บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 447

พระชายาซุนช่วงนี้ก็ชอบมาที่จวนอ๋องฉู่ วันนี้ นำเอาเสื้อผ้าเด็กที่จวิ้นจู่จิ้งเหอทำขึ้นมาด้วยสามตัว

เพราะเป็นเสื้อผ้าที่ใส่แนบเนื้อ จึงไม่ได้ปักลายอะไร

“นางบอกว่าผิวของเด็กบอบบางนุ่มนิ่ม เหมาะกับการสวมชุดผ้าฝ้าย นางมีจิตใจละเอียดอ่อนมาก จุดอื่นๆไม่สามารถปักลายได้ จึงได้ปักลายเป็นรูปดอกไม้หนึ่งดอกไว้ที่ชายเสื้อ ”พระชายาซุนพูด

หยวนชิงหลิงลูบไปที่ลายปักดอกไม้ ฝีมือการปักของจวิ้นจู่ดีมาก ละเอียดเป็นที่สุด ผ้าที่ใช้พอจับแล้วก็รู้สึกอ่อนนุ่มสบายมาก “ลำบากนางแล้ว เมื่อวานท่านไปเยี่ยมนางหรือ”

“ใช่ นางบอกว่าขอบคุณเจ้ามากที่ส่งคนไปดูแลนาง”พระชายาซุนมองนาง เต็มไปด้วยความตื้นตัน “เจ้าเป็นคนมีน้ำใจจริงๆ คนมากมายลืมนางไม่แล้ว มีเพียงเจ้าที่ยังจำได้ว่านางได้รับความทุกข์ทรมานมากแค่ในตอนอยู่ที่สำนักนางชีหมิงเยว่ ส่งของกินของใช้ให้นางต่างๆนานา”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ที่จริง เป็นไท่ซ่างหวงที่บอกให้ข้าว่าถ้าว่างก็ให้ส่งคนไปถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกับนาง”

“ไท่ซ่างหวง？”พระชายาซุนรู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้าง “ไท่ซ่างหวงยังเป็นห่วงนางอยู่หรือ นางรู้แล้วต้องดีใจมากแน่ๆ”

“สภาพจิตใจของนางเป็นอย่างไรบ้าง ”หยวนชิงหลิงถามขึ้น

พระชายาซุนพับเสื้อไว้อย่างดี วางไว้ข้างๆ พูดว่า “ดีกว่าแต่ก่อนเยอะแล้ว แต่ว่าตอนกลางคืนก็ยังคงนอนไม่หลับ แต่ว่า นางบอกว่าตอนนี้ได้กินยาที่เจ้าให้คนส่งไปให้แล้ว ทั้งอารมณ์และทุกๆด้านก็ดีขึ้นเยอะมาก กินยาก็สามารถนอนหลับได้ แต่พอไม่กินยาก็นอนไม่หลับ ”

“ให้นางกินไปก่อนระยะหนึ่ง รอให้อาการดีขึ้นอีกหน่อย ค่อยๆปรับลดยาให้น้อยลง”หยวนชิงหลิงพูด

พระชายาซุนอืมเสียงหนึ่ง นิ่งไปชั่วครู่ แล้วพูดว่า “เจ้าสามเขียนจดหมายมาแล้ว”

หยวนชิงหลิงมองท่าทีเหมือนอยากจะพูดแต่ไม่พูดของนาง จึงพูดว่า “เขาเขียนอะไรในจดหมาย”

พระชายาซุนส่ายหน้า “ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแค่ถามถึงอาการของจวิ้นจู่จิ้งเหอเท่านั้น นี่ข้าก็กำลังลังเลใจอยู่ว่าสมควรจะบอกเขาดีหรือไม่ ความเห็นของพี่รองของเจ้า บอกว่าเรื่องที่เกี่ยวกับจวิ้นจู่จิ้งเหอทั้งหมดให้บอกเขาไป แต่ข้ารู้สึกว่า ต่างก็หย่ากันแล้ว ให้เขารู้แล้วมีประโยชน์อะไร เกรงว่าจะกลับมาพัวพันวุ่นวายกันอีก จิ้งเหอคงทนไม่ได้แน่ๆ ”

หยวนชิงหลิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ พูดว่า “ถ้าหากเขาไม่ได้รับคำตอบ กลับทำให้ไม่สามารถอยู่ที่เป่ยจวิ้นได้อย่างวางใจ ท่านให้พี่รองบอกกับเขาว่า จวิ้นจู่สบายดีทุกอย่าง ไม่จำเป็นต้องลงรายละเอียดอื่นๆ ”

พระชายาซุนพยักหน้าเงียบๆ สีหน้ามีแววเสียใจอยู่บ้าง “พวกเขาทะเลาะกันจนเป็นอย่างนี้ ช่างน่าเศร้าใจจริงๆ หญิงอัปลักษณ์อย่างกู้จือคนนั้น ก็ไม่ได้นับว่ามีวิธีการที่ทำให้มีเสน่ห์น่าหลงใหลปานนั้น แต่กลับสามารถดึงดูดวิญญาณของเขาไปได้ ทำไมจึงทนต่อบททดสอบไม่ได้เลยนะ”

หยวนชิงหลิงพูดเสียงเบาว่า “ปัญหาของพวกเขาสองคน ไม่ได้อยู่ที่กู้จือ กู้จือก็แค่ตัวตลกที่คอยก่อกวน พวกเขามีปัญหาในเรื่องความเชื่อใจ ระหว่างสามีภรรยา ต่างก็เชื่อใจกันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ”

พระชายาซุนก็รู้สึกเช่นนั้นอยู่ลึกๆเหมือนกัน

ผ่านไปสองวัน หยวนชิงหลิงให้หยู่เหวินเห้าไปเชิญเจ้าพระยาเจียงหนิงและภรรยามาเป็นแขกที่จวน

นางรู้มาว่าภรรยาของเจ้าพระยาเจียงหนิงเคยติดตามอยู่ข้างกายของไทเฮาหลงแห่งแคว้นต้าโจวมานาน ไทเฮาหลงแตกฉานวิชาแพทย์ ฉะนั้นจึงอยากจะเชิญนางมาเยี่ยมที่จวน ถามเรื่องวิธีการทำผงอู๋โยว

สำหรับการศึกษาค้นคว้าเรื่องยา ไม่ว่าอย่างไรหยวนชิงหลิงก็ยังคงมีความสนใจอยู่ในระดับสูง

เพราะเห็นว่าคืนนี้มีแขกสำคัญมาเยือน ฉะนั้น หยู่เหวินเห้าจึง “อนุญาต”ให้หยวนชิงหลิงออกไปเดินเล่น นั่งเป็นเพื่อนได้

หยู่เหวินเห้ายังเชิญเหลิ่งจิ้งเหยียนมาร่วมงานเลี้ยงดื่มเหล้าด้วยกัน

ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เหลิ่งจิ้งหยวนกับหยวนชิงหลิงมีความคิดเห็นไม่ตรงกันเกี่ยวกับเรื่องที่จะพาอ๋องเว่ยไปพบจวิ้นจู่จิ้งเหอดีหรือไม่ สุดท้ายจวิ้นจู่จิ้งเหอเกือบจะเกิดเรื่องขึ้น เหลิ่งจิ้งเหยียนก็ได้แต่กังวลอยู่ในใจ ที่จริงเขาได้เชิญคนไปขอโทษจวิ้นจู่จิ้งเหอแทนตัวเขาอย่างลับๆแล้ว เพียงแต่ เขาเองก็ไม่ได้มีโอกาสที่เหมาะสมที่จะพูดกับหยวนชิงหลิงสักที

วันนี้พอพบกับหยวนชิงหลิง ฉวยโอกาสที่สองสามีภรรยาเจ้าพระยาเจียงหนิงยังมาไม่ถึง เขาก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน จากนั้นก็เอ่ยจากใจจริงว่า “ความคิดของข้า ไม่ละเอียดรอบคอบเท่าพระชายาจริงๆ โชคดีที่สุดท้ายไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่โตบานปลายขึ้น”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ไม่ใช่ข้าคิดได้อย่างละเอียดรอบคอบ เพียงแค่รู้ใจของผู้หญิงเท่านั้น แต่ว่าคำพูดของใต้เท้าเหลิ่ง ที่จริงข้าก็เห็นด้วย สุดท้ายคนเราก็ต้องเผชิญเพื่อให้ผ่านพ้นไป”

เพียงแต่สถานการณ์ของจวิ้นจู่จิ้งเหอนั้นไม่เหมือนกัน นางมีโรคทางอารมณ์

จุดนี้ หยวนชิงหลิงไม่ได้พูดออกไป