บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 593

ก่อนที่จะมา ก็ได้วางแผนมาการมาแล้ว สิ่งที่ผู้หญิงชอบก็ไม่ได้แตกต่างกันมาก ให้ของขวัญ พูดจาไพเราะ ส่งสายตา เรื่องเหล่านี้ท่านชายสี่เหลิ่งถนัดอยู่แล้ว อย่างไรเสียเขานั้นเป็นถึงเถ้าแก่ในซาวโถ๋จุ้ย

ช่วงนี้ที่เขาพักฟื้น ยังได้คอยสอดส่องสถานการณ์ภายในจวน ดังนั้นจึงไม่ได้ลงมือเสียที บัดนี้แม้อาการบาดเจ็บจะยังไม่หายดี แต่ก็ไม่เป็นปัญหาต่อแผนการของเขา สามารถดำเนินการได้เลย

เช้าวันรุ่งขึ้น ก็ได้ให้หรงเยว่ไปเอาของขวัญที่ซาวโถ๋จุ้ยในเมืองหลวง ระบุให้เอาของที่มีราคาหน่อย

หรงเยว่กลับมาพร้อมกับกล่องผ้าไหมยาวกล่องหนึ่ง วางลงบนโต๊ะ ยิ้มแล้วพูด “กระบี่ชิงหมังเล่มนี้ ท่านทิ้งไว้ในห้องเก็บของโดยไม่เคยจับมันเลย ก็เลยเอามาเป็นของขวัญน่ะ”

“กระบี่เล่มนี้..........” คุณชายสี่เหลิ่งหยิบมันขึ้นมา ดึงกระบี่ออกมา ก็เห็นสายตาที่เศร้า เหมือนจะเสียดาย “มันเหมือนกระบี่หลิวเยว่ที่ท่านอาเคยมอบให้ข้า มันมีค่ามาก มอบให้หยวนชิงหลิงดูเหมือนจะเสียดายอยู่บ้าง”

หรงเยว่กล่าว “งั้นก็เปลี่ยนอีกเล่ม”

“มีของอย่างอื่นมั้ย?” ท่านชายสี่เหลิ่งถาม

หรงเยว่ส่ายหัว “ตรงนี้ของน้อย นอกจากกล่องทองคำพวกนั้นแล้ว ก็มีอาวุธไม่กี่เล่ม แต่ถ้าจะให้คนอื่นรู้สึกดี คงจะให้ทองคำไม่ได้หรอก มันดูต่ำและเฉย อีกอย่างพระชายารัชทายาทก็ไม่ได้ขาดแคลนสิ่งเหล่านี้”

ท่านชายสี่เหลิ่งก็รู้สึกไม่เหมาะ สมัยนี้แล้ว คนไม่ค่อยจะขาดแคลนเงินทอง อาวุธถึงจะเป็นของหายาก ช่างเถอะ ในเมื่อต้องการให้นางทิ้งลูกทิ้งสามี หากไม่ยอมลงทุนหรือจะได้สิ่งที่ต้องการ ก็มอบกระบี่ชิงหมิงเถอะ

“งั้นก็มอบกระบี่เล่มนี้เถอะ”

หรงเยว่กล่าว “ใช่แล้ว ตอนที่ข้าน้อยออกไป ได้ยินคนในจวนพูดว่าคืนนี้จะจัดงานเลี้ยงรับรองพวกเรา ตอนนี้ข้างนอกครึกครื้นอย่างมาก”

ท่านชายสี่เหลิ่งมีอารมณ์แล้ว “จริงรึ? งั้นก็ดีมากเลย พักอยู่ที่นี่หลายวัน ไม่มีสุราชั้นดีเลย ปากแห้งจะตายอยู่แล้ว เห็นสุราชั้นดีแล้วหรือไม่?”

หรงเยว่ขมวดคิ้ว “ก็เห็นพวกบ่าวขนสุราออกมาอยู่ แต่ว่ากลิ่นสุราที่ได้นั้นเหมือนจะไม่เท่าไหร่ พูดแล้ว ห้องใต้ดินในซาวโถ๋จุ้ยยังซ่อนสุราชั้นดีไว้หลายไห ไม่สู้ให้ข้าน้อยไปเอามันมา?”

ท่านชายสี่เหลิ่งก็เลยให้นางไป อารมณ์ถือว่าดี ชีวิตนี้สิ่งที่กลัวที่สุดก็คือขาดแคลนรสชาติของชีวิต ทำการค้ามาหลายปี ล้วนได้แต่กำไร ช่างน่าเบื่อนัก เป็นคนยังมีความหมายอะไรอีก?

โชคดีที่มีสำนักเหลิ่งหลัง ดังนั้นเขาจึงตั้งกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดมากสำหรับสำนักเหลิ่งหลัง ใครก็ไม่ห้ามละเมิด

ตอนที่ตั้งกฎขึ้นมานั้น เขาก็ได้ประกาศ หากกฎถูกทำลาย สำนักเหลิ่งหลังก็ต้องยุบตัวลง

นี่ก็คือสาเหตุที่ว่าทำไมเขาต้องออกโรงเอง

เขาใช้มือข้างหนึ่งหนีบกล่องที่ทำมาจากผ้าไหมเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งถือไม้เท้า เดินกะเผลกออกมา

ข้างนอกครึกครื้นจริงๆ แต่เช้าก็เห็นคนกำลังยุ่งกับการทำงาน ในลานสวนลมแรง พัดเต็มไปด้วยใบไม้สีทอง งดงามอย่างมาก

มาถึงตำหนักเซี่ยวเยว่ สวีอีก็ได้เดินมาจากอีกทาง เมื่อเห็นท่านชายสี่เหลิ่ง จึงถามราวกับเป็นศัตรู “ท่านมาทำไม?”

ท่านชายสี่เหลิ่งมองสวีอี ไอ้หนุ่มหยาบคายคนนี้หากอยู่ในสำนักเหลิ่งหลัง ต้องไม่มีข้าวกินแน่ ฝึกวรยุทธ์ก็ไม่เอาไหนยังโอหังอีก

“ข้างในกล่องคืออะไร?” สวีอีเห็นเขาไม่ตอบ ก็เลยถาม

“ของขวัญ” ท่านชายสี่เหลิ่งตอบอย่างเรียบเฉย แล้วมองไปด้านใน

รัชทายาทคนนี้ขยันหมั่นเพียรรักประชาชน หลังจากที่พักอยู่ที่นี่สองสามวันแล้ว ส่วนใหญ่เขาจะออกไปแต่เช้าและกลับมาตอนค่ำ ยามนี้รัชทายาทน่าจะออกไปแล้ว

สวีอีเห็นว่ามามอบของขวัญ ก็เลยลดการป้องกัน แล้วกล่าว “เชิญเข้ามา”