บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 521

สองสามีภรรยาเห็นด้วยที่จะไปหาเซียวเหยากงเพื่อที่จะทำความเข้าใจ แต่ว่า สวีอีกลับพูดประโยคที่น่าสนใจประโยคหนึ่ง “รัชทายาทไยไม่รอเวลาค่อยพาเหล่าเจ้านายตัวน้อยไปพบวันหลังเล่า หมาป่านี้ไม่ได้จะให้พวกท่านเสียหน่อย”

หลังจากพูดประโยคที่มีหลักปรัชญาเช่นนี้แล้ว เขาก็เอามือปิดปากหลุดเสียงหัวเราะออกมา พูดว่า “คงไม่ใช่วาสนาแปลกประหลาดอะไรหรอกนะ หรือจะให้หมาป่าหิมะแต่งงานกับเหล่าเจ้านายตัวน้อยใช่หรือไม่”

หยู่เหวินเห้าเคาะไปที่ศีรษะเขาหนึ่งที “นี่เจ้าดูนิยายมากไปหรือว่าสมองเจ้ามีปัญหากันแน่ หมาป่าหิมะสามตัวนี้ล้วนเป็นตัวผู้ ภายหน้าเจ้าแต่งงานสู่ขอภรรยาก็ไปขอผู้ชายหรืออย่างไร ”

สวีอีจับที่ศีรษะ พึมพำอย่างน้อยใจว่า “เย่กงก็มิใช่คนที่เลื่อมใสมังกรหรอกหรือ”

หมาป่าทั้งสามกรูกันเข้าไป ฉีกทึ้งชายเสื้อของเขา ร่างเล็กอันอ่อนนุ่ม กลับดึงจนทำให้สวีอีที่ตัวสูงใหญ่โซเซไปหลายก้าว

สวีอีกำหมัดขึ้นมาแยกเขี้ยวเอ่ยว่า “เจ้าพวกลืมบุญคุณทั้งหลาย จำไม่ได้แล้วหรือว่าใครป้อนอาหารให้”

เขาโยกกำปั้นไปมา ไม่ได้ทุบตีลงไปจริงๆ หมาป่าทั้งสามกลับแหงนหน้าขึ้นหอนทันที เสียงหนึ่งสูงขึ้นกว่าอีกเสียง เสียงดังขึ้นเรื่อยๆราวกับจะทำให้หลังคาทะลุ ทำเอาหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงต่างก็ตกใจไปตามๆกัน

สวีอีตกใจจนร่างไปแนบชิดติดกำแพง มองเจ้าตัวเล็กสามตัวที่ดูอ่อนแอ จะกลายเป็นปีศาจหรืออย่างไร

ตอเป่าวิ่งพุ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน หูสองข้างตั้งขึ้น แยกเขี้ยวคำรามสองที พุ่งไปเห่าให้กับตัวเล็กสามตัวหนึ่งเสียง ตัวเล็กสามตัวหมอบลงทันที หยุดหอนและมีท่าทีเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

นี่ยิ่งทำให้หยู่เหวินเห้ารู้สึกประหลาดใจเข้าไปใหญ่ “นี่มันอะไรกัน หมาป่ากลัวหมาบ้านด้วยหรือ”

สวีอีมองตอเป่า เอ่ยเสียงสั่นว่า “ตอเป่าคงไม่ใช่หมาป่ากระมัง ดูหูกับเขี้ยวที่แหลมคมนั่นสิ”

หยวนชิงหลิงเรียกตอเป่าเข้ามาหา ตอเป่าส่ายหางเดินเข้าไป นั่งลงตรงหน้าหยวนชิงหลิง แลบลิ้นออกมาราวกับจะเอาใจ หยวนชิงหลิงยื่นมือออกไปลูบที่หัวของตอเป่า พูดว่า “ไม่ ตอเป่าไม่ใช่หมาป่า มันเป็นสุนัข อาจเป็นเพราะว่ามันเป็นคนดูแลเจ้าตัวเล็กสามตัวนี้ มีความน่าเกรงขามของความเป็นพ่อ ฉะนั้นจึงสยบพวกมันได้ ”

สวีอีมีท่าทีหวาดกลัว “แล้วทำไมพวกมันจึงเอาแต่รังแกข้าคนเดียว”

“ตอเป่ารังแกเจ้าด้วยหรือ ตอเป่าชื่นชอบเจ้ามาตลอดเลยมิใช่หรือ ”หยวนชิงหลิงถาม

สวีอีอ้ำอึ้งไปชั่วครู่ “ข้าเคยเตะก้นตอเป่า หลังจากนั้นเป็นต้นมา มันก็ไม่สนใจข้าอีกเลย”

“หมาก็มีศักดิ์ศรี ทำไมเจ้าต้องเตะก้นมันด้วย”หยวนชิงหลิงถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

สวีอีหน้าแดงขึ้น “มันเอาแต่กอดขาข้าเอาไว้ ทำท่าทางอย่างนั้น เอาแต่ถูไถไปมา ข้าโมโหจึงเตะมันไปหนึ่งที”

หยู่เหวินเห้ามองสวีอีอย่างมึนงง “มันกอดเจ้าเอาไว้แล้วถูไถไปมาหรือ”

“ก็ใช่น่ะสิ เจ้าหมาอันธพาล ตัวเหม็น”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะฮ่าๆออกมา หันไปมองหยวนชิงหลิง “ยายหยวน พวกเราควรพิจารณาหาสะใภ้ให้กับตอเป่าได้แล้วกระมัง”

หยวนชิงหลิงมองตอเป่า “เจ้าอยากจะมีภรรยาแล้วหรือ”

ตอเป่าเห่า “โฮ่ง”หนึ่งเสียง ค่อยๆหมอบลงไป ด้วยท่าทีเขินอายอยู่หลายส่วน

หยวนชิงหลิงรู้ถึงความหมายของมัน ก็พูดยิ้มๆว่า “ได้ ข้าจะหาสะใภ้ให้เจ้า ดูแลเจ้าตัวเล็กสามตัวนี้ให้ดี”

ตอเป่ายิ่งหมอบต่ำลงไปอีก แลบลิ้นออกมาเลียไปที่รองเท้าของหยวนชิงหลิง ทำท่าราวกับสาวน้อยขี้อ้อนอย่างไรอย่างนั้น

วันรุ่งขึ้น สองสามีภรรยาเข้าวังไปพบกับเหล่าของว่าง

ไทเฮาที่ได้รับรายงานว่าพวกเขามา สีหน้าก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ต้องมาแย่งเด็กๆไปแน่ ข้าก็ดูแลอย่างดี ไม่ให้พวกเขาพากลับไปแน่”

แม่นมหูพูดยิ้มๆว่า “ไทเฮา พวกเขาเป็นพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดนะเพคะ ทำไมจะพาลูกกลับไปไม่ได้ พระองค์อย่าเอาแต่ใจนักเลย”

“พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดแล้วอย่างไร ข้าเองก็เป็นย่าโดยกำเนิดของพวกเขานะ”ไทเฮาพูดด้วยเสียงไม่ชอบใจ