บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 551

หยวนชิงหลิงมองพฤติกรรมที่แปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่งของฉู่หมิงหยาง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าในใจ หญิงสาวอารมณ์ร้อนดุจเปลวเพลิงอย่างฉู่หมิงหยาง นางกับอาซี่มีลักษณะนิสัยคล้ายคลึงกัน อาจทนดูการกระทำชี้ฟ้าด่าทอไม่ได้ เพียงแต่ท่าทีในตอนนี้ บ้าบอไร้สติ พฤติกรรมที่น่าละอายก็เผยออกมาจนหมดสิ้น ราวกับอับจนไร้สิ้นหนทางอย่างไรอย่างนั้น ไม่เหมือนนิสัยของฉู่หมิงหยางเลยสักนิด

เห็นที คนบางคนก็ไม่จำเป็นต้องลงมือจัดการาดเอง ชีวิตย่อมให้บทเรียนแก่นางเอง

ฉะนั้น หยวนชิงหลิงถามอย่างเจตนาดีว่า “พระชายารอง เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ ต้องการให้ตามหมอมาดูเจ้าหรือไม่”

ฉู่หมิงหยางยิ้มเย็น “ข้าสบายดีมาก เจ้าอย่าได้ใจไปเลย ที่ข้าพูดไปทั้งหมดต้องเป็นจริงแน่ เจ้ารอร้องไห้ได้เลย”

หยวนชิงหลิงยิ่งรู้สึกมึนงง “ข้าไม่ได้ได้ใจเสียหน่อย”

ฉู่หมิงหยางฮึในลำคอเอ่ยว่า “เจ้าได้ใจอยู่ข้างใน เจ้าคิดว่าข้าดูไม่ออกหรือ เจ้าคิดว่าข้าคิดวางแผนทบทวนเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง สุดท้ายก็แต่งให้กับอ๋องจี้ แต่อ๋องจี้ไม่เอาไหน เจ้าต้องคิดแน่ๆว่าข้าคงต้องหัวใจสลายรู้สึกหดหู่ เสียใจในสิ่งที่ทำเป็นอย่างยิ่ง ข้าฉู่หมิงหยางไม่เคยรู้สึกยินดียินร้ายกับเรื่องผู้ชายมาก่อน และไม่จำเป็นต้องเหมือนหญ้าฝอยทองเช่นเจ้าที่ต้องอาศัยพึ่งพาผู้ชาย ที่จริงเจ้าน่าเศร้าใจมาก เจ้ารู้หรือไม่ ”

หยวนชิงหลิงเห็นแววเกลียดชังที่ลุกโชนในตาของนาง แล้วก็ฟังนางพูดราวกับคำประกาศของหญิงหัวหน้าครอบครัว รู้สึกว่าตนเองสมควรต้องระวังคำพูด อย่ากระตุ้นผู้ป่วยโรคประสาท ไม่เช่นนั้นอีกประเดี๋ยวถ้านางเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมาเอามีดไล่ฟันคน เช่นนั้นจะได้ไม่คุ้มเสีย ด้วยเหตุนี้ นางจึงพยักหน้าเออออด้วย

“พระชายารองฉู่เจ้าพูดได้ถูกต้อง ผู้หญิงอย่างข้าช่างนักเศร้าใจนัก ”

นางยกแก้วน้ำชาขึ้น อยากจะดื่มน้ำสักหน่อย ฉู่หมิงหยางกลับตบโต๊ะเสียงดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน ชี้หน้านางและตะคอกว่า “นี่เจ้ากล้าหัวเราะเยาะข้าหรือ”

หยวนชิงหลิงถูกเสียงคำรามของนางทำเอาตกใจจนมือไม้สั่น เกือบทำให้แก้วชาคว่ำไปแล้ว นางรีบวางแก้วชาลง มือกุมอกเอาไว้มองฉู่หมิงหยางที่โมโหเป็นอย่างมาก “ข้าไม่ได้หัวเราะเยาะเจ้า”

“เจ้าทำ”ฉู่หมิงหยางมองนางอย่างอาฆาตมาดร้าย “ในใจเจ้ากำลังบอกว่า ข้าฉู่หมิงหยางกำลังแสร้งมีรอยยิ้ม กำลังสร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตา ”

หยวนชิงหลิงมองใบหน้าที่เย็นชาเคร่งขรึมของนาง ค่อยๆหันหน้าออกไปทางประตู นานแล้วทำไมพระชายาจี้ตัวดียังไม่ออกมาอีก

เคราะห์ดี ในที่สุดก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของพระชายาจี้แล้ว สีเขียวตรงประตูเลิกขึ้น พระชายาจี้ได้พาบ่าวรับใช้เข้ามา

เมื่อเห็นฉู่หมิงหยาง นางก็พูดเสียงเรียบๆว่า “คนของตระกูลฉู่มา รอเจ้าอยู่ในเรือน”

ฉู่หมิงหยางมองหยวนชิงหลิงอย่างได้ใจ “ไม่ว่าอ๋องจี้จะเป็นอย่างไร ตระกูลมารดาข้าเจ้าก็ไม่มีวันเทียบได้ แม้แต่องค์รัชทายาท ยังต้องดูสีหน้าท่านปู่ข้าเพื่อวางตัว”

พูดจบแล้วก็ยืนขึ้น จากไปอย่างหยิ่งยโส

หยวนชิงหลิงสีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ รอนางจากไปไกลแล้ว ค่อยหันกลับมามองพระชายาจี้และถามว่า “นางเป็นอะไรไป ราวกับแม่ไก่ที่เพิ่งจะออกไข่ ร้องกะต๊ากไปทั่ว บ้าไปแล้วหรือ”

พระชายาจี้หลุดเสียงหัวเราะออกมา “เปรียบเทียบได้เหมาะเจาะจริงๆ เป็นอย่างนั้นจริงๆ ตั้งแต่นางกลับมาจากบ้านมารดาก็เป็นเช่นนี้ตลอดมา ทุกวันแต่งตัวสวยราวกับองค์หญิง พาบ่าวรับใช้สองคนลาดตระเวนไปทั่วจวน เห็นบ่าวไพร่ไม่ว่ากำลังทำอะไร ก็ต้องเข้าไปชี้แนะสักคำสองคำ หรือไม่ก็สั่งสอนเป็นวรรคเป็นเวร บอกว่าเป็นบ้า ก็ไม่ถึงขั้นนั้น แต่ว่าไม่ค่อยปกติเท่าไหร่”

“นี่ไม่เหมือนกับเป็นนางเลย”หยวนชิงหลิงพูด

พระชายาจี้พยักหน้าพูดว่า “ใช่ไม่เหมือน เป็นอย่างตอนนี้ข้ากลับไม่กล้าแหย่นาง เมื่อก่อนนางก็อวดดี แต่ว่า ความอวดดีก่อนของเมื่อก่อนนั้นทำให้คิดอยากจะตบนางสักฉาดสองฉาด แต่การอวดดีในตอนนี้ทำให้รู้สึกเศร้าใจมาก แม้แต่ความสนใจที่อยากจะทะเลาะกับนางสักหน่อยก็ไม่มี ”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ก็จริง เมื่อครู่ข้าเองก็ไม่คิดจะตอบโต้นาง รู้สึกว่าความหยิ่งยโสกับความอวดดีของนางช่างน่ารันทดนัก รู้หรือไม่ว่าช่วงที่นางกลับบ้านมารดาไปเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

พระชายาจี้เอ่ยว่า “ได้ยินว่าไม่เป็นที่รักสักเท่าไหร่ ก็ไม่น่าแปลกใจ ตอนนี้จวนฉู่เคร่งครัดมาก ฮูหยินใหญ่ควบคุมดูแลเรื่องในจวนไม่ได้ แม่ของนางก็ตายแล้ว ตอนนี้ผู้ที่กำกับดูแลเรื่องในตระกูลฉู่เป็นคนของบ้านรอง ความอวดดีของนางในวันวาน ทางบ้านรองไม่ชอบใจมาแต่ไหนแต่ไร แต่งงานแล้วกลับมายังบ้านมารดา คำพูดคำจาคงไม่น่าฟังนัก เริ่มจากนิสัยของนางเองคงทนไม่ได้แน่นอน แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครช่วยนางได้ นางเป็นคนรู้สถานการณ์ รู้ว่ากร่างไม่ขึ้นอีกแล้ว ก็ได้แต่เหน็บหางของตัวเองเอาไว้วางตัวดีๆ

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ก็จริง ถ้าหากอยู่บ้านมารดาแล้วมีชีวิตที่ดี นางก็คงไม่กลับมาที่จวนอ๋องจี้ ”