บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 469

เสียนเฟยแอบคับแค้นในใจ จึงไปอุ้มทังหยวน คิดไม่ถึง อุ้มทังหยวนไว้ในมือ ก็ร้องไห้จนแทบไม่ไหวเหมือนกัน

ใบหน้าของนางค่อนข้างควบคุมไว้ไม่ได้แล้ว กลับยังลองไปอุ้มเจ้าข้าวเหนียวน้อยอีก แรกเริ่มเจ้าข้าวเหนียวน้อยไม่ได้ร้องไห้ แต่หลังจากที่นางเข้าไปอุ้มก็แหวะนม หลังจากที่แหวะนม เสียนเฟยก็เช็ดด้วยความรีบร้อนตื่นตระหนก เจ้าข้าวเหนียวน้อยก็ร้องไห้ขึ้นมาแล้ว

เดิมทีเจ้าข้าวเหนียวน้อยก็ค่อนข้างอ่อนแอ เสียงร้องไห้ไม่ดัง แต่ร้องไห้ขึ้นมาก็อาเจียนได้ง่าย นี่เพิ่งจะผ่านมือไปครู่เดียว เจ้าข้าวเหนียวน้อยก็ถูกทรมานจนสีหน้าเริ่มม่วง

ไทเฮาพิโรธแล้ว “พอแล้ว เจ้านั่งเถอะ เจ้าไม่ต้องอุ้ม”

พูดจบ เรียกแม่นมสี่ไปอุ้มเจ้าข้าวเหนียวน้อยมาให้นาง

เสียนเฟยเต็มไปด้วยความอัปยศ นั่งลงอย่างโกรธเคือง น้ำตาเอ่อล้นอยู่ในตา

ไทเฮาเลี้ยงเด็กเป็น หลังจากที่เช็ดให้เจ้าข้าวเหนียวน้อยสะอาดแล้ว วางไว้บนตักค่อยๆ แกว่งไกวเบาๆ แล้วตบผ้าอ้อมเบาๆ “เด็กดีเด็กดี เด็กดีของข้า ไม่กลัวไม่กลัว เสด็จทวดอุ้มไว้ ถนอมไว้”

เจ้าสามก็ไม่ร้องไห้แล้ว

เสียนเฟยรู้สึกเพียงใบหน้าของตัวเองถูกคนตบสองสามฉาดอย่างรุนแรง รู้สึกเจ็บปวด นางรู้สึกว่าสายตาของทุกคนที่มองนางล้วนเป็นการหัวเราะเยาะเย้ย นี่คือหลานแท้ๆของนาง แต่ว่า ไม่ว่าผู้ใดก็สามารถอุ้มได้ เพียงแค่นางไม่ได้

ตอนนี้จู่ๆกุ้ยเฟยยังหัวเราะและพูดขึ้นว่า: “นี่กลับน่าแปลกแล้ว ใครอุ้มก็ได้ มีเพียงเสียนเฟยท่านท่านย่าแท้ๆผู้นี้ผู้เดียวอุ้มไม่ได้ บนมือของท่านมีหนามหรือว่าเกิดอะไรขึ้น?”

สายตาล้วนรวมอยู่บนหน้าของเสียนเฟย ความกลัดกลุ้มอับอายในใจของเสียนเฟยกลายเป็นโทสะ “วันนี้เป็นวันดี กุ้ยเฟยพูดวาจาเหล่านี้ไม่รู้สึกว่าไม่เหมาะสมหรือ?”

เมื่อก่อนนางล้วนไม่เคยรู้สึกว่ากุ้ยเฟยน่ารำคาญขนาดนี้ วันนี้ทำไมพยายามที่จะตอกย้ำนาง?

ก้นบึ้งหัวใจที่เย็นยะเยือกของนางคิดว่า อีกประเดี๋ยวรอหลังจากพิธีอาบน้ำให้ทารกหลังจากคลอดได้สามวันจบสิ้นแล้ว ดูซิว่านางยังจะลำพองใจอีกหรือไม่

นางรู้มาจากไทเฮา วันนี้ฮ่องเต้นำพระราชโองการมาแล้ว น่าจะหลังจากที่อาบน้ำให้ทารกหลังจากคลอดได้สามวันแล้วก็ต้องการประกาศต่อโลกหล้า แต่งตั้งเจ้าห้าเป็นรัชทายาท

ท่านแม่ของรัชทายาท ตำแหน่งจะต่ำไม่ได้เป็นธรรมดา ตำแหน่งหวงกุ้ยเฟยแขวนว่างไว้มาตลอด ก่อนหน้านี้ทุกคนล้วนคิดว่าเป็นฉินเฟย เพราะว่าเป็นไปได้มากว่าอ๋องจี้จะถูกตั้งเป็นรัชทายาท

แต่ว่า หากเจ้าห้าถูกตั้งเป็นรัชทายาท เช่นนั้นตำแหน่งหวงกุ้ยเฟยก็เป็นของนางแล้ว

เมื่อใจในคิดเช่นนี้ ก็สบายใจมากแล้ว อีกทั้งอดทนอีกชั่วขณะ ก็มีเวลาให้กุ้ยเฟยร้องไห้แล้ว

นับตั้งแต่วันนั้นกลับวังถูกฮ่องเต้ตำหนิว่ากล่าวอย่างรุนแรง เดิมทีนางคิดว่าไทเฮาและฮ่องเต้จะดุว่านางอีก คิดไม่ถึง ไทเฮาไม่ว่าอะไร ฮ่องเต้ก็ยิ่งไม่ว่าอะไร ด้วยเหตุนี้ นางยิ่งมั่นใจแล้ว นางสามารถได้รับการแต่งตั้งเลื่อนตำแหน่งเป็นหวงกุ้ยเฟย

ฮู่เฟยอุ้มซาลาเปาไว้ โยกเบาๆ กล่าวด้วยความสงสัย: “พวกเขาทั้งสามเหมือนกันทุกอย่าง จะแยกแยะอย่างไรล่ะ?”

แม่นมสี่อยู่ด้านข้างอมยิ้มแล้วกล่าว: “ฮู่เฟยเจ้าคะ บนข้อเท้าขององค์ชาย ล้วนผูกสายรัดที่เขียนไว้น่ะเจ้าค่ะ”

ฮู่เฟยเอาซาลาเปาวางบนตัก มองเข้าไปด้านใน กล่าว: “ก็เขียนไว้ แต่หากเป็นเวลาอาบน้ำ ทำสายรัดนี่เปียกล่ะ? แบบนี้อาจจะทำให้คนเกิดความผิดพลาดได้นะ”

ทุกคนได้ยินคำพูดของฮู่เฟย ก็รู้สึกว่าถูก แม้ว่าจะล้วนเป็นพระชายาฉู่พระชายาเอกคลอด แต่คนโตคนรองก็ไม่สามารถทำให้สับสนได้

“เรื่องนี้ต้องระวังหน่อย จำสัญลักษณ์อย่างหนึ่ง พวกเขาทั้งสามมีหรือไม่มีตรงไหนที่สามารถแยกแยะออกมาได้?” ไทเฮากล่าว

แม่นมสี่ปิดปากหัวเราะทันที “ไทเฮาเจ้าคะ แยกออกเจ้าค่ะ เจ้าใหญ่ใต้เท้ามีเหยียบเจ็ดดาว เจ้าสองคือห้าดาว เจ้าสามคือสามดาวเจ้าค่ะ”

ไทเฮาได้ยินดังนั้น สีหน้าดีอกดีใจมาก “จริงหรือ? รีบให้ข้าดูหน่อย”

ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ตกตะลึงเล็กน้อย เข้ามาดูใกล้ๆ

แม่นมสี่เปิดผ้าอ้อมออกอย่างระมัดระวัง เอาเท้าน้อยๆโผล่ออกมา เป็นเช่นนี้จริงๆ ฝ่าเท้าน้อยๆทั้งสามข้างล้วนมีไฝสีแดงสามเม็ดห้าเม็ดเจ็ดเม็ด

บนหน้าของกุ้ยเฟยเปลี่ยนเล็กน้อยแล้ว “เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? คงไม่ได้วาดเข้าไปหรอกนะ? ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทไม่ได้เคยอุ้มแล้วหรือ? ฝ่าบาทก็ไม่รู้หรือเพคะ!”