บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 431

ในใจหยวนชิงหลิงกระสับกระส่ายอย่างแน่นอน ใช้ชีวิตมาอย่างสงบสุขหนึ่งเดือน จนเกลียดค้านไปทั้งตัว นึกว่าห่างไกลจากความอันตรายแล้ว ช่างสงบสุขแล้วจริงๆ

ในหัวสมองของนางกำลังคิดถึงอาวุธ เริ่มค้นหาในกล่องยา แล้วก็หาเจอที่ฉีดพ่นป้องกันหมาป่าขวดหนึ่ง นางกำไว้ในมือ ดีกว่าไม่มีอะไร

ถึงแม้จะรู้ว่าด้านนอกอันตราย แต่นางก็ยังแอบฉีกม่านมองดูด้านนอก ภายนอกมีเพียงโคมไฟที่แขวนไว้หน้ารถม้าเพื่อส่องสว่างเท่านั้น แต่แสงนี้อยู่ภายใต้ค่ำคืนที่มืดมิดดั่งหมึก มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

นางมองเห็นแต่เพียงลูกธนูที่ร่วงหล่นลงเต็มพื้น ยังมีกองทหารรักษาพระองค์ถือดาบป้องกันอยู่

ทันใดนั้น ความอาฆาตเข้ามาปกคลุม ชายชุดดำหลายคนถือดาบอยู่ในมือ โดดลงมาจากในอากาศ

“ปกป้องพระชายา” มีกองทหารรักษาพระองค์พูดขึ้นด้วยเสียงเข้ม แล้วก็เห็นพวกเขารุมล้อมเข้ามา เหลือเพียงสองคนเฝ้ารถม้าอยู่กับหมันเอ๋อ

คนชุดดำโหดเหี้ยมอย่างมาก ลงมือถึงขั้นปลิดชีวิต หยวนชิงหลิงเห็นเพียงเลือดกระฉูด ไม่รู้ว่าใครทำร้ายใคร

มีคนชุดดำโจมตีมาถึงตรงหน้ารถม้า หมันเอ๋อแทงออกไปด้วยดาบ แล้วก็โปรยผง ที่ไม่รู้ว่าเป็นผงอะไร บีบบังคับให้คนชุดดำถอยหลังไปอย่างต่อเนื่อง แต่ลมแรงมาก ผงถูกพัดปลิวกระจายไปในทันใด

คนชุดดำสองคนกลับมาอีกครั้ง

กองทหารรักษาพระองค์สองคนที่คอยปกป้องหยวนชิงหลิงจำต้องเข้าไปช่วย หากหมันเอ๋อไม่สามารถรับมือกับสองคนนี้ได้ พระชายาก็จะต้องตกอยู่ในอันตราย ไม่สามารถที่จะปกป้องไว้ได้

คนชุดดำยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ธนูก็ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ลูกธนูแหลมคมอันหนึ่ง แทงทะลุม่านเข้ามา แล้วก็แทงทะลุออกไปจากรถม้า

แม่นมสี่พูดว่าอมิตตาพุทธ ตกใจหวาดกลัวจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง ทำได้เพียงเอาทั้งร่างกายไปคุ้มกันหยวนชิงหลิงไว้

หยวนชิงหลิงอยากผลักนางหนี แต่แม่นมสี่ไม่ยอมขยับ ปากพูดอยู่ตลอดว่าอมิตตาพุทธกับพระชายาไม่ต้องกลัว

หมันเอ๋อได้รับบาดเจ็บ กลิ้งตกรถม้า

คนชุดดำเปิดม่านเข้ามา ตอเป่าที่เตรียมความพร้อมไว้อยู่แล้ว กัดคอของคนชุดดำ เลือดกระฉูด คนชุดดำตายในทันที

“พระชายา รีบลงจากรถม้า กระโดด” กองทหารรักษาพระองค์ตะโกนพูดขึ้น รถม้าต้านทานไว้ไม่ได้แล้ว จะกลายเป็นตะแกรงแล้ว

แม่นมสี่รีบประคองหยวนชิงหลิงลงไป หยวนชิงหลิงถือกล่องยาไว้ ยังไม่ทันได้จับเอววิ่ง ธนูลอยผ่านข้ามหัวไป อันตรายอย่างมาก

คนชุดดำยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ กองทหารรักษาพระองค์สองคนก็ล้มลงแล้ว

คนชุดดำประชิดเข้ามาใกล้ แสงดาบนั่นส่องแสงในคืนที่มืดมิด

หยวนชิงหลิงถูกไล่ตามไปถึงข้างกำแพง แม่นมสี่คุ้มกันไว้ พร้อมพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “พวกเจ้าไม่ต้องเข้ามา”

ตอเป่าวิ่งกลับมา กระโจนงับคอหนึ่งในคนชุดดำคนหนึ่งจากด้านหลังไม่ยอมปล่อย แต่หยวนชิงหลิงก็ไม่มีทางหนี เพราะมีหลายคนได้โอบล้อมเข้ามาแล้ว

หยวนชิงหลิงยกขวดสเปรย์ขึ้นมา ซึ่งไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย เพราะอยู่ห่างไกลกันระยะหนึ่งบวกกับลมแรงมาก การกระทำเช่นนี้มีแต่จะทำให้คนชุดดำโกรธ

ดาบสามเล่มชูขึ้น....

ในเวลานี้ ท่านใดนั้น เงาคนชุดเขียวหลายคนโดดลงมาจากอากาศ ลงมายืนอยู่ตรงหน้าหยวนชิงหลิง

หนึ่งในนั้น หันมาพูดกับหยวนชิงหลิงด้วยเสียงเข้มว่า “พระชายารีบหนีไป”

หยวนชิงหลิงมองดูเขา แล้วค่อยโล่งอก เมื่อคืนตอนที่ออกมาจากพระตำหนักฉินคุน ก็เห็นเขาแล้ว

เขาคือพ่อของหลอกุ้ยผินแม่ทัพหลอ ตอนนี้ได้กลับไปเป็นองครักษ์ลับผี เมื่อวานได้บอกกับนางว่า ต่อไปจะเอารับผิดชอบค่อยแอบปกป้องนาง

แต่วันนี้เขามาค่อนข้างช้า ถึงแม้หยวนชิงหลิงจะอยู่ในอาการตกใจหวาดกลัว แต่ก็สามารถมองออกว่าพวกเขาผ่านการสู้รบอย่างเอาเป็นเอาตายมาก่อน เพราะแขนของแม่ทัพหลอเปื้อนเลือด

แม่นมสี่เห็นว่ามีคนมาช่วยแล้ว จึงรีบประคองหยวนชิงหลิงไว้ แล้วก็หนีถอยไปด้านหลัง

แต่หยวนชิงหลิงเดินไม่ไหวแล้ว ปวดท้องอย่างมาก แม่นมสี่ประคองนาง พร้อมพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “พระชายา เป็นอะไรมากไหม? เราต้องรีบไป จะอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ อันตรายเกินไป”