บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 511

หญิงสาวบนรถม้าก็ลงมาแล้ว หญิงสาวผู้นั้นมีโฉมหน้างดงาม ตัวสวมชุดผ้าซาตินหลวมๆ มองเห็นพุงพลุ้ยใหญ่ๆได้ นางกระโดดลงมาจากรถม้าเอง ต่อจากนั้น ยังมองดูแม่ทัพใหญ่ด้วยสีหน้างงงัน

บนรถม้ายังมีคนอีกผู้หนึ่งลงมา เด็กสาวอายุประมาณยี่สิบกว่าปี ผูกผมหางม้า สวมเสื้อผ้าก็ค่อนข้างโล่งหลวม เหน็ดเหนื่อยต่อการเดินทาง ใบหน้าค่อนข้างเหนื่อยล้า

สายตาของหยวนชิงหลิงตกลงไปบนใบหน้าของเด็กสาวอีกคนผู้นั้น โดยเฉพาะการมัดผมและการแต่งตัวของนาง ยังมีท่าทางการลงรถม้าของนางอีก แล้วดูรองเท้าของนาง ภายใต้กระโปรงยาวคลุมรองเท้าหนังเปิดปลายเท้าคู่หนึ่ง

หยวนชิงหลิงมองดูการแต่งตัวเช่นนี้ ในใจมีความรู้สึกค่อนข้างแปลกประหลาด อดไม่ได้ที่จะมองให้มากขึ้นอีกสองสามครั้ง

คนผู้นี้หน้าตาไม่ได้นับว่างดงาม แต่ทำให้คนมีความรู้สึกคล่องแคล่วว่องไว ความรู้สึกที่คล่องแคล่วว่องไวนี้แม้ว่าจะสามารถเห็นได้จากตัวของเฉินจิ่นหนิงฮูหยินของจิ้งถิง แต่ว่า กลับไม่เหมือนกันเล็กน้อย

มีความรู้สึกคุ้นเคยชนิดหนึ่งที่อธิบายไม่ได้

“เฉินจิ่นหนิงถวายบังคมพระชายารัชทายาท!”

ระหว่างที่นางกำลังเหม่อลอย ก็เห็นเฉินจิ่นหนิงเดินขึ้นมาทำความเคารพแล้ว นางรีบทำความเคารพตอบ ดึงมือของเฉินจิ่นหนิงไว้ “จวิ้นจู่อย่าได้มีพิธีรีตองมากนัก ระหว่างทางลำบากแล้วสินะ?”

เฉินจิ่นหนิงก็กำลังมองดูหยวนชิงหลิงอย่างละเอียด มุมปากอมยิ้ม “ไม่ลำบาก สามารถพบพระชายารัชทายาทได้ก็ดีใจเป็นอย่างมาก”

“ได้พบจวิ้นจู่ ข้าก็ดีใจมาก”

หญิงสาวทั้งสองมองหน้าแล้วยิ้มให้กัน

คนกลุ่มหนึ่ง ภายใต้การนำของหยู่เหวินเห้า เคลื่อนขบวนเข้าเมือง มุ่งตรงไปยังจวนอ๋องฉู่

กรมพิธีการทางนั้นเดิมทีได้เตรียมโรงเตี๊ยมไว้ ตามหลักแล้วคนอื่นเพิ่งจะมาถึง ก็ให้คนอื่นเขาพักผ่อนในโรงเตี๊ยมก่อน แต่ว่า รัชทายาทพระทัยร้อนเช่นนี้ก็พาไปจวน ทำให้กรมพิธีการทางนั้นก็ยากที่จะอธิบาย ทำได้เพียงติดตามขึ้นไปถามหยู่เหวินเห้า

ทันทีที่มือใหญ่ๆของหยู่เหวินเห้าโบก “จัดการให้ถึงจวนอ๋องฉู่ก่อน เจ้าเข้าวังไปรายงานผลปฏิบัติการ”

รองเจ้ากรมพิธีการกล่าวได้เพียง “พ่ะย่ะค่ะ!”

วันนี้ขณะที่หยู่เหวินเห้าออกมา ก็เรียกให้ทังหยางเตรียมงานเลี้ยง ต้องการจัดการเลี้ยงรับรองให้แก่แม่ทัพใหญ่ที่เดินทางมาไกล

ดังนั้นถึงจวนอ๋องฉู่ ข้าวปลาอาหารก็จัดเตรียมไว้แล้ว

เพราะยังเป็นเวลาเที่ยง จึงไม่ดื่มเหล้าก่อน นี่คือสิ่งที่หยู่เหวินเห้าไตร่ตรองรอบคอบเป็นที่สุด เขาคิดว่าแม่ทัพใหญ่เพิ่งจะมาถึง ระหว่างการเดินทางก็ลำบาก ท้องไส้อาจจะไม่ดี ดื่มเหล้าเวลานี้อาจจะทำให้ไม่สบายท้อง ดังนั้น อาหารที่เตรียมไว้ล้วนเป็นรสอ่อน เพียงรอถึงตอนค่ำค่อยเริ่มรับประทานอาหารคาว

เอาใจใส่ขนาดนี้ จึงทำให้หยวนชิงหลิงมองด้วยความชื่นชม

หลังจากกินข้าวเสร็จ หยู่เหวินเห้ากล่าวเป็นการส่วนตัวกับแม่ทัพใหญ่เฉิน “พี่จิ้งถิง ยากมากกว่าพวกเราจะได้พบกันสักครั้ง ท่านอยู่โรงเตี๊ยมไม่ได้ จำเป็นต้องอยู่ในจวนอ๋องฉู่ของข้า”

แม่ทัพใหญ่เฉินรับปากทันที แต่ว่า จากนั้นก็กล่าวด้วยความลำบากใจเล็กน้อยทันที “เรื่องนี้ หม่อมฉันยังจำเป็นต้องถามความคิดเห็นของฮูหยิน”

หยู่เหวินเห้าเข้าใจเป็นอย่างมาก กล่าวว่า “ไม่ ท่านไม่ได้ถามความเห็นของนาง ท่านจะไปพูดโน้มน้าวนาง”

แม่ทัพใหญ่อมยิ้มมองดูหยู่เหวินเห้า “มีความคิดเช่นนี้พอดี”

แม่ทัพใหญ่เฉินไปได้ไม่นานเท่าไหร่ กลับมาก็บอกหยู่เหวินเห้าว่า “นางตกลงแล้ว”

หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความดีใจ “เช่นนั้นดีมากเลย ท่านพี่สะใภ้ใจดีมาก พี่จิ้งถิง ท่านแต่งงานกับภรรยาที่ดีท่านหนึ่ง”

เฉินจิ้งถิงจึงกล่าว “ข้าว่าพระชายารัชทายาทก็ดีมาก จำได้ว่าท่านแต่งงานตอนนั้น เคยส่งจดหมายมาบอกว่าไม่ชอบนาง ยังคิดจะหย่ากับนาง โชคดีที่ไม่ได้ทำเช่นนี้ ไม่เช่นนั้นไหนเลยจะมีแฝดสาม?”

หยู่เหวินเห้าก็รู้สึกทอดถอนใจ “ความจริงนางในตอนนั้น กับนางในตอนนี้ไม่ใช่คนเดียวกันแล้ว”

เฉินจิ้งถิงมีความรู้สึกสงสัย “ไม่ใช่คนเดียวกัน? ท่านเปลี่ยนพระชายารัชทายาทคนหนึ่งแล้วหรือ?”