บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 436

ตอนที่หยู่เหวินเห้ารับคำสั่งหันตัวเดินออกไป ในใจคิดเพียงอย่างเดียว หากเป็นเจ้าสี่ งั้นการกระทำในครั้งนี้จะต้องวางแผนมาอย่างเนิ่นนานแล้ว

รอเขากลับมายังกรมการพระนครแล้วค่อยลงมือ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสามตัว

ฆ่าเจ้าเจ็ด ใส่ร้ายพี่ใหญ่ สุดท้ายเขาที่เป็นเจ้ากรมการพระนคร เพราะจับตัวฆาตกรไม่ได้แล้วถูกโดนไล่ออกจากตำแหน่งอีกครั้ง

เป็นแผนการที่ดีมาก

ที่จริงหยู่เหวินเห้าแอบจับตาดูป้องกันเขาไว้แต่แรกแล้ว แต่เขาก็ไม่มีวิธีที่จะจับตัวเขาได้จริงๆ

ตอนนี้เขารวบรวมพรรคพวกไว้แล้วมากมาย แต่สถานการณ์ของเจ้าหยวนเด่นชัดเกินไป ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ล้วนมีคนจับตาดูอยู่ เพียงก้าวพลาดไปหนึ่งก้าว หรือจวนอ๋องฉู่มีอะไรผิดปกติ เสด็จพ่อก็จะรีบตามเขาไปทันที

เสด็จพ่อ ท่านจะรู้ไหม ความสนใจของท่าน ที่จริงเป็นการปราบปรามข้า? ปราบปรามจนตอนนี้ข้าต้องตกอยู่ในสภาพที่ถูกกระทำเท่านั้น

ปราบปรามขึ้นขี่ม้าอย่างเหนื่อยล้า คิดถึงตั้งแต่เจ้าหยวนถูกลอบทำร้ายจนถึงตอนนี้ เขายังไม่ได้คุยกับนางเลยสักคำ

เจ้าหยวนขี้กลัว ครั้งนี้คงตกใจแย่แล้วมั้ง?

หยู่เหวินเห้าดวงตาแดงก่ำ ไม่เคยรู้สึกเสียใจขนาดนี้มาก่อน

จวนอ๋องอาน

ภายในห้องหนังสือเผาเครื่องหอม ในกระถางธูปไหลทองกลวง ควันสีขาวฟุ้งกระจาย

กลิ่นหอมไม้กฤษณา กลิ่นฟุ้งไปทั่วทุกมุมห้องหนังสือ

อะหลูบดผงไม้กฤษณาให้ละเอียด นิ้วมือของนางขาวดั่งต้นหอม นุ่มนวลละมุนละไม ท่าทีก็งดงามอย่างมาก

ดวงตาของนาง มองดูผ้าเช็ดหน้าบนโต๊ะอย่างเฉยเมย อ๋องอานหลับตา สูดกลิ่นหอมที่ฟุ้งอยู่อากาศ สีหน้ามึนเมา

“ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้....” อะหลูถามด้วยเสียงเบา นำผงที่บดเสร็จแล้วใส่ลงไปในกระถางธูป พร้อมพูดขึ้นว่า “ปักชื่อของพระชายาฉู่ไว้”

อ๋องอานลืมตาขึ้นในทันใด มองดูอะหลูอย่างชั่วร้ายแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไม? หึงหรือ?”

อะหลูหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นไปได้อย่างไร? อะหลูจำสถานะของตนเองได้ดี เพียงแค่แปลกใจ ผ้าเช็ดหน้าของพระชายาฉู่ ทำไมถึงอยู่ในมือของท่านได้”

“ข้าขโมยมา” อ๋องอานหัวเราะเย้ย

“เพื่ออะไรล่ะ?” อะหลูเดินอ้อมไปด้านหลังของเขา ช่วยนวดขมับให้กับเขา

อ๋องอานดึงมือของนางไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “อะหลู ข้าถามเจ้า หากเจ้าถูกคนอื่นลวนลาม เจ้าจะรู้สึกอย่างไร?”

“ขยะแขยง โกรธโมโห” อะหลูขมวดคิ้วพูดขึ้น

“จะบอกข้าไหม?”

อะหลูพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “บอก อะหลูทำงานให้กับท่านอ๋อง หากถูกรังแก ยังไงก็ต้องบอกท่านอ๋อง”

อ๋องอานหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย คว้าจับข้อมือของนางแล้วดึงมาข้างกาย จูบตรงริมฝีปาก พร้อมพูดขึ้นอย่างดื้อรั้นว่า “หากอะหลูของข้าถูกรังแก ข้าจะต้องปลิดชีวิตคนชั่วคนนั้นทิ้งแน่”

อะหลูยิ้มแย้ม ดวงตาฉายแววอ่อนหวาน พร้อมพูดขึ้นว่า “เกี่ยวอะไรกับผ้าเช็ดหน้าผืนนี้?”

อ๋องอานยื่นมือไปแตะริมฝีปากปากของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเพียงรอเจ้าห้ามาหาถึงที่ เจ้าห้าเป็นคนใจร้อน และเป็นคนที่รักเมียมาก ยังถูกเสด็จพ่อดุด่าเพราะจับคนร้ายไม่ได้ จะต้องมาหาเรื่องถึงที่แน่”

แววตาของเขาค่อยๆเยือกเย็น หางตาแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าจะถีบเขาจมดิ่งลงไป ให้เขาไม่มีโอกาสได้กลับลุกขึ้นมาอีก”

อะหลูค่อยเข้าใจ ยิ้มอย่างลึกซึ้งพร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง มีความสามารถที่จะแย่งชิงตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทได้อยู่แล้ว นอกจากอ๋องฉีอ๋องจี้ ก็มีแต่อ๋องฉู่ หากแม้แต่อ๋องฉู่ก็ถูกเขี่ยทิ้ง ก็จะไม่มีอะไรมาต้านทานท่านได้อีกแล้ว”

อ๋องอานหัวเราะลั่น

จากนั้น เขาเชยปลายคางอะหลู พูดขึ้นอย่างครุ่นคิดว่า “เจ้าคิดว่า หากเจ้าห้ามาหาเรื่องถึงที่ ข้าควรทำอย่างไรที่จะกระตุ้นให้เขายิ่งโกรธโมโห?”

อะหลูครุ่นคิดสักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ในเมื่อต้องการที่จะกระตุ้นให้เขาโมโหอย่างที่สุด ทำไม ไม่ทำอะไรอีกบ้าง?”

อะหลูขยับเข้าไปกระซิบข้างหูของเขา อ๋องอานได้ฟัง แล้วก็ดีใจอย่างมาก พูดชื่นชมขึ้นว่า “พูดมีเหตุผล”