บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 365

หยู่เหวินเห้าถามเจ้าอาวาสว่ายินดีจะเข้าวังไปกับตนหรือไม่ เจ้าอาวาสโบกมือ พูดว่า “อาตมาไม่เข้าวัง แต่อาตมาสามารถเขียนจดหมายฉบับหนึ่ง อธิบายสถานการณ์นี้ให้ชัดเจน เพียงแต่ทางที่ดีท่านอ๋องก็ควรเตรียมใจไว้ ฮ่องเต้อาจจะไม่รื้อคดีเพื่อหลอกุ้ยผินก็เป็นได้”

หยู่เหวินเห้าสายตานิ่งขรึม “ข้ารู้ แต่ว่า อย่างไรก็ต้องลองดู เรื่องนี้เกี่ยวกับอนาคตของน้องเก้า เกี่ยวกับชีวิตคนมากมายของตระกูลหลอ ชายหนุ่มมากกว่าครึ่งตระกูลหลอต้องถูกส่งไปยังชายแดน ชายแดนลำบาก สามารถอดทนได้ห้าปีสิบปีก็นับว่าเก่งแล้ว แต่ถ้าไม่รื้อคดีขึ้นมาใหม่ ชาตินี้พวกเขาก็คงไม่ได้กลับบ้าน คงได้แต่ลำบากตายในต่างถิ่น”

สายตาของเจ้าอาวาสเป็นประกาย “ท่านอ๋อง นั่นล้วนเป็นเรื่องของคนอื่น ไยท่านต้องร้อนใจด้วยเล่า ”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “มีสองสาเหตุ สาเหตุที่หนึ่ง ตอนนี้ข้ายังคงเป็นเจ้ากรมการพระนคร มีคดีที่ไม่เป็นธรรม ข้าไม่อาจปิดหูปิดตาได้ สาเหตุที่สอง ข้าต้องการให้แม่ทัพหลอกลับไปยังกองทัพองครักษ์ลับผี”

“องครักษ์ลับผีทำไมหรือ”เจ้าอาวาสถามขึ้น

“ในนั้นมีคนที่ต่อหน้าทำหนึ่งอย่างลับหลังทำหนึ่งอย่าง ไม่ให้ความเคารพต่อเสด็จปู่”

เจ้าอาวาสรู้สึกประหลาดใจ “ ในองครักษ์ลับผีมีคนที่ทำอะไรลับหลังด้วยหรือ”

“ภายใต้ความกระหายอำนาจ ที่ไหนก็มีคนคิดไม่ซื่อทั้งนั้น”

เจ้าอาวาสนิ่งขรึมไปชั่วครู่ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองหยู่เหวินเห้า ถามว่า “เป็นใคร”

“ข้าสงสัยตี๋เว่ยหมิง”

เจ้าอาวาสตกใจเล็กน้อย “เขาหรือ”

หยู่เหวินเห้าพยักหน้า “เป็นเขา ฉะนั้นจนตอนนี้ข้าก็ยังไม่ได้กราบทูบเสด็จปู่”

“ท่านอ๋องทำเช่นนี้ก็ถูกต้องแล้ว”สีหน้าของเจ้าอาวาสมีแววหนักแน่น“ตอนนี้ ที่พึ่งที่สำคัญที่สุดของไท่ซ่างหวงก็คือองครักษ์ลับผี ถ้าหากผู้นำขององครักษ์ลับผีมีใจคิดคด แล้วถูกไท่ซ่างหวงทราบเข้าหรือเกิดความสงสัย ก็เท่ากับต้อนสุนัขให้จนตรอก เกรงว่าจะเป็นภัยต่อไท่ซ่างหวงได้”

“ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงต้องการให้แม่ทัพหลอกลับไปในองครักษ์ลับผี เขาจงรักภักดีต่อเสด็จปู่มาก และคนส่วนใหญ่ในองครักษ์ลับผีล้วนเป็นเขาที่ช่วยเลื่อนขั้นขึ้นมา หากเขาสามารถกลับไปยังองครักษ์ลับผีได้อีกครั้ง แม้จะไม่ใช่ในฐานะแม่ทัพ ก็สามารถถ่วงสมดุลกับตี๋เว่ยหมิงได้”

เจ้าอาวาสมีข้อเสนอแนะ ว่า “ท่านอ๋อง ทำไมไม่ลองไปหาโสวฝู่”

“โสวฝู่”หยู่เหวินเห้าลังเลอยู่ชั่วครู่ เขากับคนของตระกูลฉู่ ยังไม่สามารถทำถึงขั้นที่จะไว้เนื้อเชื่อใจได้

“ถูกต้อง จะรื้อคดี จำเป็นต้องไปหาเขา”เจ้าอาวาสพูด ค่อยๆลุกขึ้น “เรื่องนี้ค่อนข้างร้ายแรง ท่านอ๋อง โสวฝู่มีใจเป็นห่วงอาณาประชาราษฎร์ แม้ว่าบางทีจะทำตัวลำเอียง แต่ความคิดของเขาดีมาก ที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายหรือทำให้เกิดผลเสียต่อไท่ซ่างหวงอย่างเด็ดขาด ท่านจำเป็นต้องไปหาเขา”

หยู่เหวินเห้าคิดทบทวนเรื่องทั้งหมด พูดว่า “ก็ได้ ข้ากลับเมืองหลวงก็จะไปพบโสวฝู่ทันที”

เจ้าอาวาสพูดว่า “ท่านอ๋องสามารถเชื่อใจเขาได้ เขากับไท่ซ่างหวงเคยคบหาเป็นเพื่อนกันจนสามารถตายแทนกันได้ ไม่มีผลประโยชน์ส่วนตัวใดๆเข้ามาเกี่ยวข้อง ที่สามารถตัดขาดมิตรภาพของพวกเขาได้ นอกเสียจากจะเกี่ยวพันกับความเป็นอยู่ของประเทศชาติ แต่ในจุดนี้ พวกเขายังมีเซียวเหยากงที่ยืนอยู่ในจุดเดียวกัน ผืนแผ่นดินนี้ในตอนนั้นเกือบจะต้องตกไปอยู่ในมือคนอื่นแล้ว เป็นพวกเขาที่ปกป้องคุ้มครองเอาไว้ได้ ฉะนั้น พวกเขาล้วนมีเป้าหมายเดียวกัน ”

หยู่เหวินเห้าเห็นเจ้าอาวาสพูดเช่นนี้ ก็ไม่สงสัยอีกต่อไป รอให้เจ้าอาวาสเขียนจดหมายเสร็จแล้ว ก็ประสานมือขึ้นคำนับ หมุนตัวจากไปทันที

เขาใช้เวลาทั้งคืนเพื่อเร่งกลับเข้าไปในเมืองหลวง และมุ่งตรงไปยังจวนโสวฝู่

หลังจากโสวฝู่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้ว จึงค่อยๆหวนคิดถึงคดีในตอนนั้นอย่างละเอียด แล้วก็ดูจดหมายของเจ้าอาวาสครู่หนึ่ง จึงพูดขึ้นว่า “ถ้าเช่นนั้น หลอกุ้ยผินก็เท่ากับถูกใส่ร้าย แต่ว่า ท่านอ๋องก็ไม่ต้องร้อนใจ อนุญาตให้ข้าได้ตรวจสอบก่อน ตอนนั้นแม่นมในวังนั้นไม่ได้มีการจัดสรรถ่านให้ใช้ ถ่านเหล่านี้ ต้องสืบดูอีกที ว่าใครกันแน่ที่ให้นาง”

“สมควรต้องตรวจสอบ แต่ว่า เรื่องรื้อคดีความ โสวฝู่มั่นใจหรือไม่ว่าจะสามารถเกลี้ยกล่อมฮ่องเต้ได้”หยู่เหวินเห้าถาม

โสวฝู่ยิ้มบางๆ “ข้าอาจจะไม่มีวิธี แต่ว่า หลอกุ้ยผินมี”

หยู่เหวินเห้าอึ้ง “หลอกุ้ยผินหรือ”

หลอกุ้ยผินตายไปแล้ว ยังจะมีวิธีการอะไร

โสวฝู่พูดว่า “ท่านอ๋อง เรื่องนี้มอบให้ข้าไปจัดการวางแผนก่อน เรื่องนี้ท่านอ๋องไม่ต้องยุ่ง ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่ควรทำให้เกิดความหมางใจใดๆกับฮ่องเต้เด็ดขาด นอกเสียจากว่าฮ่องเต้จะมีบัญชาให้ท่านตรวจสอบคดีนี้ใหม่อีกครั้ง”

หยู่เหวินเห้ามองริ้วรอยที่ใต้ตาของเขา แต่ละเส้นดุจหนทางแห่งปัญญา ทำให้รู้สึกเชื่อถือและนับถืออย่างช่วยไม่ได้