บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 407

ฮู่ก่วงถิงใช้เวลาไปเกือบหนึ่งก้านธูปเพื่อเตรียมใจให้พร้อม จึงค่อยขึ้นรถม้าออกเดินทาง

เพียงแต่ตลอดเส้นทางที่จะเข้าวัง ทุกย่างก้าวที่ม้าวิ่งไปจนเกือกม้าส่งเสียงกระทบกับพื้นดังกุบกับ ๆ นั้น ยังไม่เท่าหัวใจที่เต้นระรัวของนางเลยด้วยซ้ำ

นางบิดผ้าเช็ดหน้า พยายามคิดเรื่องขำขันเบาสมอง เพื่อให้ตัวเองผ่อนคลายความตึงเครียดลงบ้าง แต่สมองของนางจะไปมีแก่ใจคิดถึงเรื่องอะไรได้อีกล่ะ? มันเต็มไปด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาสง่างามของเขาจนไม่มีที่เหลือให้เรื่องอื่นแล้ว

นางเอียงศีรษะลงซบบนไหล่อันแข็งแรงของแม่นม ถอนหายใจเฮือกใหญ่: "แม่นม เรื่องสำคัญที่สุดเรื่องเดียวในชีวิตข้า ไม่ควรปล่อยให้ถูกความขี้ขลาดของข้ามาทำลายลงได้เด็ดขาด"

แม่นมตบไหล่นางเบา ๆ “เช่นนั้นคุณหนูก็ต้องกล้า ๆ หน่อยนะเจ้าคะ ทูลกับฝ่าบาทไปตรง ๆ เลยว่าในใจของท่านคิดอย่างไร”

ฮู่ก่วงถิงบีบนิ้วของตัวเองแน่น บีบแรงจนสุดกำลังที่มี ถูกต้อง ตอนนี้นางจำเป็นต้องกล้าหาญเข้าไว้

อนาคตของตัวเอง ก็ต้องต่อสู้เพื่อให้ได้มาด้วยตัวเอง

กำแพงอิฐสีเหลืองอร่ามแน่นหนา กระเบื้องเคลือบสีทองอร่ามทอประกายเจิดจ้า และประตูวังสีแดงสดที่แสดงถึงความมั่งคั่งและอำนาจไปทุกหนทุกแห่ง ในตอนที่ได้เหยียบลงบนบันไดหิน ฮู่ก่วงถิงรู้สึกเพียงว่า ตัวเองได้เข้าใกล้ความใฝ่ฝันในวัยเด็กมากขึ้นทุกขณะแล้ว

หัวใจของนาง ก็พลันรู้สึกมั่นคงขึ้นมา ณ ชั่วเวลานั้น

ฮู่ก่วงถิงถูกพาไปยังห้องทรงพระอักษร ที่หน้าประตู นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นแล้วเดินตามมู่หรูกงกงเข้าไปด้านใน

นางก้าวเท้าอย่างมั่นคง เหยียบบนพื้นหินสีขาวที่ขัดเงาวาววับจนสะท้อนเห็นเงาคนได้ ไข่มุกสองเม็ดที่ประดับอยู่บนหัวรองเท้า ปรากฏให้เห็นราง ๆ จากใต้กระโปรง สาวเท้าก้าวเดินทีละก้าว ๆ เข้าไปหาคนที่นางเฝ้าถวิลหามาตลอดเก้าปี

นางยืนอย่างมั่นคง คุกเข่าลง "ฮู่ก่วงถิงถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ"

ฮ่องเต้หมิงหยวนทอดพระเนตรร่างที่ยอบกายลงไปกับพื้นจนเตี้ย ในพระทัยรู้สึกอึดอัดคับข้องอย่างยิ่ง ปรายสายพระเนตรมองแวบหนึ่ง แล้วตรัสขึ้นว่า: "ไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถอะ"

“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท!” นางเก็บผ้าเช็ดหน้าในมือ ยืนขึ้นพร้อมกับลดมือลง ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองพระองค์

ฮ่องเต้หมิงหยวนกระแอมในลำคอ ทรงรู้สึกว่าการพูดคุยกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ กดดันเสียยิ่งกว่าได้พูดคุยกับไท่ซ่างหวงเสียอีก "วันนี้พ่อของเจ้าเข้าวังมา เพราะเรื่องการแต่งงานของเจ้า ข้าคิดว่า พ่อของเจ้าทุ่มเททำงานอย่างหนักมามากมายมหาศาล ส่วนเจ้าก็เป็นคนที่ข้าได้เห็นมาตั้งแต่ยังเล็กจนเติบใหญ่……”

ทันใดนั้น ฮู่ก่วงถิงก็เงยหน้าขึ้น จ้องไปยังฮ่องเต้หมิงหยวนด้วยดวงตาที่ร้อนแรงแผดเผา "ฝ่าบาท ทรงอย่าตรัสอีกเลยเพคะ หม่อมฉันแค่อยากทูลถามพระองค์เพียงประโยคเดียว ทรงไม่ประสงค์ให้หม่อมฉันเข้าวัง มาปรนนิบัติรับใช้อยู่เคียงข้างพระองค์ใช่หรือไม่เพคะ?"

ฮ่องเต้หมิงหยวน ทรงอุตส่าห์เตรียมคำพูดเกลี้ยกล่อมด้วยเจตนาดีไว้เสียมากมาย วางแผนไว้ว่าจะพูดคุยกับนาง เรื่องการใช้ชีวิตและอุดมคติเสียหน่อย ผลสุดท้าย เพิ่งจะพูดไปได้เพียงครึ่งเดียว ก็ถูกนางตัดบทเสียจนเป็นใบ้พูดอะไรไม่ออกไปเลยทีเดียว

พระองค์ทอดพระเนตรใบหน้าหมดจดสดใสที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกเหมือนตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก "ความหมายของข้าก็คือ เจ้าสมควรจะหาลูกหลานของขุนนางที่มีหน้ามีตา มีอายุพอ ๆ กับเจ้า ข้าจะแต่งตั้งยศองค์หญิง..."

“ไม่!” เป็นอีกครั้งที่คำพูดของฮ่องเต้หมิงหยวนถูกตัดบทอย่างเด็ดขาด ความขี้ขลาดของฮู่ก่วงถิงขณะอยู่ที่บ้าน กับระหว่างทางที่มาที่นี่ล้วนสูญสลายหายไปโดยสิ้นเชิง เปลี่ยนเป็นความกระจ่างแจ้งกล้าหาญ ในดวงตาคล้ายมีเปลวไฟลุกโหม พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งจนไหม้เกรียม “หม่อมฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นเพคะ ต้องการแค่ได้เข้าวัง"

พูดตามตรง ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ทรงรู้สึกตกพระทัยไหวหวั่นขึ้นมาบ้างแล้ว

สาวน้อยแรกแย้มเช่นนี้ รูปร่างหน้าตาแบบนี้ นิสัยใจคอแบบนี้ ไม่ว่าผู้ชายคนไหนได้เห็น เกรงว่าจะต้องหวั่นไหวใจเต้นกันไม่มากก็น้อย

แต่พระองค์ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาสามัญ ถ้าฮู่ก่วงถิงได้เข้าวัง นางจะถูกกำหนดให้เป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้น เป็นหมากของเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยและกองทัพเจิ้งเป่ย

ในเมื่อต้องเป็นแค่หมากตัวหนึ่งเหมือนกัน พระองค์ก็หวังว่าจะสามารถจัดวางเด็กสาวสักคน ไปอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้หน่อย ไม่ใช่เอานางมาวางไว้ในวังหลวงอันแสนล้ำลึกมากเล่ห์ ซึ่งนั่นเท่ากับการทิ้งให้นางถูกกินทั้งเป็น

คิดได้ดังนั้น พระองค์จึงหรี่ดวงเนตรลง แล้วตรัสว่า “เจ้าอายุยังน้อย ยังมีเรื่องที่ไม่รู้อีกมากมายนัก การเข้าวังสำหรับเจ้า นับเป็นหนทางที่ไม่มีวันหวนกลับออกไปได้อีก ข้าจะเลือกสามีจากภายนอกให้เจ้า จะเลือกจนเป็นที่พอใจของเจ้าอย่างแน่นอน เจ้ากลับไปก่อนเถอะ”