บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 589

แต่ว่า จะคิดได้อย่างไรว่าจะมีคนผู้หนึ่งวิ่งออกมาอย่างฉับพลัน กอดเด็กสาวผู้นั้นไว้ทันที ร่างกายกลิ้งไปทางด้านหน้า ชนขึ้นมาโดยตรง เดิมทีม้าก็ถูกฝืนดึงคอไว้เท้าด้านหน้ายกขึ้น หลังจากที่ตกพื้นแล้วก็สามารถหยุดได้โดยพื้นฐาน แต่ว่า เขากอดเด็กผู้หญิงกลิ้งเข้ามาเอง แล้วกลิ้งไปอยู่ใต้กีบเท้าของม้าพอดี

ม้าหลายร้อยโล พร้อมกับแรงดีดเท้าหนึ่งตกลงบนกระดูกขาท่อนล่างของคนผู้นั้น เสียงสูดลมหายใจดังขึ้นในพริบตา

มือทั้งข้างของสวีอียื่นเข้าไปในปากกัดไว้ คิ้วและจมูกขมวดเข้าหากัน ทำท่าตกตะลึง สมองของคนผู้นี้มีปัญหาหรือ? ช่วยคนก็ช่วยคน ทำไมต้องกลิ้งไปทางกีบม้าล่ะ?

นี่ไม่ใช่ว่ารนหารที่ถูกเหยียบหรือ?

“ท่านชาย!”

“ลูกสาว!”

ผู้หญิงสองคนวิ่งออกมาจากคนในฝูงชน ผู้หนึ่งอุ้มเด็กผู้หญิงขึ้นมาตกใจจนตะโกนร้องเสียงดังด้วยความเสียใจจากนั้นก็จากไปอย่างรวดเร็ว

ผู้หญิงอีกคนประคองท่านชายบนพื้นที่ช่วยคน ตะโกนด้วยความร้อนใจว่า “ท่านไม่เป็นไรนะเจ้าคะ? ท่านช่วยคนก็ต้องเป็นห่วงชีวิตของตัวเองสิ? อันตรายเพียงไหนเนี่ยเจ้าคะ”

หยวนชิงหลิงคิดว่าสวีอีชนคนแล้ว รีบลงจากรถเดินเข้ามาพร้อมกับอะซี่และหมันเอ๋อ หยวนชิงหลิงกล่าวถาม “ไม่ได้......เป็นไร.....พระเจ้า!”

สายตาของนางตกลงบนใบหน้าของผู้ชาย ตะลึงจนพูดไม่ออกในพริบตา ทำไมหน้าตาของคนผู้นี้ถึงได้ดูดีขนาดนั้นเนี่ย? ผมดำคิ้วเข้ม ดวงตารูปดอกเหมย ราศีไม่ธรรมดา พานอานปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งโดยแท้ (พานอานเป็นผู้ชายที่หล่อมากในโบราณจีน)

หลังจากที่ตกตะลึงแล้ว แล้วมองดูผู้หญิงที่ประคองเขาไว้ ดวงตาสดใส ตัดมวยผมได้อย่างประณีตงดงาม ริมฝีปากแดงฟันขาวทำไมถึงได้เกิดใบหน้าที่งามเลิศที่สุดในประเทศได้นะ?

ไม่ต้องพูดถึงหยวนชิงหลิงตกตะลึงแล้ว แม้แต่อะซี่และหมันเอ๋อล้วนประหลาดใจต่อสิ่งนี้ ประชาชนที่มุงดูอยู่รอบล้วนหยุดฝีเท้า สายตาจับจ้องตัดใจเคลื่อนจากไปไม่ได้อยู่นาน

แล้วในนาทีที่น่าทึ่งเช่นนี้ เสียงคำพูดอ้อมค้อมอย่างยิ่งดังมา เป็นสวีอีที่บุ่มบ่ามแก้ตัวขึ้นทันที “ไม่ใช่ข้าชนเขา เป็นเขาที่กลิ้งขึ้นมาเอง”

เสียงนี้ทำลายภาพที่งดงาม หยวนชิงหลิงหันกลับไปจ้องอย่างรุนแรงแวบหนึ่ง ยังเข้าใจการถนอมอ่อนโยนต่อผู้หญิงอีกหรือไม่?

นางพยายามระงับอารมณ์ที่ตกตะลึงไว้ ขึ้นไปด้านหน้าโน้มตัวเล็กน้อย ใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม ถามชายที่ได้รับบาดเจ็บ “ท่านชาย ได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”

ผู้ที่ช่วยคนในตลาดที่คึกคักท่านนี้ก็คือท่านชายสี่เหลิ่งเจ้าสำนักของสำนักเหลิ่งหลัง

ตอนนี้เขานั่งบนพื้น ขาข้างซ้ายเหยียดออก แทบจะงอเข้ามาไม่ได้แล้ว ได้ยินหยวนชิงหลิงถาม เขาค่อยๆเงยหน้า มองดูใบหน้าที่ทาแป้งหนาๆปลายจมูกเป็นสีแดงประทับเข้ามาในม่านตา เขาอดกลั้นความวู่วามที่ต้องการจะผลักนางออกไปทันทีไว้ เผยให้เห็นใบหน้ายิ้มแย้มที่ซีดเซียวออกมา “ไม่ได้เป็นอะไรมาก น่าจะถูกม้าของพวกท่านเหยียบกระดูกที่ขาแล้ว”

ใส่ร้ายขึ้นมาแล้ว

สวีอีเข้ามาแล้วกล่าว “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเรานะ เป็นท่านที่กลิ้งเข้ามาเอง”

ท่านชายสี่เหลิ่งถูกหรงเยว่ประคองไว้ ยืนขึ้นมาด้วยความลำบาก ความเจ็บปวดแผ่มา ขมวดคิ้วทันที “ขออภัย ใจร้อนช่วยคนไปชั่วขณะ”

ชายผู้หล่อเหลาขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมถึงได้เกิดใบหน้าที่งามเลิศที่สุดในประเทศมาได้นะ

ผู้หญิงทั้งสาม สูญเสียสติสัมปชัญญะโดยสิ้นเชิง หยวนชิงหลิงออกคำสั่งทันที ให้สวีอีจ้างรถม้าอีกคัน ส่งท่านชายไปที่จวนเรียกให้หมอหลวงเฉามารักษาอาการบาดเจ็บ