บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 471

หยวนชิงหลิงคิดผิด จู่ๆ ฮูหยินใหญ่รีบร้อนจากไป แม้จะไม่อยากให้นางหวงรบกวนเวลาพักผ่อนหรือพูดพวกเรื่องซุบซิบนินทา แต่สิ่งที่สำคัญก็คือนางข่มกลั้นโทสะไว้ไม่ไหวแล้ว ต้องรีบระบายออกมาจึงจะรู้สึกดีขึ้น

หยวนชิงผิงรั้งรออยู่กับหยวนชิงหลิง มองเงาหลังที่ร้อนรนของท่านย่า ก่อนเอ่ยขึ้นว่า “ครั้งนี้ท่านแม่ต้องถูกท่านย่าด่าทออย่างรุนแรงเป็นแน่”

หยวนชิงหลิงมองนาง เห็นนางคล้ายซึมเศร้าลงหลายส่วน จึงเอ่ยถามขึ้น “เป็นอันใดไป ว่าที่เจ้าสาวคนใหม่ เหตุใดเจ้าดูไม่ดีใจ?”

หยวนชิงผิงมองนาง พร้อมดวงตาแดงก่ำขึ้นเล็กน้อย “เมื่อครู่หมันเอ๋อบอกกับข้าว่า ท่านผ่าท้องนำเด็กออกมา”

หยวนชิงหลิงยิ้ม คิดว่านางคงกังวลว่าต่อไปตนคลอดบุตรต้องใช้วิธีนี้ จึงเอ่ยว่า “เจ้ากับข้าไม่เหมือนกัน ครั้งนี้ข้าตั้งครรภ์แฝดสาม และร่างกายข้าอ่อนแอ คลอดเองไม่ได้จึงต้องใช้วิธีนี้ เจ้าวางใจได้ ตอนเจ้าแต่งงานคลอดบุตร พี่จะอยู่ข้างกายเจ้าแน่นอน”

หยวนชิงผิงสูดจมูก “ข้าไม่ได้ห่วงตนเอง แค่คิดว่าท่านคลอดได้อันตรายยิ่งนัก หากเป็นอะไรไปจะทำเช่นไร? ข้าทำใจไม่ได้หากท่านตาย”

คำพูดนี้ ทำให้หยวนชิงหลิงประทับใจ

เด็กคนนี้ ปากร้าย แต่ใจอ่อนโยนราวกับปุยฝ้าย

เมื่อกุมมือหยวนชิงผิง จึงเอ่ยเบาๆ ขึ้นว่า “ข้าไม่เป็นอะไรหรอก ข้าห่วงแหนชีวิตอย่างมาก เพราะข้ามีคนที่ห่วงใยในใจ”

ถูกต้อง เพราะมีคนที่ห่วงใย ดังนั้นจึงต้องรักชีวิตตนเองให้มากขึ้น

และเพราะมีคนที่ห่วงใย บางครั้งจึงไม่คำนึงแม้กระทั่งชีวิตตนเอง

ทั้งหมดนี้ ต้องดูว่าสิ่งที่ท่านปกป้องคือสิ่งใด

หยวนชิงผิงคล้ายเข้าใจและไม่เข้าใจ

ผ่านไปหลายวัน บาดแผลของหยวนชิงหลิงดีขึ้นอย่างมาก แต่ยังคงยังต้องอยู่ไฟเช่นเดิม ออกไปข้างนอกไม่ได้ นางทำได้เพียงแค่เดินไม่กี่ก้าวอยู่ภายในห้อง ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงเห็นนางอาการดีขึ้น ทรงกลับไปสนามม้า หยวนชิงหลิงจึงซาบซึ้งใจต่อนางอย่างมาก

ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงกุมมือนาง ก่อนเอ่ยกำชับ “ก่อนข้ามาเป่ยถัง เฉินจิ้งถิงบอกว่าอ๋องฉู่ โอ๊ะ ตอนนี้ควรเรียกว่ารัชทายาท จิ้งถิงบอกว่ารัชทายาทคือสหายที่ดีที่สุดของเขา หากมีเรื่องอันใดทูลขอให้รัชทายาทช่วยเหลือได้ ทำให้จิ้นถิงให้ความสำคัญเช่นนี้ได้ แสดงว่ารัชทายาทเป็นคนดีมากทีเดียว และจากที่ข้าไปมาหาสู่กับพระชายามาหลายวัน พระชายาเป็นคนตรงไปตรงมา ข้าจึงคิดว่าพระชายาคือสหาย ดังนั้นคำว่าขอบคุณไม่ต้องเอ่ยพูดอีก สหายกันเพียงมองตาก็รู้ใจ ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา”

หยวนชิงหลิงซาบซึ้ง “เพคะ ขอบคุณอย่างยิ่งเพคะ วันหน้าข้าต้องไปเยี่ยมเยียนฮูหยินที่แคว้นต้าโจวแน่เพคะ”

“ข้าจะรอพวกเจ้า!” ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหยิงกล่าวยิ้มๆ

เมื่อส่งฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหยิงหลับไป หยวนชิงหลิงเพิ่งดื่มซุปเสร็จ ได้ยินหมันเอ๋อเอ่ยว่าจวิ้นจู่จิ้งเหอมาถึงแล้ว

หยวนชิงหลิงจึงรีบเอ่ยขึ้นว่า “รีบเชิญไปที่ห้องด้านข้าง”

แม่นมสี่เข้ามาช่วยนางเปลี่ยนชุด วันนี้พระชายารัชทายาททรงให้นมด้วยพระองค์เอง เจ้าสามกินอย่างซุกซน จึงทำให้เสื้อผ้าล้วนสกปรก ดูไม่เหมาะสมเมื่อออกไปพบแขก

หยวนชิงหลิงหลังเปลี่ยนชุดนำแม่นมสี่ออกไป อะซี่ที่กำลังทักทายอยู่กับจวิ้นจู่จิ้งเหอ เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงมาถึง อะซี่จึงเอ่ยขึ้น “จวิ้นจู่ทรงมีน้ำใจ ตัดชุดให้พวกเด็ก ๆ ทุกคน”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า ก่อนมองชุดสีอ่อนหลายตัวที่อะซี่ถืออยู่ในมือเหล่านั้น อย่างชื่นชอบ

จวิ้นจู่จิ้งเหอลุกขึ้น ก่อนย่อกายให้กับนาง “คารวะพระชายา”

หยวนชิงหลิงจึงมองที่นาง เห็นนางผอมลงเล็กน้อยกว่ายามที่ไปจากเมืองหลวง แต่สีหน้าและอารมณ์ยังไม่เลว สวมเสื้อคลุมสีเทา บนศีรษะลำคอใบหู ล้วนไร้เครื่องประดับ ใช้เพียงปิ่นไม้เกล้าผมขึ้นอย่างเรียบง่าย

หยวนชิงหลิงทุกครั้งที่เห็นนาง ล้วนนึกถึงคนผู้หนึ่ง

นั่นคือเจ้าหญิงไท่ผินที่รับบทโดยเฉินหง

ดวงตาของนางงดงาม แต่มักเศร้าสร้อย ยามยิ้มดูสดใส ยามเศร้าโศกแลน่าสงสาร ในอดีตใบหน้ายังองบอิ่มเล็กน้อย ตอนนี้คางล้วนเรียวขึ้น การยืนเงียบอยู่กับที่เช่นนั้น ทำให้หยวนชิงหลิงรู้สึกว่านางได้กลายเป็นเซียนไปแล้วจริง ๆ

“จวิ้นจู่ ไม่พบหน้ากันเสียนาน ท่านไม่จำเป็นต้องมากพิธีกับข้าเช่นนี้หรอกเพคะ?” หยวนชิงหลิงยื่นมือไปประคองนาง

การเป็นสตรีที่เพิ่งคลอดบุตร ตามจริงนางคือคนที่อ่อนแอที่สุด แต่เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของจวิ้นจู่จิ้งเหอ ต่างทำให้ผู้คนอดเกิดความสงสารในใจไม่ได้