บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 367

หยวนชิงหลิงไม่เคยได้ยินพวกนางสองพี่น้องพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยิน นางไปหยวนหย่งอี้ ยิ่งรู้สึกอิจฉา “ปล่อยวางทุกสิ่ง ไปผจญภัยในดินแดนอันกว้างใหญ่ต้องใช้ความกล้าอย่างมาก เจ้ากล้าหาญมาก”

“จริงหรือ”หยวนหย่งอี้ดีใจมาก “ที่จริงพวกท่านย่าไม่ค่อยจะเห็นด้วยนัก เป็นข้าเองที่ยืนหยัด มีคำพูดของพี่หยวนคำนี้ ข้าก็มีความเชื่อมั่นแน่วแน่แล้ว”

“ไปเถอะ ฉวยโอกาสตอนอายุยังน้อย ออกไปดูภายนอกให้มาก เป็นเรื่องดี”หยวนชิงหลิงเอ่ยให้กำลังใจ

หยวนชิงหลิงมั่นใจในการตัดสินใจที่จะออกไปทันที เพื่อกำลังใจที่ได้จากบุคคลที่เป็นแรงบันดาลใจ

หยวนชิงหลิงย่อมไม่รู้ ว่ากำลังใจที่ให้ไปนั้น อาจถูกอ๋องฉีทำการแอบสาปแช่งหลับหลัง

รถม้าเดินทางไปยังสำนักนางชีหมิงเยว่

อากาศหนาวเย็น บนถนนมีคนเดินอยู่ไม่กี่คน ลมพัดเอาใบไม้ปลิวว่อนไปทั่วทั้งถนน ธงของร้านเหล้าปลิวสะบัด มีขบวนขนสิ่งของที่มีคนคุ้มกันเดินผ่าน หยวนชิงหลิงเลิกผ้าม่านขึ้นมองออกไป รู้สึกมีบรรยากาศแบบจอมยุทธ์มาก

สำนักนางชีหมิงเยว่อยู่นอกเมือง ต้องออกจากประตูเมือง

บ้านเมืองร่มเย็นสงบสุข ออกจากประตูเมืองก็ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบอะไร ออกไปได้ทันที

“ใต้เท้าทังถูกลมพัดจนคิ้วมีน้ำค้างขาวเกาะเต็มไปหมด ”อะซี่ยื่นหน้าออกไปดูชั่วครู่ พูดขึ้นยิ้มๆ

ทังหยางยิ้มอย่างแจ่มใส “ไม่เป็นไร อย่างนี้จึงจะยิ่งมีเสน่ห์”

ทุกคนต่างหัวเราะขึ้นมา

สำนักนางชีหมิงเยว่ ตั้งอยู่บนทางคดเคี้ยวที่ขึ้นไปจากศาลาที่พักระหว่างทาง

หลังจากรถม้าหยุดลง ต้องเดินขึ้นเขาไปอีกระยะหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ไกลมาก ใช้เวลาเดินประมาณหนึ่งก้านธูปก็ถึงแล้ว

หยวนชิงหลิงเดินลำบากอยู่บ้างเล็กน้อย เพราะท้องเริ่มโตแล้ว นางจำเป็นต้องใช้สองมือเท้าที่เอวเอาไว้จึงจะเดินได้

โชคดีที่ยังมีหมันเอ๋อกับอะซี่คอยประคอง จึงทำให้นางไม่ต้องลำบากมากนัก

ที่สุดก็มาถึงสำนักนางชีหมิงเยว่

เพิ่งจะก้าวผ่านประตูสำนักนางชี ก็ได้ยินเสียงร้องตกใจส่งมาจากข้างใน ฟังแล้วเหมือนวุ่นวายเป็นอย่างยิ่ง

อะซี่กับหมันเอ๋อรีบคุ้มครองหยวนชิงหลิงทันที สวีอีกับทังหยางรีบวิ่งเข้ามา

มีสาวน้อยคนหนึ่งสวมชุดสีเขียวเหมือนบ่าวไพร่วิ่งออกมา ใบหน้าตื่นตระหนกซีดขาว ทังหยางขวางเอาไว้ ถามว่า “เกิดอะไรขึ้น ข้างในเกิดเรื่องอะไร”

สาวใช้คนนั้นพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เมื่อครู่มีโจรคนหนึ่งหลบอยู่หลังพระพุทธรูป กระโดดออกมาอย่างกะทันหันทำให้ฮูหยินเฒ่าของข้าตกใจจนโรคกำเริบ ข้าต้องรีบไปตามท่านหมอมา”

ทังหยางได้ยินดังนี้ ก็รีบหันไปมองหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงหมุนตัว หยิบเอากล่องยาออกมา เดินเข้าไปดึงตัวสาวใช้คนนั้นเอาไว้ “ฮูหยินเฒ่าของเจ้าเป็นโรคอะไร รีบพาข้าไป ข้าเป็นหมอ”

สาวใช้รู้สึกดีใจมาก พาหยวนชิงหลิงเข้าเดินเข้าไปข้างใน พลางพูดว่า “ฮูหยินเฒ่าของข้ามีโรคหัวใจ ทำให้ตกใจไม่ได้ ตอนนี้รู้สึกจุกที่หน้าอก เกือบจะเป็นลมตายไปแล้ว”

โรคหัวใจกำเริบ

หยวนชิงหลิงรีบเดินเข้าไปข้างใน เดินเร็วไปหน่อย ทำให้เท้าเกิดสะดุด เกือบจะล้มคะมำ โชคดีที่หมันเอ๋ออยู่ข้างๆคอยประคองเอาไว้ได้

เมื่อเข้าไปถึงข้างในแล้ว เห็นเพียงโถงกลางในสำนักนางชี มีฮูหยินเฒ่าท่านหนึ่งที่สวมชุดสีดำลายปักดอกไม้วงกลมนั่งอยู่กับพื้น มีคนหลายคนล้อมอยู่รอบตัว ทั้งกดจุดเหรินจงทั้งนวดคลึงที่ขมับ ฮูหยินเฒ่าคนนั้นริมฝีปากเป็นสีม่วงคล้ำ สองตาปิดสนิท เป็นลมไปแล้วจริงๆ

หนึ่งในนั้นมีแม่ชีคนหนึ่งยกแก้วที่มีอะไรก็ไม่รู้เข้ามา “เร็วเข้า ให้ฮูหยินเฒ่าดื่มน้ำยันต์เทพ พอจะช่วยชีวิตเอาไว้ได้”

“ไม่ไหวแล้ว ไม่หายใจแล้ว ……”มีสาวใช้คนหนึ่งร้องไห้ออกมา

หยวนชิงหลิงตะคอกเสียงดัง “รีบถอยออกไปให้หมด อย่ามุงนาง”

อะซี่กับหมันเอ๋อรีบเดินเข้าไป ลากคนทั้งหมดออกไป