บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 382

พระชายาเว่ยฟังเขาพูดจนจบด้วยสีหน้าที่สงบ สีหน้าแทบจะไม่เปลี่ยนแปลงเลย มีเพียงตอนที่เขาบอกว่าเขารักกู้จือเข้าแล้ว สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติในไม่ช้า

แขนของนาง ยันอยู่บนผ้าห่มที่อยู่บนเตียง เชิดหน้ามองเขา กล่าวอย่างใจเย็น “ท่านมาได้พอดีเลย ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน ท่านนั่งลงก่อนเถอะ”

แววตาของอ๋องเว่ยลุกไปด้วยไฟที่เกลียดชัง เผชิญกับใบหน้าที่สงบของนาง กลับอาละวาดไม่ออก แต่ไฟที่ไร้ชื่อในหัวใจของเขากำลังลุกไหม้

เขาค่อยๆปล่อยนางออก ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยท่าทางที่เย็นชา “มีเรื่องอะไรจะพูด พูดมา ที่ตรงนี้ข้าไม่อยากจะนั่ง”

พระชายาเว่ยนั่งลงอย่างช้าๆ มองดูเขา น้ำเสียงอ่อนโยนมาก “สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้ทุกคนไม่มีความสุข ภายหลังที่ข้าก็รู้เรื่องนี้แล้ว อยู่ที่ตรงนี้ ข้าขอโทษท่านอ๋อง และรบกวนท่านอ๋องช่วยแสดงความขอโทษของข้ากับกู้จือด้วย”

อ๋องเว่ยรู้สึกว่ามันเป็นคำพูดที่ประชดประชันมาก “อย่ามาแกล้งทำดีเพื่อให้คนอื่นเห็นใจเลย เจ้าอยากที่จะให้กู้จือตาย จะรู้สึกผิดต่อนางได้ยังไง?”

พระชายาเว่ยกล่าว “ใช่ ข้าเคยเกลียดนาง แต่เมื่อมาคิดทบทวนดู เกลียดนางแล้วจะมีประโยชน์อันใด? นางพยายามไขว่คว้าในสิ่งที่ตัวเองอยากจะได้ เห็นแก่ตัว แต่ไม่มีอะไรน่าตำหนิ นางไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับข้า ข้าเพียงแค่เคยช่วยนางไปครั้งหนึ่งเท่านั้น คงไม่สามารถบอกให้นางปล่อยวางผลประโยชน์ของตัวเองเพื่อมาตอบแทนข้า ดังนั้น เรื่องเกลียดนาง บัดนี้มันไม่ได้อยู่ในหัวแล้ว”

“แล้วเจ้าให้พระชายาฉู่ออกหน้าแทนเจ้า มันหมายความว่ายังไง? เจ้าอย่าบอกข้า เจ้าไม่รู้มาก่อนว่านางจะมาทำให้กู้จือลำบากใจ คำพูดนี้แม้แต่ตัวเจ้าเองยังไม่สามารถโน้มน้าวให้ตัวเองเชื่อได้เลย ข้าก็ไม่อยากฟังคำพูดที่จอมปลอมแบบนี้”

พระชายาเว่ยกล่าว “พวกนางบอกว่าจะไปหากู้จือ ข้าก็รู้ว่าพวกนางจะไปทำให้กู้จือลำบากใจ”

แววตาของอ๋องเว่ยเกิดประกายไฟ “แล้วทำไมเจ้าไม่ห้าม? ทำไมเจ้าถึงได้ขยะแขยงเช่นนี้? กู้จือกำลังตั้งท้องอยู่ เจ้ากลับให้พวกพระชายาฉู่ไปประณามนาง จิตใจของเจ้าทำไมถึงได้ดำขนาดนี้?”

พระชายาเว่ยเงยหน้ามองเขา แววตามีความเย็นชา ริมฝีปากของนางโค้งขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ตลกมาก “ทำไมข้าต้องห้ามด้วย? กู้จือเป็นอะไรกับข้า? ข้าทำไมต้องปกป้องนาง? ข้าไม่เกลียดนาง แต่ว่าข้าก็ไม่ได้ชอบนางนะ”

อ๋องเว่ยโมโหจนเกือบจะพูดไม่ออก “แต่พวกพระชายาฉู่นั้นออกหน้าแทนเจ้า”

พระชายาเว่ยถอนหายใจเบาๆ แววตาอ่อนโยน “ใช่ ดังนั้นข้าถึงได้ซาบซึ้งกับน้ำใจของพวกนาง และขอบคุณพวกนาง”

อ๋องเว่ยจ้องมองนาง อยากที่จะฉีกความร้ายกาจของนาง กล่าวอย่างโกรธเคือง “นี่มันคือเหตุผลบ้าบออะไร?”

พระชายาเว่ยก้มหน้าลง รอยยิ้มที่มุมปากเหมือนถูกเกาะไว้ที่ริมฝีปาก ไม่เคยเปลี่ยน “ท่านอ๋อง ในโลกนี้ ก็ไม่เคยมีเหตุผลที่หลงเมียน้อยจนทำลายเมียหลวงเหมือนกันนะ”

“นางชุย” น้ำเสียงของอ๋องเว่ย ทันใดนั้นก็เย็นชาอย่างมาก ใบหน้าเย็นชาไร้ความปรานี “พูดจนถึงสุดท้าย เจ้าก็ยังถือสากู้จือ เจ้ากับเขาก็ได้กลับไปรื้อฟื้นความรักครั้งเก่า แล้วทำไมต้องมาสนว่าข้าจะมีเมียน้อยหรือไม่? ในเมื่อในใจเจ้ายังไม่เคยลืมผู้ชายคนนั้นเลย วันนี้เจ้ากำลังหวังอยากจะให้ข้าเลิกร้างกับเจ้าใช่ไหม เพื่อให้พวกเจ้าสามารถกลับไปฟื้นฟูความรักครั้งเก่า?”

สีหน้าของพระชายาเว่ย ตกใจไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มที่อยู่ในมุมปาก ก็ได้กลายเป็นรอยยิ้มที่ขมขื่น จากข้างในริมฝีปาก คำพูดประโยคหนึ่งได้ค่อยลอยออกมา “เจ้าอย่าไปพูดถึงเขา เจ้าไม่คู่ควร”

หนึ่งฝ่ามือ ได้ตบลงไปบนใบหน้าของพระชายาเว่ยอย่างแรง อ๋องเว่ยตะโกนเสียงดัง “นางชุย เจ้าไม่อยากมีชีวิตแล้วเหรอ”

“พระชายา!” ยายแก่และสาวใช้ตกใจจนเกือบตาย มองอย่างตัวสั่นแล้วตะโกนเรียกไปหนึ่งที แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ดุร้ายและกำลังโมโหของอ๋องเว่ย ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปเลย

ศีรษะของพระชายาเว่ย เอียงไปเลย มุมปากมีเลือดซึม นางใช้มือค่อยๆเช็ดไปหนึ่งที ยังคงกล่าวด้วยความเหนื่อยล้า “ข้าอยากถามท่านเพียงคำเดียว ตอนแรกที่ท่านยืนกรานจะแต่งงานกับข้า เป็นเพราะท่านชอบข้า หรือว่าแค่อยากจะเอาชนะท่านชายชิงหยาง?”