บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 461

หยวนชิงหลิงที่ได้รับการพระราชทานยศเป็นพระชายารัชทายาท ตอนนี้นับได้ว่าสภาวะคงที่ชั่วคราวแล้ว

การหดตัวของมดลูกอ่อนแรงทำให้เสียเลือดมาก และโชคดีที่ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงจัดการได้ทันเวลา นวดมดลูกให้เพื่อเพิ่มการหดตัวของมดลูก ฉีดยาห้ามเลือด ถ่ายเลือด จึงสามารถรอจนเจ้าอาวาสกลับมาได้

เพียงแค่ ภายในเวลาอันสั้นเสียเลือดมากขนาดนี้ ตอนนี้ความจริงยังไม่นับว่าพ้นจากขีดอันตรายแล้ว

คนรุ่นหลังฉีดออกซิโทซิน ทำการเย็บเป็นเลข “แปด”ด้านที่เลือดออก เพื่อจัดการสภาวะเลือดออก

ถ่ายเลือดยังต้องดำเนินต่อไป หยู่เหวินเห้าเฝ้านางไม่ห่างสักก้าว มองดูเลือดสดไหลเข้าหลอดเลือดของนางต่อเนื่องไม่หยุด

จิตใจของเขา กระวนกระวายไม่สงบสุขตลอดเวลา ไม่ได้ปล่อยวาง

เด็กทารกผู้ชายสามคนถือกำเนิด คนมากมายที่อยู่ด้านนอกมีความสุข แต่ก็มีหลายคนลืม แม่ของเด็ก ยังนอนอยู่ตรงนี้เป็นตายยังไม่รู้

หยู่เหวินเห้าฟังเสียงหัวใจเต้นของนาง หัวใจเต้นเร็วมากโดยตลอด เจ้าอาวาสบอกว่า หัวใจเต้นช้าลงจึงจะดี ดังนั้น เขาจึงกระซิบข้างหูนางเบาๆตลอด ให้นางอดทนไว้

ใบหน้าของนางซีดขาวเหมือนกับกระดาษเซวียนจื่อ ผมหน้าผากเปียกติดอยู่ เขาเอื้อมมือออกไปจัดเบาๆ เผยหน้าผากที่มันวาวออกมา ดวงตาปิดอยู่ บนขนตายาวๆเปื้อนน้ำตา เหมือนดั่งปีกอีกาที่ถูกน้ำฝนทำให้เปียก

เมื่อก่อน เขามักจะเรียกนางว่าผู้หญิงอัปลักษณ์เสมอ แต่ตอนนี้มองดูอย่างละเอียด หน้าตานั่น ตาหูจมูกปากนั่น ในโลกนี้จะมีหญิงคนไหนเทียบได้ล่ะ?

“รีบหายไวๆ ข้ากับลูกรอเจ้าอยู่” เสียงของเขาสะอึกสะอื้นแล้ว

นาทีที่ความรักลึกซึ้งเช่นนี้ คำถามของเจ้าอาวาสกลับดังมา “ใส่ท่อปัสสาวะ ฮูหยินท่านรู้หรือไม่?”

ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงยิ้มเล็กน้อย “ชำนาญ!”

ฐานะที่เคยเป็นผู้ช่วยผู้หนึ่ง งานที่จัดการเกี่ยวกับปัญหาเหล่านี้ โดยส่วนมากเป็นนางที่ทำ

เจ้าอาวาสหมุนตัวออกไปแล้ว หยู่เหวินเห้าเบิกตาโพลง มองดูฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงกำลังหยิบสิ่งของอะไรไม่รู้ออกมาจากกระเป๋ายาอ้อมไปทางนั้น

“ท่านอ๋องไม่สมควรไม่เหมาะสมที่จะดูเพคะ” ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงกล่าวอย่างเรียบๆ

หยู่เหวินเห้ารีบหันหน้าไปทันที แต่ระหว่างนั้นยังใช้หางตามองดูนาง เห็นนางไม่รู้ยัดของอะไรเข้าไปด้านใน กล่าวอย่างรีบร้อน: “ฮูหยินเจ้าอย่าทำให้บาดเจ็บล่ะ”

“ทำให้เจ็บไม่ได้ รู้ว่าท่านต้องการใช้เพคะ” ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงยิ้มแล้วกล่าว

แม้ว่าบรรยากาศจะค่อนข้างเคร่งขรึม แต่ว่าอะซี่และหมันเอ๋อล้วนปิดปากหัวเราะแล้ว

หยู่เหวินเห้าหันหน้ากลับไปด้วยใบหน้าเหยเก รู้สึกอายเป็นอย่างมาก

ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่ค่อยอยากเสด็จกลับตำหนัก

เด็กๆถูกแม่นมพาไปให้นมเป็นคำแรก เขาก็รออยู่ในเรือนด้านข้างของตำหนักเซี่ยวเยว่

“ทารกตัวเล็กขนาดนั้น จะสามารถกินได้กี่คำกัน? ต้องไปนานขนาดนั้นน่ะ?” ฮ่องเต้หมิงหยวนเอามือไขว้หลัง กล่าวด้วยความหงุดหงิดมาก

มู่หรูกงกงยิ้มแล้วกล่าว: “ฝ่าบาท ไม่เช่นนั้นก็เสด็จกลับตำหนักก่อน ท่านก็ได้เห็นแล้ว ควรกลับไปรายงานไท่ซ่างหวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ได้มองอย่างละเอียด” ฮ่องเต้หมิงหยวนค้อนเขาแวบหนึ่ง “นี่จำเป็นต้องมองดูอย่างละเอียดจึงจะรายงานอย่างดีได้ไม่ใช่หรือ? ไม่เช่นนั้นกลับไปไท่ซ่างหวงถามว่าเหมือนผู้ใด ข้าจะตอบอย่างไร?”

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ใช่พ่ะย่ะค่ะ!” มู่หรูกงกงเห็นฮ่องเต้หมิงหยวนดีอกดีใจเพียงนี้ จึงได้แอบโล่งใจเปลาะหนึ่ง มองดูฮ่องเต้หมิงหยวนอีกพร้อมกล่าวเตือน: “ฝ่าบาท เมื่อครู่ท่านดีอกดีใจเกินไปแล้วใช่หรือไม่ พูดจาผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ?”

“ข้าพูดผิดเมื่อไหร่?” ฮ่องเต้หมิงหยวนนั่งลง ดื่มชาอึกหนึ่ง กล่าวอย่างเรียบๆ

“ท่านบอกว่า......” มู่หรูกงกงขึ้นหน้ามาใกล้ “พระชายารัชทายาทล่ะพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่ได้พูดจา เพียงแค่ดื่มชาช้าๆ

ตำแหน่งรัชทายาท ก็แขวนว่างไว้ไม่ได้ตัดสินใจมาตลอด สังคมภายนอกมีการคาดเดามากมาย และหลายคนคิดว่า ถ้าหากเจ้าห้าให้กำเนิดซื่อจื่อ เช่นนั้นอาจจะเป็นของเขาแล้ว

อันที่จริงเขาเคยมีความประสงค์เช่นนั้น แต่ว่า กับที่บอกว่าเป็นความประสงค์ของเขา บอกว่านี่เป็นความประสงค์ของไท่ซ่างหวงยังจะดีซะกว่า

ในใจของตัวเขาเองวางแผนอะไรกันแน่ ตัวเองล้วนไม่กระจ่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องนี้ใหญ่มาก ใหญ่ดั่งสวรรค์

แต่วันนี้ตอนพิธีบวงสรวงสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่ มองดูราษฎรด้านล่าง เขาก็รู้สึกอย่างฉับพลัน ตำแหน่งรัชทายาทนี้ ควรที่จะกำหนดออกมานานแล้ว มองหากษัตริย์ที่เฉลียวฉลาดผู้หนึ่งเพื่อราษฎรเหล่านี้

แต่ว่าเวลานั้น ยังคงไม่ได้มั่นใจว่าจะเป็นเจ้าห้า