บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 412

อีกอย่าง เขาก็ไม่ใช่คนโง่

ตอนนี้ได้ดองกับตระกูลกู้ ต้องรักษาชีวิตไว้ก่อน ความรุ่งเรืองยังไงก็ต้องมาถึง ยังไงตระกูลกู้ก็ต้องอยากให้ตระกูลลูกสะใภ้ของตนมีฐานะสูง

เขาเป็นคนที่ยืดได้หดได้คนหนึ่ง ทุกคนล้วนมีอนาคตที่ดี ล้วนควรมีคุณสมบัติเช่นนี้

ฮูหยินใหญ่หวังอยากให้เขาลาออกจากราชการ และก็เคยพูดกับหยวนชิงหลิง

ตอนนั้นหยวนชิงหลิงยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ตอนนี้เมื่อฟังเขาพูดเช่นนี้ ถอนหายใจแล้วก็รู้ว่าคนที่รู้จักลูกดีที่สุดก็คือคนเป็นแม่ ลูกชายของตนเองเป็นอย่างไร คนเป็นแม่รู้ดีที่สุด

คนอื่นรับราชการ มีแต่ชีวิตที่ดีขึ้นอยู่ทุกวัน

แต่เขารับราชการ กลับต้องส่งเงินให้คนอื่นทุกปี กลายเป็นคนขายบ้านขายหม้อขายกระทะ ยังไงจวนเจ้าพระยาจิ้งที่กว้างใหญ่นี้ ก็ไม่มีสิ่งของล้ำค่าอะไรแล้ว

เจ้าพระยาจิ้งเป็นลูกผู้ลากมากดี งั้นก็อยู่อย่างลูกผู้ลากมากดีต่อไปอย่างเดียวก็พอ

หยวนชิงหลิงพูดเตือนอีกครั้งว่า “ตอนนี้มีคนคอยจับตาดูจวนเจ้าพระยาจิ้งของเราทุกย่างก้าว หากเจ้าคิดจะไปหาคนข้างนอก วางแผนที่จะตบตาคน ยังไงก็ปิดบังไว้ไม่ได้ มีแต่จะกระทำให้ตระกูลประสบความหายนะ ท่านพ่อล้มเลิกความคิดนี้แต่แรกเถอะ”

เจ้าพระยาจิ้งพูดขึ้นอย่างเซื่องซึมว่า “มีคนจับตาดูจริงหรือ? งั้นเรื่องนี้ก็กระทำไม่ได้แล้ว”

ตอนนั้นเขายังชื่นชมในความฉลาดของตนเองอยู่เลย

“ฮ่องเต้ไม่ตัดหัวพวกเรา ยังไงข้าก็ยังเป็นแม่ของซื่อจื่อ เจ้าเป็นตาของซื่อจื่อ ขอเพียงท่านปฏิบัติตนสงบเสงี่ยม ลาออกจากราชการประพฤติตนเหมาะสม เมื่อฮ่องเต้หายโกรธแล้ว ก็จะไม่ลงโทษท่านอีก”

เจ้าพระยาจิ้งคิดเพียงว่านางมีความเห็นที่ธรรมดา

ฮ่องเต้ปูนบำเหน็จความดีความชอบและลงโทษอย่างชัดแจ้งยุติธรรม มีความผิดต้องได้รับการลงโทษ เพียงแต่ตอนนี้เพราะไม่มีชินอ๋องคนไหนคลอดซื่อจื่อ เขาจึงไม่เห็นแก่ลูกในท้องของหยวนชิงหลิงไม่ได้ จึงผ่อนปรนการลงโทษไว้

ก่อนหน้านี้พูดว่า หากคลอดซื่อจื่อ ก็จะละเว้นโทษ ก็จะเป็นไปตามนั้น

เพราะอ๋องฉู่ก็จะมีโอกาสได้รับแต่งตั้งให้เป็นองค์ชายรัชทายาท คนในตระกูลซื่อจื่อจึงจะต้องโทษไม่ได้ อย่างน้อย เมื่อสถานะยังไม่แน่นอน ก็ไม่มีทางเป็นไปได้

แต่หากคลอดออกมาเป็นจวิ้นจู่ ก็จะไม่เหมือนกันแล้ว

ดังนั้น เขาคิดว่าถึงแม้แผนการของตนเองจะค่อนข้างเสี่ยง แต่แอบเตรียมการไว้ยังไงก็ไม่ผิดแน่

เขามองดูท้องของหยวนชิงหลิงแว็บหนึ่ง แล้วถามขึ้นว่า “ตอนนี้เจ้าท้องได้กี่เดือนแล้ว?”

“ห้าเดือน” หยวนชิงหลิงรู้ว่าเขายังไม่ยกเลิกความคิดเดิม แต่ครั้งนี้ก็ไม่รีบร้อนที่จะพูดโน้มน้าวเขา ความจริงแล้ว เขาก็เตรียมการไม่ได้ เพราะประโยคต่อไปนี้ ทำให้เจ้าพระยาจิ้งนิ่งอึ้งอยู่กับที่ พร้อมพูดขึ้นว่า “แฝดสาม ดังนั้น หากท่านพ่อจะเตรียมการ งั้นก็ต้องเตรียมสามคน ถึงตอนนั้น ตบตาคนอื่น ก็ต้องเปลี่ยนสามคน”

เจ้าพระยาจิ้งโซซัดโซเซ แล้วก็พูดขึ้นว่า “อะไรนะ? สามคน?”

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าเหมือนมีโคลนสีเหลืองจุกอยู่ที่คอของเขา

สามคนจะคลอดยังไง? คลอดสองคน ส่วนมากล้วนตายหนึ่งคน มีชีวิตหนึ่งคน สามารถมีชีวิตได้ทั้งสองคนมีไม่มาก

สามคน...ฮ่าๆ แม้แต่แม่ก็แทบจะรักษาชีวิตไว้ไม่ได้ โดยเฉพาะร่างกายอ่อนแออย่างนาง จะสามารถทนคลอดได้สามคนหรือ?

อีกอย่างต่อให้เขาเป็นลิงขึ้นฟ้าได้ เขาก็ไม่สามารถสับเปลี่ยนเด็กทั้งสามคนภายใต้สายตาผู้คนมากมาย

ดังนั้น ภายในใจรู้สึกสิ้นหวังอย่างมาก เดินซวนเซออกไป

แม่นมสี่ฟังได้ยินจากด้านนอกแล้ว จึงเข้ามาถามหยวนชิงหลิงว่า “เรื่องนี้ท่านตั้งใจที่จะพูดเปิดเผยออกไปแล้วหรือ?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่จริงข้าคิดดูแล้ว ไม่ปิดบังก็ช่างเถอะ ตอนนี้เรื่องคุณหนูฮู่ ก็จัดการเรียบร้อยแล้ว เรื่องอ๋องเว่ยก็จบไปในระดับหนึ่งแล้ว ต่อให้มีคนมาวุ่นวายกับข้ามากหน่อย ก็ไม่สำคัญแล้ว”

แม่นมสี่หัวเราะพร้อมพูดว่า “ใช่ หากในวังรู้เข้า ไม่รู้ว่าจะตื่นเต้นขนาดไหน วันนั้นตอนที่เข้าวัง ข้าอดทนไว้อย่างมาก ไม่ได้เล่าให้ฉางกงกงฟัง”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างหดหู่ว่า “ข้ารู้สึกว่า ไท่ซ่างหวงสามารถทำนายเหตุการณ์ล่วงหน้าได้ ก่อนหน้านี้เขามอบหยกสามลูกนั้นให้กับข้า ก็เป็นการยกให้ลูกทั้งสามคนของข้า”