บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 584

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หยู่เหวินเห้าเพิ่งจะออกจากบ้านกลับที่ทำการปกครอง คนของตำหนักชิ่งหยูก็มาถึงแล้ว บอกว่าเสียนเฟยไม่สบาย ให้รัชทายาทเข้าวังไปเยี่ยมเยือน

หยวนชิงหลิงหมดแรงที่จะแขวะ เมื่อวานเรียกนางไม่ไป วันนี้คนอื่นเขาก็เรียกลูกชาย นางก็ไม่มีปัญญาจะหยุดยั้งได้นี่ เรื่องนี้พูดต่อหน้าไทเฮาก็ไม่มีเหตุผล เสด็จแม่ป่วยแล้ว เป็นลูกชายก็ต้องเข้าวังไปเยี่ยมเยือนเป็นแน่

หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่านางไปสร้างเวรสร้างกรรมอะไรไว้ แต่ว่า ไม่ว่าจะสร้างอะไร เจ้าห้าเข้าไปก็ไม่เหมาะสม เขาปฏิเสธก็ผิด ไม่ปฏิเสธก็ผิด นางจึงไปเสียเลย

ถึงตำหนักชิ่งหยู เสียนเฟยเห็นนางมาแล้ว ใบหน้าเย็นชาลง “เจ้ามาได้อย่างไร? ไม่ได้บอกว่ามีพระราชเสาวนีย์ติดตัว ไม่สามารถเข้าวังได้หรือ?”

หยวนชิงหลิงโค้งตัวเคารพ ไม่รับคำติของนาง ทำเพียงไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบที่ตัวเองควรจะทำ “เสด็จแม่รู้สึกดีขึ้นรึยังเพคะ?”

เสียนเฟยหันหน้าไป เสียงนาสิกแรงมาก “ดีหรือไม่ดี ไม่ได้มองเห็นแล้วหรือ?”

นางใช้สายตาบอกใบ้นางข้าหลวงที่ปรนนิบัติยาผู้นั้น นางข้าหลวงโน้มตัวเคารพแล้วออกไป

เสียนเฟยก็มองหยวนชิงหลิงแล้วกล่าว “ในเมื่อเจ้ามาดูแลแทนเจ้าห้าแล้ว เช่นนั้นก็เข้ามาปรนนิบัติให้ข้ากินยาเถอะ”

หยวนชิงหลิงมองดูนางนิ่งๆแวบหนึ่ง ยกถ้วยยาที่มีไอร้อนผุดขึ้นมาถ้วยนั้นขึ้นแล้วเดินเข้าไป เอายายื่นให้เสียนเฟย “เสด็จแม่กินยาเถอะเพคะ”

เสียนเฟยกล่าวด้วยความเย็นชา “หากว่าข้าสามารถยกยากินได้ ยังต้องให้เจ้าปรนนิบัติหรือ? คุกเข่าลง ป้อนข้าทีละคำๆ”

หยวนชิงหลิงเลิกคิ้วเล็กน้อย กล่าว “เสด็จแม่ ฟังคำพูดของท่านมีความสดใสเป็นที่สุด ดูท่าทางแล้วไม่ได้ป่วยหนักมาก เช่นนั้นข้าก็วางลง ท่านกินเองเถอะเพคะ”

“หยวนชิงหลิง!” เสียนเฟยตะคอกทีหนึ่ง มือหนึ่งตีเข้ามา หยวนชิงหลิงเพิ่งจะวางยาลงผลสรุปครู่หนึ่งถูกนางตีคว่ำ ยาร้อนๆราดลงในมือของนาง “ในตาของเจ้ายังมีข้าอยู่หรือไม่กันแน่?”

อุ้งมือของหยวนชิงหลิงถูกยาลวกจนแดง นางนิ่งแล้ว เอาความโกรธอดกลั้นไว้ เตะเศษแก้วบนพื้นไปอีกทางหนึ่ง กล่าวเบาๆ “ดูเหมือนว่าเสด็จแม่จะไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เช่นนั้นข้าก็ขอตัวก่อนแล้วเพคะ”

“หยุด!” เสียนเฟยนั่งลงมา ในตาสั่งสมความโกรธ “เจ้าตั้งใจมายั่วโมโหข้าใช่หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะถากถาง “เป็นเสด็จแม่ที่ตั้งใจกลั่นแกล้งข้านะเพคะ?”

“กลั่นแกล้งเจ้าก็จำเป็นต้องทนรับไว้ อย่างไรข้าก็เป็นแม่สามีของเจ้า ปรนนิบัติข้าเป็นหน้าที่ของเจ้า” เสียงของเสียนเฟยดังขึ้น “ข้าถามเจ้า ตอนนี้จวนอ๋องฉู่ยังมีเงินเหลืออยู่หรือไม่?”

“มีเพคะ!” หยวนชิงหลิงมองดูนาง “เสด็จแม่คิดจะทำอย่างไรเพคะ?”

“มีเท่าไหร่?” เสียนเฟยถามอย่างเฉียบคม

“หนึ่งล้านกว่าตำลึงละมั้งเพคะ” หยวนชิงหลิงมีความโกรธในใจ และขี้เกียจจะรับมือกับนาง ดูซิว่านางคิดอะไรกันแน่

“ได้” น้ำเสียงของเสียนเฟยอ่อนลงมา “เจ้าเอามาให้ข้าห้าหมื่นตำลึง พรุ่งนี้ต้องส่งมาให้ถึง”