บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 553

พระชายาอันครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน กลางคืนก็นอนไม่หลับ ศีรษะหนุนอยู่ที่แขนของอ๋องอัน นางพูดเสียงเบาว่า “ท่านอ๋อง อะหลูติดตามท่านก็หลายปีแล้ว จะให้นางอยู่อย่างไร้สถานะเช่นนี้ตลอดไปไม่ได้ ท่านลองคิดดู ใช่สมควรแต่งตั้งนางเป็นพระชายารองดีหรือไม่”

อ๋องอันยื่นมือออกไปจับเส้นผมของนาง พูดยิ้มๆว่า “ทำไมจึงได้เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ”

ในใจของพระชายาอันซ่อนคำพูดไว้ไม่อยู่ เอ่ยอย่างไม่ค่อยพอใจว่า “ตอนนี้เกรงว่าคนส่วนมากต่างก็คิดว่านางต่างหากที่เป็นพระชายาอันแล้วกระมัง ท่านพึ่งพานาง เรื่องสำคัญทั้งหมดล้วนมอบหมายให้นางเป็นคนจัดการ ตำแหน่งของนางในจวนได้สูงกว่าตำแหน่งพระชายาของข้าไปไกลแล้ว หลายครั้งข้ายังต้องฟังและทำตามความคิดของนาง”

อ๋องอันเอ่ยเสียงอ่อนว่า “ยายโง่ ข้าจะพึ่งพานางมากสักแค่ไหน สุดท้ายนางก็แค่บ่าวรับใช้คนหนึ่ง ส่วนตำแหน่งพระชายารอง ไหนเลยจะถึงมือนางได้ ภายหน้าเจ้าไม่ต้องสนใจนาง สนใจแต่เรื่องที่เจ้าคิดว่าทำถูกต้องก็พอ นางนับว่าเป็นอะไร ”

“แล้วท่านอ๋องกับนาง……”พระชายาอันถอนหายใจเบาๆ “พวกท่านอยู่ด้วยกันนานแล้ว นางไร้ชื่อเสียงสถานะเช่นนี้ ก็ไม่เป็นธรรมกับนาง ยังไม่สู้ให้สถานะหนึ่งกับนาง นางจะได้ตายใจเสียที”

“หึงหรือ”อ๋องอันจับปลายคางของนางเอาไว้ ถามขึ้นยิ้มๆ

อ๋องอันเอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า“ย่อมต้องเป็นเรื่องจริงแน่นอน ไม่เช่นนั้นอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปีแล้ว คงจะแต่งพระชายารองเข้ามานานแล้ว ข้าสามารถมีหญิงอื่นข้างนอกได้ ตั้งแต่ได้รับแต่งตั้งแล้วก็มีแต่เจ้าคนเดียวมาตลอด และคงจะเป็นแค่เจ้าเท่านั้น ยังจำตอนที่เจ้าแต่งงานกับข้าได้หรือไม่ คำพูดที่ข้าเคยให้สัญญากับเจ้าเอาไว้”

พระชายาอันดวงตารื้นขึ้นมา “จำได้ ท่านอ๋องบอกว่าชาตินี้ไม่รับพระชายารอง”

“เช่นนั้นเจ้าก็จงจำคำพูดนี้ไว้ตลอดชีวิต ”อ๋องอันเอ่ยอย่างรักใคร่เอ็นดู

พระชายาอันจับมือของเขาเอาไว้ ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความสุข “ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ข้าได้แต่อิจฉาในความรักอันลึกซึ้งของอ๋องฉู่กับพระชายาฉู่ตลอดมา อ๋องฉู่ให้คำมั่นสัญญาว่าจะไม่แต่งพระชายารอง จะรักเดียวใจเดียวต่อพระชายาฉู่คนเดียวเท่านั้น นี่เป็นความรู้สึกที่น่าอิจฉาเหลือเกิน แต่ว่า ตอนนี้มาคิดดูแล้วข้าก็ไม่จำเป็นต้องอิจฉา เพราะท่านอ๋องก็ปฏิบัติต่อข้าเช่นนั้นเหมือนกัน

“ถูกต้อง”อ๋องอันพอได้ยินว่าพูดถึงอ๋องฉู่ สายตามีแววเคร่งขรึมลงทันที แต่น้ำเสียงยังคงความอ่อนโยน “เจ้าไม่จำเป็นต้องอิจฉาใครทั้งนั้น ที่ข้าทำทั้งหมด ความสำเร็จของข้าทั้งหมด เกียรติยศของข้าทั้งหมด ล้วนมีของเจ้าหนึ่งส่วน ”

พระชายาอันซาบซึ้งจนน้ำตาไหล ยิ่งรู้สึกลุ่มหลงคลั่งไคล้ “แล้วจะไม่สนใจอะหลูแล้วหรือ ”

อ๋องอันเอ่ยเสียงเรียบว่า “ไม่ต้องสนใจนาง นางรู้สถานะของตัวเองดี ถ้าหากยังมีการล้ำเส้นอีก ข้าจะสั่งสอนนางเอง”

พระชายาอันเอ่ยอย่างหวานซึ้งว่า “ไม่จำเป็นต้องสั่งสอนนาง นางทำงานเพื่อท่านอย่างจริงใจ ข้าได้รับความอยุติธรรมเล็กน้อยไม่เป็นไร จะว่าไปนางเองก็เป็นหญิงของท่านอ๋อง ไร้ตำแหน่งสถานะก็น่าสงสารพออยู่แล้ว อย่าไม่ว่านางอีกเลย”

อ๋องอันมองนาง ขมวดคิ้วขึ้นมา “เจ้าอย่าได้ใจดีเช่นนี้เชียว จะถูกคนอื่นรังแกเอาได้รู้หรือไม่ ตอนนี้ข้าอยู่ที่กองทัพทางใต้ ไม่สามารถดูแลเจ้าได้ทุกเรื่อง เจ้าจำเป็นต้องใจแข็งขึ้นมาบ้าง อะหลูปรนนิบัติรับใช้ข้า โดยใช้สถานะของการเป็นบ่าวรับใช้ พูดอย่างไม่น่าฟังเท่าไหร่ ก็คือเมียทาส ใช้ในยามที่ร่างกายของเจ้าไม่พร้อมเท่านั้น ไม่เข้าห้อง ไม่ขึ้นเตียงของข้า กระทั่งหลังเสร็จกิจแล้วก็ต้องดื่มยาขับเลือด เจ้าไม่จำเป็นต้องใส่ใจในจุดนี้ นางไม่มีทางเข้าตาข้าได้ ก็แค่เป็นเมียทาสและใช้เป็นที่ปรึกษาในการทำงาน สถานะต้อยต่ำ แต่เจ้าเป็นพระชายาของข้า สถานะสูงส่ง ถ้าหากภายหน้านางยังสั่งให้เจ้าทำนั่นทำนี่ เจ้าตำหนิได้เต็มที่เลย”

“รู้แล้ว”พระชายาอันค่อยคลายความสงสัยลงไป รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง

แต่ว่า นางคงไม่มีทางตำหนิอะหลู อะหลูทำงานเพื่อท่านอ๋อง ถ้าหากเป็นแค่บ่าวไพร่คนเดียวที่จงรักภักดี แล้วจะมีความสำคัญอะไร

ด้วยเหตุนี้ การรับประกันเช่นนี้ของอ๋องอัน กลับทำให้นางเกรงใจต่ออะหลูขึ้นมา กระทั่งยินดีรับฟังคำพูดของนาง

อะหลูที่เห็นพระชายาที่ปฏิบัตต่อนางอย่างสุภาพมีมารยาทขึ้นมา ก็คิดว่าอ๋องอันได้กำชับเน้นย้ำถึงสถานะและความสำคัญของนางต่อหน้าพระชายาอันแล้ว ยิ่งรู้สึกจงรักภักดีต่ออ๋องอันมากยิ่งขึ้น

อะหลูหาคนให้ไปนัดแนะหมอหลวงเฉาออกมาพูดคุย