บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 523

เซียวเหยากงมั่นใจว่าพวกเขามาหาเรื่องแน่ๆ ชะเง้อคอขึ้นตะโกนเสียงดังว่า “เด็กๆ ส่งแขก”

หยู่เหวินเห้ารีบโบกมือทันที “ไม่ใช่ พูดผิดไปแล้ว เมื่อครู่ข้าพูดผิดไป เข้าใจผิด……”

อธิบายแล้วมีประโยชน์ จะมีที่ทำการปกครองไว้ทำไม

จิ้งถิงกับหยู่เหวินเห้าถูกกวาดไล่ออกมา มองประตูใหญ่ของจวนเซียวเหยากงที่ปิดลง ทั้งสองคนถอนหายใจอย่างหนักอึ้งไร้เรี่ยวแรง คนอายุมากเอาใจยากทุกคนจริงๆ นิสัยแย่มาก

“แล้วทีนี้จะทำอย่างไร”จิ้งถิงมองหยู่เหวินเห้าอย่างกลัดกลุ้ม เรื่องยังไม่ลงเอย ใจของเขาก็ไม่สามารถสงบได้

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ต้องหาใครสักคนเพื่อถามว่าทำไมพวกเขาจึงมีปมความแค้นต่อกันในอดีต ”

“แล้วจะหาใครเพื่อทำความเข้าใจเล่า”จิ้งถิงถาม

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิด “ถ้าไม่ใช่โสวฝู่ ก็ต้องเป็นไท่ซ่างหวง ฝั่งไท่ซ่างหวงเกรงว่าจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ลองไปถามโสวฝู่ดูเถอะ”

จิ้งถิงนั้นรู้สึกดีต่อโสวฝู่มาก ตาเฒ่าเคร่งคนนั้นก็เคร่งขรึมจริงจังเหมือนกับเขา

แต่ทว่า ช่วงนี้โสวฝู่งานยุ่งมาก หยู่เหวินเห้าส่งเทียบเชิญให้เขาไปพบที่หอสุรา เขาก็ไม่มา ส่งเทียบเชิญไปติดต่อกันถึงสองวัน ฝั่งนั้นตอบกลับมาเพียงคำเดียวว่ายุ่ง

หยู่เหวินเห้ากลับจวนด้วยความหน้านิ่วคิ้วขมวด หยวนชิงหลิงได้ยินเสียงถอนหายใจของเขา ถามถึงสาเหตุแล้วก็พูดยิ้มๆว่า “ท่านเชิญเขาไปข้างนอก เขาย่อมไม่มาแน่ เขาฉลาดเป็นกรด รู้ว่าที่ท่านหาเขาไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่”

“ไม่ใช่เรื่องดีอะไรกัน เขายืนอยู่ฝั่งข้านะ เรื่องนี้เขาควรออกแรงด้วย”

“คนที่คัดค้านคือจูกั๋วกง เป็นคนรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ย่อมไม่ดีที่จะออกหน้า”หยวนชิงหลิงป้องปากพูดที่ข้าหูของเขาประโยคหนึ่ง “ท่านก็ส่งคนไปสักคน บอกว่าแม่นมสี่ไม่สบาย รับประกันว่าไม่ว่าจะเป็นลมพายุฝนหรือไต้ฝุ่นแผ่นดินไหว เขาต้องมาแน่ๆ”

หยู่เหวินเห้ารู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “ทำอย่างนี้จะเป็นวิธีการที่ต่ำเกินไปหรือไม่”

“ใช่ ถ้าเช่นนั้นท่านก็ไปดักรอที่บ้านตระกูลฉู่ต่อไป”หยวนชิงหลิงพูด

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิด คิ้วขมวดขึ้นใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลพูดว่า “แม่นมสี่ไม่สบายจริงๆหรือ วันนี้ตอนข้าออกไปตอนเช้าได้ยินเสียงนางไอ ยังจามอีกด้วย น่าจะเป็นหวัดแล้ว”

เขายืนขึ้นมา รีบก้าวเท้าอย่างเร็วออกไปข้างนอก “ไม่ได้การ ต้องบอกให้โสวฝู่รู้ ก่อนหน้านี้โสวฝู่เคยบอกข้า ให้ข้าช่วยดูแม่นมสี่ด้วย ดูแลนางให้ดีๆ ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นให้รีบบอกเขาทันที”

หมันเอ๋อที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ ก็ถามขึ้นอย่างประหลาดใจว่า “พระชายารัชทายาท โสวฝู่เป็นคนที่ฉลาดหลักแหลมมาก ต้องรู้แน่ๆว่ารัชทายาทโกหก เขาจะหลงกลหรือ”

หยวนชิงหลิงพูดยิ้มๆว่า “หลงกลแน่ แม้จะรู้ว่ารัชทายาทโกหก เขาก็ยังจะมา ไม่ได้เห็นกับตาว่าแม่นมสี่สบายดีหรือไม่ เขาจะวางใจได้อย่างไร”

หมันเอ๋อไม่เข้าใจ “ก็รู้อยู่ว่าโกหก ยังมีอะไรวางใจไม่ได้อีก”

“หมันเอ๋อ”หยวนชิงหลิงอมยิ้มมองนาง “สักวันหนึ่งเจ้าจะเข้าใจเอง”

หมันเอ๋อจับที่ศีรษะของตนเอง “เรื่องนี้ ข้าน้อยไม่เข้าใจ มันลึกล้ำเกินไป”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “สักวันหนึ่งรอให้เจ้า พบเข้ากับคนที่ชอบ เจ้าก็จะเข้าใจเอง คนคนนั้นแม้เจ้าจะรู้ว่าเขาสบายดี แต่เจ้าไม่ได้เห็นเองกับตา ยังไงซะก็ไม่วางใจ”

สีหน้าของหมันเอ๋อแดงระเรื่อขึ้นมาทันที “ข้าน้อยไม่มีคนที่ชอบ”

“ภายหน้าจะมีเอง”หยวนชิงหลิงมองนาง “ใช่แล้ว หมันเอ๋อ ตอนนี้เจ้าอยู่ในจวนอ๋อง ได้เขียนจดหมายไปหาทางบ้านบ้างหรือไม่ ”

หมันเอ๋อส่ายหน้า “ไม่มี เดาว่าพวกเขาเองก็คงไม่สนใจ”

น้อยมากที่หยวนชิงหลิงจะได้ยินนางพูดถึงเรื่องคนในบ้าน แต่ก็มักจะเห็นนางนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียวเป็นประจำ ไม่รู้ว่ากำลังคิดถึงบ้านอยู่หรือไม่