บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 429

ไท่ซ่างหวงทรงไม่พอพระทัยแล้ว "นั่นเจ้าแหวะใส่ใครกัน?"

หยวนชิงหลิงรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า: "ท่านฟังผิดแล้วเพคะ ฟังผิดแล้ว"

ไท่ซ่างหวงเหลือบมองนาง “เจ้าพอจะยืนขึ้นมาช่วยตรวจอาการให้ข้าหน่อยได้หรือไม่? ช่วงนี้ ข้ามักจะรู้สึกทรมานจากความเจ็บปวดอยู่เสมอ ๆ”

“ได้เพคะ ได้!” หยวนชิงหลิงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

ไท่ซ่างหวงมีอาการกล้ามเนื้อหัวใจตาย ความดันโลหิตก็สูงขึ้นมาอีกหน่อยแล้ว สถานการณ์มองในแง่ดีไม่ค่อยได้จริงๆ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง จะพบเจอสิ่งเร้าจนเป็นตัวกระตุ้นไม่ได้เด็ดขาด

โชคดีที่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ เขาได้ประสบพบพาน ก้าวผ่านบรรดาเรื่องราวน้อยใหญ่มามากมาย คิดว่าตอนนี้ไม่น่าจะมีเรื่องอะไรที่สามารถกระตุ้นเขาได้ง่าย ๆ อีกต่อไปแล้ว

หลังจากจ่ายยา กำชับกำชาเรื่องการกินยาไปรอบหนึ่ง ไท่ซ่างหวงก็ตรัสถามอย่างเรียบ ๆ ว่า “ทางจวิ้นจู่จิ้งเหอนั่น ว่าง ๆ เจ้าต้องหาคนมาพูดคุยเป็นเพื่อนกับนางบ้าง เมื่อคนเราจมอยู่ในความท้อแท้สิ้นหวัง หากคิดอะไรขึ้นมาแม้เพียงชั่ววูบ ล้วนก่อให้เกิดอันตรายที่คร่าชีวิตลงได้ทุกเมื่อ”

หยวนชิงหลิงคิดไม่ถึงว่าพระองค์จะยังระลึกคิดถึงจวิ้นจู่จิ้งเหออยู่ ในใจจึงเกิดความรู้สึกเหมือนได้รับคำปลอบโยนอย่างมาก นางกล่าวขอบคุณแทนจวิ้นจู่จิ้งเหอ รวมถึงสัญญาว่าจะส่งคนไปเคยเยี่ยมเยียนและอยู่เป็นเพื่อนนาง

ตอนที่หยวนชิงหลิงออกมา ก็เห็นชายวัยกลางคนที่แต่งกายด้วยชุดจิ้นจวงคนหนึ่ง (เป็นชุดจีนโบราณที่เน้นความคล่องตัว เมื่อสวมแล้วชุดจะไม่ลากพื้น) ชายคนนั้นก้มศีรษะต่ำ ประสานมือในท่าคารวะแล้วพูดกับนางว่า "คารวะพระชายา"

หยวนชิงหลิงไม่รู้จักเขา จึงถามออกไปว่า "ท่านคือ?"

*****

งานเลี้ยงอาหารค่ำในวันส่งท้ายปีจัดอย่างยิ่งใหญ่อลังการมาก จัดขึ้นที่ตำหนักกวงหมิง หยวนชิงหลิงไปถึงตอนที่เริ่มทานอาหารกันแล้ว ทั้งยังพลาดโอกาสที่จะกล่าวทักทายทุกคนอีกด้วย

หลังจากนั่งลงแล้ว ก็เห็นว่าอ๋องฉีมาเพียงคนเดียวลำพัง ท่าทางดูเปล่าเปลี่ยวหงอยเหงา

ทั้งยังได้เห็นฉู่หมิงหยางที่นั่งติดกับอ๋องจี้ แสดงท่าทางหวานเลี่ยนใส่กัน บางครั้งก็ยังส่งสายตาว่าตัวเองเหนือกว่าใส่นางเป็นระยะ ๆ หยวนชิงหลิงจึงทำได้แค่แกล้งมองไม่เห็นไปซะ

ท่าทางของพระชายาจี้สงบเงียบขรึม ท่ามกลางงานเลี้ยงอันคึกคักครึกครื้นนี้ ดูเหมือนว่านางจะเอาตัวเองออกจากสิ่งต่าง ๆไปอย่างสิ้นเชิง

ในปีนี้องค์ชายเก้า กับองค์หญิงสิบแปดก็ออกมาได้เช่นกัน ดูเหมือนเขาจะมีเรี่ยวแรงขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็ดูตื่นคนมากอย่างเห็นได้ชัด โชคดีที่อ๋องหวยคอยดูแลเขาอยู่ สุดท้ายจึงไม่มีอาการตื่นคนจนเกินไป

องค์หญิงสิบแปดนั่งข้างเต๋อเฟย เต๋อเฟยคอยดูแลนางเป็นอย่างดี นางเป็นเหมือนดั่งดอกทานตะวันช่อเล็ก ๆ ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางมักจะหันเข้าหาเต๋อเฟยตลอดเวลา แสดงถึงความผูกพัน ทำให้เป็นที่ชื่นชอบของทุกคนมาก

ด้วยรอยยิ้มที่แฝงความกรุณาบนพระพักตร์ของฮ่องเต้ ฮองเฮาประทับนั่งบนพระแท่นสูง ทอดพระเนตรมองบรรดาลูกชายลูกสาว หลานชายหลานสาวของนาง รู้สึกปลื้มปีติยินดีจนเกินจะบรรยาย

ราชวงศ์ทั้งหมู่เหล่า ล้วนมีความสุขสมัครสมานสามัคคี

ชั่วขณะหนึ่ง ฉากที่มีชีวิตชีวาของผู้คนจำนวนมากที่มารวมตัวกัน กินและดื่มอย่างรื่นเริงสุขสันต์ หมุนเวียนจากแก้วเป็นไหไม่หยุดนิ่ง

เนื่องจากหยู่เหวินเห้ามีภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์ หลายคนจึงมาดื่มอวยพรให้ คำอวยพรก็พากันหลั่งไหลเข้ามาต่อเนื่องไม่ขาดสาย ฟังจนเขาผ่อนคลายสบายใจ ดีใจเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ เขาชนแก้วทุกใบแล้วดื่มรวดเดียวจนหมดแก้วทุกแก้ว

งานเลี้ยงสิ้นสุดลง ตอนที่ออกจากวัง รอยเท้าของหยู่เหวินเห้าก็ปัดเป๋ซวนเซจนแทบจะเขียนออกมาเป็นเลขแปดได้อยู่แล้ว

อ๋องฉีไม่ได้ดื่มมาก จึงไปช่วยพยุงเขาออกไป หยวนชิงหลิงจึงถามว่า "ทำไมแม่นางอี้ถึงไม่มาด้วยล่ะ?"

“ขาของนางได้รับบาดเจ็บ”

“บาดเจ็บได้อย่างไรหรือ?” หยวนชิงหลิงประหลาดใจ

อ๋องฉีส่ายหน้า “เมื่อวานนางออกไปข้างนอกกับสาวใช้ ถูกม้าตื่นตัวหนึ่งชนใส่ ม้าตัวนั้นแตกตื่นสุดขีด จนเหยียบลงไปบนขาของนางอย่างบ้าคลั่ง”

หยวนชิงหลิงตกใจมาก “สวรรค์ ทำไมถึงน่ากลัวเช่นนี้? คนอื่นไม่ได้รับอันตรายใช่หรือไม่?”

อ๋องฉีพูดด้วยท่าทางที่ยังคงหวาดกลัวว่า “ไม่ แต่ตอนที่กลับมายัยอี้ยังพูดเลยว่า ถ้าไม่เพราะมีคนมาช่วยดึงม้าไว้ให้ น่ากลัวว่ามันอาจจะเหยียบเข้าที่หัวของนางตรง ๆ เลยก็เป็นได้”

“เป็นเจ้าของม้าใช่หรือไม่?”

“ไม่ใช่ เป็นจอมยุทธที่บังเอิญผ่านทางมา หาตัวเจ้าของม้าไม่พบ เรื่องนี้พี่ห้าคงจะรู้ เมื่อวานสั่งให้คนไปรายงานเรื่องนี้ยังที่ทำการปกครองแล้ว”

แม้ว่าหยู่เหวินเห้าจะเมาเกือบเจ็ดแปดส่วนแล้ว แต่เขาก็ยังมีสติรับรู้ราวสองสามส่วน เจ้าตัวโบกมือทันที "ไม่ ข้าไม่รู้"

“เช่นนั้นคงเป็นช่วงที่เจ้าออกไปแล้ว” อ๋องฉีเอ่ย

“ทำไมเจ้าถึงไม่มาพูดเรื่องนี้ล่ะ?” หยู่เหวินเห้าถาม

อ๋องฉีพยุงตัวเขา “อาการบาดเจ็บไม่ได้รุนแรงนัก แต่ไม่สะดวกเดินเหินไปไหนมาไหน”

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” หยู่เหวินเห้าพูด