดนี้ ก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

เป็นเพราะว่าฮวงจุ้ยสุสานไม่ดีหรือเปล่า? ทำไมหลังจากที่ตัวเองรับตำแหน่งเจ้าพระยาแล้ว ก็ซวยเรื่อยมา?

ดูแล้ว ครั้งนี้กลับไปต้องไปซ่อมบำรุงสุสานหน่อยละ ดูว่าจะสามารถช่วยชีวิตคนในครอบครัวได้หรือเปล่า

เจ้าพระยาจิ้งนั้นเสียใจอย่างมาก เอามือไขว้ไว้ที่หลังแล้วเดินจากไป บรรพชนเอ๋ย ทำไมไม่ทำให้คนที่อยู่ข้างหลังสุขสบายบ้างล่ะ?

ยืนอยู่ในเรือน ชั่วขณะนั้นไม่รู้ว่าจะไปไหนดี ก็เลยไปหานางหวง แม้จะเป็นยัยแก่ ไม่ว่ายังไงก็เป็นเมียเอก ตอนนี้ใกล้ชิดภรรยาหน่อย บางทีอาจจะทำให้โชคดีขึ้นมาบ้าง

นางหวงไม่อยู่ ถามคนที่อยู่ในเรือน บอกว่านางหวงถูกฮูหยินใหญ่เรียกตัวไป

ท่านแม่? เจ้าพระยานึกขึ้นได้ว่าชาติตระกูลของมารดานั้นสูงศักดิ์ ประกอบกับคนในจวนบอกกับเขาว่า ตอนที่ท่านอ๋องมา ฮูหยินใหญ่เป็นคนไปด้วยตัวเอง

ในอดีตเขาพึ่งพาฮูหยินใหญ่น้อยมาก แต่ในขณะที่กำลังหมดหนทางในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ เขาได้นำความหวังไปฝากไว้ที่ตัวของฮูหยินใหญ่ ก็เลยไปที่เรือนของฮูหยินใหญ่

นางหวงถูกฮูหยินใหญ่เรียกเข้าไปในห้องแล้ว

นางหวงไม่เคยเห็นแม่สามีโกรธขนาดนี้มาก่อน

โดยเฉพาะหลายปีมานี้ แม่สามีนอนป่วยอยู่บนเตียงตลอดเวลา ท่าทางเหมือนคนใกล้ตาย ใครจะเห็นนางอยู่ในสายตาอีก

แต่ว่า คิดไม่ถึงเวลาโกรธขึ้นมา ช่างน่ากลัวนัก

“เจ้าดูตัวเองสิ เหมือนคนเป็นแม่ที่ไหนกัน? ลูกสาวถูกไล่กลับมา เจ้าไม่ไปถามถ่ายห่วงใย ในทางกลับกันเจ้ากลับไปปัดถ้วยข้าวของนางแตก? เจ้าไม่มีหัวใจหรือว่าไม่มีสมองกันแน่? ทำไมถึงทำเรื่องที่ไร้คุณธรรมแบบนี้ได้?”

ฮูหยินใหญ่ด่าไปชุดใหญ่ ก็ยังคงไม่หายโกรธ นั่งลงอย่างโมโห หายใจหอบและเร็ว

เจ้าพระยาจิ้งที่ได้ยินมารดาด่าอย่างโกรธเคือง คิดถึงการกระทำช่วงนี้ของตัวเอง เข้าไปแล้วก็คงจะทำให้นางโกรธ ก็เลยหันหลังเดินจากไป

หลังจากกลับมา ก็ให้ข้ารับใช้เก็บข้าวของ เช้าวันรุ่งขึ้น ก็พาอนุนางโจวออกเดินทาง บอกคนไปแจ้งหยวนหลุนเหวิน ให้เขาช่วยไปลางานที่การปกครอง บอกว่ากลับไปงานศพของญาติที่ต่างจังหวัด

ย้อนกลับมาพูด หนึ่งในทหารรักษาพระองค์ที่ติดตามหยู่เหวินเห้าก็เข้าวังไปรายงาน เรื่องที่หมอหลวงเฉาพูด

ฮ่องเต้หมิงหยวนฟังแล้ว ก็กล่าวอย่างเย็นชา “อายุครรภ์สี่เดือนกว่าแล้ว เด็กในครรภ์ก็เกาะแน่นแล้ว จะเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง?”

ทหารรักษาพระองค์กล่าว “ฝ่าบาท แล้วจะส่งหมอหลวงไปตรวจดูอาการมั้ย?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนสะบัดมือ “ไม่ต้อง ส่งไป คำตอบก็เหมือนเดิม”

คนหนึ่งคือหยวนชิงหลิง คนหนึ่งคือหยู่เหวินเห้า มีหรือจะเอาหมอหลวงแค่คนเดียวไม่อยู่?

เขาสั่งให้ทหารรักษาพระองค์ถอยออกไป นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงอรหันต์ ครุ่นคิดขึ้นมา

มู่หรูกงกงเข้ามา “ฝ่าบาท ควรจะพักผ่อนได้แล้ว”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเรียกมู่หรูกงกงเข้ามาใกล้ “เจ้าว่า คนที่อายุครรภ์สี่เดือน เด็กเกาะแน่นแล้วหรือยัง?”

มู่หรูกงกงกล่าวอย่างอึดอัด “ฝ่าบาท พระองค์ถามจนกระหม่อมตอบไม่ได้แล้ว กระหม่อมไม่รู้เรื่องพวกนี้”

“ก็ใช่!” ฮ่องเต้หมิงหยวนเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง อย่างไรก็ตาม เจ้าห้าเป็นคนเจ้าเล่ห์มาแต่ไหนแต่ไร ครั้งนี้ก็น่าจะเป็นแผนที่เขาคิดขึ้นมา อยากให้ข้าเมตตา มู่หรูกงกงยิ้มเล็กน้อย “ใช่พ่ะย่ะค่ะ!”

นิ่งไปสักพัก มู่หรูกงกงก็กล่าวขึ้น “เพียงแต่ เมื่อก่อนพระชายาเคยกินน้ำฝันถึงนรก ไม่เหมือนคนท้องทั่วไป”

แววตาของฮ่องเต้หนักใจขึ้นมาทันที เห็นผี สิ่งที่เขากังวลก็คืออันนี้

“อย่างไรก็ตาม ฝ่าบาทวางพระทัยได้เลย พระชายาเขามีทักษะการแพทย์ หากมีอะไรผิดปกติ นางสามารถรักษาตัวเองได้”