บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 391

หยวนชิงหลิงอยากพูดคุยกับนางอีกหน่อย จึงได้เอ่ยกับฮูหยินเฒ่าว่า “ข้ายังต้องทำการตรวจและมีเรื่องต้องพูดอีกหน่อย ไม่สู้ทุกท่านออกไปกินอาหารมื้อค่ำกันก่อน อีกเดี๋ยวค่อยมาอยู่เป็นเพื่อนนาง”

ฮูหยินเฒ่าเป็นคนรู้ความ รู้ว่าหลานสาวมีเรื่องไม่สบายใจ และเพราะมีพวกนางอยู่ด้วยจึงไม่กล้าพูดออกมา

เพียงแต่พวกนางเองก็ไม่อยากจะออกไปง่ายๆ เกรงว่านางจะคิดไม่ตกแล้วทำเรื่องโง่ๆอีก ตอนนี้มีพระชายาฉู่อยู่ที่นี่ด้วย สามารถทำให้เด็กสาวสงบลงได้ชั่วครู่

และแล้ว ฮูหยินเฒ่าก็ได้พาทุกคนที่เป็นสมาชิกในบ้านออกไป

เมื่อพวกเขาออกไปกันหมดแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของพระชายาเว่ยก็ค่อยๆเลือนหายไป แววตานิ่งขรึม

“เรื่องมันผ่านไปแล้ว” หยวนชิงหลิงเอ่ยเสียงเบา

พระชายาเว่ยสีหน้าเศร้าสร้อย “ใช่ ล้วนผ่านไปหมดแล้ว”

นางเหลือบตาขึ้นมองไปทางหยวนชิงหลิง พูดว่า “วันนี้ทำให้เจ้าตกใจแล้ว ขอโทษด้วย”

“ตกใจจริงๆนั่นแหละ เจ้าไม่ควรกระโดดลงไป” หยวนชิงหลิงเอ่ยเสียงต่ำ “ถ้าเจ้าตายไปจริงๆ คนเหล่านี้ที่เจ้าเห็นในคืนนี้ จะรู้สึกเสียใจแค่ไหน”

ดวงตาของพระชายาเว่ยมีน้ำตารื้นขึ้น “ช่วงนี้สมองข้าคิดวุ่นวายไปหมด ควบคุมตนเองไม่ได้ รู้สึกว่าตนเองต้องทำอะไรสักอย่าง แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร”

หยวนชิงหลิงพูด “อารมณ์ของเจ้ามีปัญหา นี่คือโรค ต้องการการรักษา ข้ายังคงยืนยันคำเดิม ถ้าเจ้าเชื่อใจข้า ก็ให้ข้าทำการรักษาให้กับเจ้า หลังจากรักษาจนหายแล้ว เจ้าก็จะไม่คิดสั้นเหมือนวันนี้อีก ”

พระชายาเว่ยนิ่งขรึมไปนานพอสมควร ก่อนจะพูดว่า “ตอนที่อยู่บนหอกำแพงเมือง ข้าเห็นสายตาของเจ้า ช่างอบอุ่นยิ่งนัก ราวกับมีเปลวไฟก่อขึ้นในใจของข้า ข้าอยากจะกลับมา ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ้าผิดหวัง……”

“ข้ารู้” หยวนชิงหลิงรีบตอบทันที กุมมือของนางเอาไว้ “ฉะนั้น ข้าจึงพูดอยู่ตลอดว่า เจ้ากล้าหาญมาก และเป็นคนมีสติปัญญา”

“ถ้าหากข้ามีสติปัญญา ข้าก็คงไม่ทำเรื่องเช่นนี้” นางยิ้มขม “ที่จริงข้าเคยคิดว่าจะฆ่ากู้จือ ช่วงเวลานั้น ข้าฆ่ากู้จือก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆเท่านั้น แต่นางตั้งครรภ์ลูก ลูกข้าไม่สามารถลืมตาขึ้นมาดูโลกได้ ข้าหวังให้เด็กทุกคนออกมาดูโลกอย่างปลอดภัย เด็กเป็นสิ่งที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลกใบนี้ สมควรที่จะได้รับความรักจากทุกคน ไม่ว่าจะเป็นลูกของใครก็ตาม”

“ใช่” หยวนชิงหลิงพูด

ในสายตาของพระชายาเว่ย มีแววแห่งความรักของมารดาทอประกาย หยวนชิงหลิงคิดว่า ถ้าหากนางสามารถให้กำเนิดลูกออกมาได้ นางคงจะเป็นแม่ที่อ่อนโยนที่สุดบนโลกใบนี้

“วางใจได้ ภายหน้าข้าต้องสบายดี” พระชายาเว่ยเหมือนพูดกับตนเอง และเหมือนจะพูดกับนางด้วย

“เจ้ามีสิทธิ์ที่จะเศร้าเสียใจ ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นแข็งแกร่ง” หยวนชิงหลิงพูด

พระชายาเว่ยส่ายหน้า “ข้าเพียงแค่รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องเศร้าเสียใจอีกแล้ว”

นางพูดถึงลูก พูดถึงกู้จือ แต่ไม่พูดถึงอ๋องเว่ยเลย

ผู้ชายคนนั้นได้ตายจากใจนางไปแล้ว

หยวนชิงหลิงกุมมือของนางเอาไว้แน่น

“ทำไมเจ้าต้องช่วยข้า” ทันใดนั้นพระชายาเว่ยก็ถามขึ้น

หยวนชิงหลิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ “ไม่รู้ บางทีอาจเป็นเพราะเอ็นดูเจ้า”

พระชายาเว่ยมองนางนิ่งๆ อึ้งไปชั่วครู่

คำตอบนี้ เป็นคำตอบที่นางคาดเดาไม่ถึงเลย

นางคิดว่า พระชายาฉู่จะตอบตามมารยาทว่าเพราะเป็นสะใภ้ร่วมราชวงศ์เดียวกัน

“ขอบคุณ” พระชายาเว่ยน้ำตารื้นขอบตา

หยวนชิงหลิงยิ้มๆ แววตาอ่อนโยน “พักผ่อนดีๆ พักฟื้นดีๆ”

“อืม” พระชายาเว่ยตอบรับ