บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 393

ช่วงนี้ฮ่องเต้หมิงหยวนอารมณ์หงุดหงิดมาก

แค่เรื่องในจวนเจ้าพระยาจิ้งก็ทำให้เขาปวดหัวมากพอแล้ว เจ้าสามดันมาก่อเรื่องในเวลานี้อีก ยังไม่พอ เขายังฝันถึงหลอกุ้ยผินติดๆกันตั้งหลายคืน ในฝันนั้น หลอกุ้ยผินเอาแต่ร้องทุกข์ขอความเป็นธรรม

แต่ว่า เรื่องจะมากแค่ไหนก็ต้องได้รับการแก้ไข

ฮ่องเต้หมิงหยวนเรียกตัวอ๋องเว่ยเข้าพบ เกิดเรื่องอะไรขึ้นในห้องทรงพระอักษร มู่หรูกงกงไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่าอ๋องเว่ยเข้าไปนานแค่ไหน เสียงดังดุจฟ้าผ่าก็สั่นสะเทือนอยู่นานเท่านั้น

ตอนที่อ๋องเว่ยออกมา เดินโซซัดโซเซ ศีรษะก้มต่ำ

มู่หรูกงกงเข้าไป ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงให้เขาไปเยี่ยมพระชายาเว่ย

มู่หรูกงกงออกไปเที่ยวหนึ่งกลับเข้ามา รายงานว่า “อาการบาดเจ็บไม่เป็นอะไรแล้ว แต่หมอหลวงบอกว่าโชคดีที่ได้รับความช่วยเหลืออย่างทันท่วงทีจากพระชายาฉู่ ไม่เช่นนั้นคงจะรักษาชีวิตของพระชายาเว่ยไว้ไม่ได้”

มู่หรูกงกงเดินเข้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พูดเสียงเบาว่า “ฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยยังรู้มาว่าที่พระชายาเว่ยแท้งก่อนหน้านี้ เป็นอ๋องเว่ยที่วางยา”

สีหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวนดำคล้ำไปหมด หยิบแท่นฝนหมึกขึ้นมา เสียดายที่เจ้าลูกอกตัญญูได้ออกไปก่อนแล้ว

“พระชายาเว่ยพูดอะไรหรือไม่” ฮ่องเต้หมิงหยวนถาม

มู่หรูกงกงพูดว่า “พระชายาเว่ยต้องการขอหย่า”

ฮ่องเต้หมิงหยวนอึ้งไปชั่วครู่ แล้วก็ยิ้มเย็น “เจ้าสามช่างเป็นคนไร้ประโยชน์จริงๆ ตอนแรกเป็นตายอย่างไรก็จะแต่งกับเขา ดี ในเมื่อข้าได้ล่วงเกินจวิ้นอ๋องอัน แย่งเอาลูกสะใภ้ของบ้านเขามา ตอนนี้ก็ไม่เลว โยนคนอื่นทิ้งราวกับผ้าขาดวิ่น”

มู่หรูกงกงถามขึ้น “เช่นนั้นฮ่องเต้คิดว่า เรื่องหย่า……”

ฮ่องเต้หมิงหยวนนิ่งเงียบไปชั่วครู่ วางแท่นฝนหมึกในมือลง เอ่ยเสียงเรียบว่า “อนุญาต คนเป็นแม่ เจ็บปวดที่สุดคือเรื่องลูก แม้แต่ลูกของตัวเองเขายังลงมือได้ ยังจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไร ทำร้ายคนอื่นมาตั้งกี่ปี อย่าทำร้ายเขาทั้งชีวิต เรียกจิ้งเหยียนมาร่างราชโองการ หลังจากหย่ากันแล้ว ให้แต่งตั้งนางเป็นจวิ้นจู่ ให้ทำตามธรรมเนียมจวิ้นจู่ในการแบ่งที่ดินจากนั้นก็อวยยศ ดูแลอีกครึ่งชีวิตที่เหลือของนางให้ครอบคลุมทุกอย่าง ที่ทำเช่นนี้ก็เพราะราชวงศ์ต้องการขอโทษนาง อย่าได้ทำให้ตระกูลชุยต้องเสียใจ”

เหลิ่งจิ้งเหยียนถูกเรียกตัวให้เข้ามาร่างราชโองการ

มีบัญชาสามประการ

ประการที่หนึ่งอนุญาตให้หย่า

ประการที่สอง ให้แต่งตั้งชุยโล่โล่(ชื่อจริงของนางชุย)เป็นจวิ้นจู่จิ้งเหอ

ประการที่สาม ให้อ๋องเว่ย ไปขอโทษต่อจวิ้นจู่จิ้งเหอด้วยตนเอง จากนั้นก็ไสหัวออกจากเมืองหลวงไปยังค่ายทหารเป่ยจวิ้น

หลังจากร่างราชโองการเสร็จแล้ว ก็เรียกตัวขันทีตรวจฎีกามาเพื่อให้ไปส่งราชโองการ

เหลิ่งจิ้งเหยียนเห็นว่าฮ่องเต้อารมณ์ไม่ดีมีแต่เรื่องวุ่นวายใจ ด้วยความจงรักภักดีและซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ย่อมต้องปลอบใจกันเป็นการใหญ่

วางกระดานหมากรุกแล้ว จึงพูดว่า “วันนี้ฮ่องเต้จิตใจว้าวุ่นนัก กระหม่อมจะยอมถอยให้หนึ่งเรือหนึ่งปืนใหญ่ ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้สึกว่าตนเองถูกดูถูก จิตใจก็ฮึกเหิมขึ้นมา จุดจบต้องมีการสู้กันอย่างดุเดือด ประกายมีดและคมดาบปะทะกันไปมา

ได้แต่ฆ่าตัวตายติดๆกันห้ากระดาน หมากทั้งหมดถูกเหลิ่งจิ้งเหยียนกวาดจนเรียบ

แพ้อย่างไร้สิ้นศักดิ์ศรีทั้งหมด

แต่ว่า หลังจากแพ้ครั้งใหญ่ เขากลับมีจิตใจที่สงบมากขึ้น

“ช่วงนี้มัวแต่ยุ่งเรื่องอะไรกัน” ฮ่องเต้หมิงหยวนถาม

เหลิ่งจิ้งเหยียนพูดว่า “อ่านหนังสือพ่ะย่ะค่ะ”

“อ่านหนังสืออะไร” ฮ่องเต้หมิงหยวนถาม

เหลิ่งจิ้งเหยียนยิ้มๆ “นิยายของร้านหนังสือ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเลิกคิ้ว ถามอย่างประหลาดใจว่า “เจ้าก็ดูเรื่องพวกนั้นด้วยหรือ”

“อ่านเป็นบางครั้งบางคราว สนุกดีพ่ะย่ะค่ะ” เหลิ่งจิ้งเหยียนเอ่ยยิ้มๆ

“มีอะไรน่าสนุกงั้นหรือ เล่าให้ข้าฟังบ้างสิ ข้าปวดหัวมาก อยากฟังเรื่องสนุกบ้าง”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเอนกายพิงอยู่บนเตียงอรหันต์ ในมือถือน้ำชาไว้แก้วหนึ่ง และหลับตาลง

เหลิ่งจิ้งเหยียนเล่านิทานพื้นบ้านให้ฟังหลายเรื่อง ทำให้ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้สึกสนใจเป็นอย่างยิ่ง