บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 591

สุดท้าย หยวนชิงหลิงพูดจบไม่รอให้เขาออกความเห็นก็ได้ถามขึ้นว่าจะไปเขาโรคเรื้อนได้เมื่อไหร่

“หยู่เหวินเห้ากลืนข้าวลงคออย่างรวดเร็ว ใช้แขนเสื้อมาเช็ดปากอย่างเร่งรีบ องค์ชายผู้สูงศักดิ์ของราชวงศ์ ตอนนี้กลายเป็นคนหยาบกระด้างไปเสียอย่างนั้น “ตอนนี้แก้ไขเรื่องอาหารก่อน ค่อยๆแก้ไปทีละอย่าง ครั้งนี้ที่ข้าเป็นคนต้นคิดในการขนส่งอาหารขึ้นเขา ก็เพื่อจะดูว่าคนในราชสำนักมีปฏิกิริยาอย่างไรเราจะได้รับมือถูก”

หยวนชิงหลิงร้อนใจกับเรื่องนี้อย่างมาก มากกว่าเรื่องเปิดโรงเรียนแพทย์หลายหมื่นเท่า ลงจากเขามาจนถึงตอนนี้ก็เกือบสิบวันแล้ว ยังไม่ได้เริ่มดำเนินการอะไรเลย

หยู่เหวินเห้ากล่าว “เจ้าอย่าเพิ่งใจร้อน ใจร้อนไปก็รังแต่จะทำให้เสียเรื่อง นี่มันคือเรื่องใหญ่ ฐานะพระชายาขององค์รัชทายาทของเจ้ายังตั้งอยู่ตรงนี้ การที่เจ้าจะไปพื้นที่ที่เต็มไปด้วยโรคระบาด ก็ต้องหาเหตุผลที่ดีที่สุด”

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างจำใจ “ตอนนี้เรื่องอาหารก็ได้จัดการไปแล้ว ต่อจากนี้ก็ควรที่จะพูดถึงมันแล้ว ภายในสามวันหากไม่พูดถึง หรือว่าเสด็จพ่อไม่อนุญาต เราก็หาวิธีแอบไปกันอย่างลับๆ”

“ได้ ตามที่เจ้าพูด” หลังจากที่หยู่เหวินเห้าพิจารณาแล้ว ก็รู้สึกว่ายืดเยื้อต่อไปก็ไม่ใช่วิธีที่ดี จึงได้ตกลง

เขาสั่งให้คนเข้ามาเก็บถ้วยชาม จากนั้นดึงตัวหยวนชิงหลิงไปดูเด็กๆ เพิ่งจะคิดถึงเรื่องของท่านชายสี่เหลิ่ง แล้วกล่าว “ในเมื่อรถม้าของเราไปชนคนอื่น ยังไงก็ต้องช่วยเขารักษาอาการบาดเจ็บจนหาย ไม่รีบหรอก ”

หยวนชิงหลิงกล่าว “ฟังทังหยางเล่าท่านชายสี่เหลิ่งคนนี้รวยมาก มีโรงเตี๊ยมทั่วเมืองหลวง ทังหยางที่เคยพักที่โรงเตี๊ยมของเขา แล้วถูกขโมยถุงเงินจนไม่มีเงินจ่ายค่าโรงเตี๊ยม ท่านชายสี่เหลิ่งยังได้ยกหนี้ค่าที่พักให้กับทังหยาง”

หยู่เหวินเห้ารู้เรื่องนี้ ทังหยางกลับมาเคยเล่าให้เขาฟังอยู่ อย่างไรก็ตาม เขากลับหัวเราะ “โรงเตี๊ยม? ทังหยางไม่ได้พูดความจริงกับเจ้า นั่นไม่ใช่โรงเตี๊ยม ซาวโถ๋จุ้ยคือหอนางโลม สิ่งที่ท่านชายสี่เหลิ่งเปิดเยอะที่สุดก็คือหอนางโลม ในเมืองหลวงก็มีซาวโถ๋จุ้ยอยู่หนึ่งแห่ง”

“โอ้โอ้สวรรค์! คิดไม่ถึงเขาจะเป็นคนเช่นนี้” หยวนชิงหลิงตกใจ ท่านชายสี่เหลิ่งที่รูปร่างหน้าตาหล่อเหลากลับค้าประเวณี ทำไมช่างไม่เข้ากับหน้าตาของเขาเลย?

หยู่เหวินเห้าเหลือบมองนางไปหนึ่งที “ทำไม? เปิดหอนางโลมไม่ผิดกฎหมายสักหน่อย ตราบใดที่เขาไม่บังคับคนดีให้ขายตัว มันไม่เกี่ยวกับบุคลิกประจำตัวมากนักหรอก”

หยวนชิงหลิงไม่ออกความเห็น

“ท่านชายสี่เหลิ่งคนนี้ รวยมาก” หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะวกกลับมาพูดเรื่องนี้ ตอนนี้นางต้องการเงิน หลังจากที่ถูกเสด็จพ่อหลอกเอาเงินไปเจ็ดแสนตำลึง นางก็แทบอยากจะทำให้หนึ่งเหรียญแยกเป็นออกมาเป็นสองเหรียญ

“นั่นมันเงินของคนอื่น ไม่ใช่ของเรา ต่อให้เขามีเงินมากแค่ไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับเรา” หยู่เหวินเห้าพูด

หยวนชิงหลิงผลักประตูเข้าไป แม่นมเข้ามาต้อนรับ เด็กๆยังไม่นอนเลยเจ้าค่ะ ทั้งสามคนนอนเล่นอยู่บนเตียงอรหันต์ พวกแม่นมกำลังเดินหมุนรอบกันอยู่ ที่ตรงนี้เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

หยวนชิงหลิงนั่งลงบนเตียงอรหันต์อุ้มข้าวเหนียวขึ้นมา หอมไปหนึ่งที แล้วกล่าว “หากข้ามีเงินมากขนาดนั้นคงจะดีมาก ข้าสามารถทำเรื่องตั้งมากมาย”

หยู่เหวินเห้าคว้าหมัดเล็กๆของซาลาเปามา กุมมันไว้แน่นๆ ยิ้มแล้วกล่าว “งั้นก็ไม่ได้ต้องคิดมาก มีกำลังแค่ไหน ก็ทำเท่านั้น เจ้าก็จัดการตามสมควร มีหนึ่งล้านตำลึง ก็ทำเรื่องหนึ่งล้านตำลึง”

“เข้าใจแล้ว” หยวนชิงหลิงพูด ความโลภเป็นธรรมชาติของมนุษย์ มีเงินหนึ่งล้านตำลึง ก็อยากจะทำเรื่องสามล้านตำลึง หรือมากกว่านั้น

สองสามีภรรยาเล่นกับเด็กๆไปสักพัก ก็กลับไปอาบน้ำพักผ่อน หยวนชิงหลิงตั้งใจไว้อย่างจริงจัง ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน ก็ต้องหาเวลามาเล่นกับเด็กๆ เพื่อสร้างความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่ลูก

ข้อนี้หยู่เหวินเห้านั้นฟังนาง เขาเองก็มีความสุขสนุกกับช่วงเวลาของครอบครัวที่อยู่ด้วยกันห้าคน ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ผ่อนคลายที่สุดในแต่ละวัน

เช้าวันรุ่งขึ้นหยู่เหวินเห้าไม่ได้ออกแต่เช้า ขณะที่วิ่งเป็นเพื่อนหยวนชิงหลิงก็เจอกับท่านชายสี่เหลิ่งและหรงเยว่

หรงเยว่พยุงท่านชายสี่เหลิ่งที่เดินกะเผลกออกมาจากระเบียงทางเดิน ท่านชายสี่เหลิ่งสวมชุดสีน้ำเงินทั้งร่าง ไม่ได้เกล้าผม เพียงแต่ไว้มัดผมอย่างลวกๆไว้หนึ่งชั้น แล้วปล่อยผมไว้ข้างหลังอย่างขี้เกียจ บางทีอาจจะเพราะอาการบาดเจ็บเมื่อคืนก็เลยหลับไม่ดี ดังนั้นสีหน้าก็เลยซีดเล็กน้อย เมื่อเห็นทั้งสองคน ก็เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ราวกับว่าได้รวบรวมความคับข้องใจเอาไว้ทั้งหมด มันทำให้ผู้คนรู้สึกสงสารโดยไม่มีเหตุผล