บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 595

นิสัยของหรงเยว่กับอะซี่เข้ากันได้ดีมาก พักอยู่ในจวนอ๋องฉู่สามสี่วัน คนที่หรงเยว่พูดด้วยมากที่สุดก็คืออะซี่

อะซี่รู้ว่าความหวังสูงสุดของหรงเยว่ที่มาเมืองหลวงในครั้งนี้คืออะไร ดูนางที่อายุใกล้จะยี่สิบแล้ว ก็ร้อนใจแทนนาง ดังนั้นวันนี้ก็ได้ช่วยวิเคราะห์แขกที่มาร่วมงานเลี้ยงในวันนี้

อ๋องฉีนั้นไม่ต้องไปคิดเลย ผู้ชายที่คิดถึงแต่อดีตคนรักแบบนี้ให้เปล่าๆยังเอาไม่ได้เลย

กู้ซือก็ไม่ต้องไปคิดเหมือนกัน แต่งงานแล้ว วันนี้เขายังได้พาภรรยามาด้วย

เหลิ่งจิ้งเหยียนไม่ควรจะเอา คนผู้นี้น่าเบื่อมาก คนก็เหมือนกับชื่อ สามารถเงียบได้ทั้งวัน เป็นคนซื่อที่พูดน้อยมากถึงมากที่สุด

พี่ซูหลงโอ้อวดเป็นที่หนึ่ง สมญานามรู้จักทุกคนบนโลกนี้(ล้วนเป็นผู้หญิง) เจ้าชู้หลายใจน่ารังเกียจ เป็นศัตรูอันดับหนึ่งของกุลสตรีที่ดีของแต่ละตระกูล ตัดทิ้งไปได้เลย

นับไปนับมา ก็เหลือแค่เจ้าหวางกับแม่ทัพหลู่หม่างแล้ว

อะซี่ไม่ค่อยสนิทกับสองคนนี้นัก หรงเยว่มองไป เห็นแม่ทัพหลู่หม่างที่ท่าทางหยาบคายกำลังเกาก้นอย่างเมามัน ใบหน้ายังแฝงไปด้วยความรู้สึกสะใจ ก็ขอยอมแพ้ทันที

ไม่ใช่ว่าจะเกาก้นไม่ได้ แต่ในสถานที่ที่มีคนเยอะควรจะระวังภาพลักษณ์ด้วย ไม่ผ่าน!

ก็เหลือเพียงเจ้าหวางคนเดียว อะซี่หาจุดบกพร่องของเจ้าหวางไม่เจอ ไม่ว่าอย่างไรมันจะมีคนอยู่ประเภทหนึ่งที่ไม่ว่าจะนั่งอยู่ตรงไหนก็ดูเหมือนคนที่อ่านหนังสือเยอะ มีความรู้กว้างขวาง เจ้าหวางก็คือคนแบบนั้น จุดนี้ สามารถมองได้จากรอยหมึกที่ยังล้างไม่สะอาดบนหน้าของเขา

ดูเลอะเทอะไปหน่อย ยังดีที่หน้าตาไม่เลว รูปร่างหน้าตาจัดอยู่ว่าพอใจ

กำลังคิดจะเข้าไปทำความรู้จักนั้น ก็ได้ยินคนของซาวโถ๋จุ้ยมาส่งสุราแล้ว หรงเยว่เลยออกไปสั่งการ

สวีอีที่มีความสงสัยมาตลอดทั้งวัน เมื่อเห็นหรงเยว่ออกไป ก็รีบตามออกไป

ไปขวางหรงเยว่ตรงหน้าประตู “ขอถามอะไรเจ้าหน่อย!”

หรงเยว่เห็นสวีอี เดิมเคยมีความคิดอย่างว่าต่อสวีอี แต่เมื่อได้ยินสวีอีที่ว่านายท่านชอบผู้ชาย นางก็ได้ตัดทิ้งไปอย่างเงียบๆ

หรงเยว่ระงับความหงุดหงิดเอาไว้ ถามด้วยน้ำเสียงที่ดี “เรื่องอะไร?”

สวอีขมวดคิ้วที่ดกดำ คิ้วขดกันเหมือนหนอนที่ไต่อยู่บนกำแพง “ท่านชายสี่เหลิ่งเหลิ่งมาที่จวนอ๋องฉู่มีแผนการอะไร?”

หรงเยว่มองเขา “แผนการอะไร? จวนอ๋องฉู่ของพวกเจ้ามีอะไรน่าโลภบ้าง?”

สวีอีทำเสียงฮึ่มไปหนึ่งที “ของไม่มี แต่มีคน ใครจะไปรู้ว่าท่านชายสี่เหลิ่งของพวกเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? หากพวกเจ้ากล้าทำลายความสัมพันธ์ของรัชทายาทกับพระชายารัชทายาท ข้าสวีอีเป็นคนแรกที่จะไม่ปล่อยพวกเจ้า”

พรงเยว่พูดในใจว่าไม่ดีแล้ว หรือว่าเจ้าโง่คนนี้จะดูออก?

สวีอีเห็นนางที่ตื่นเต้นทันที ก็ชี้ไปที่นาง “ข้าเดาถูกแล้ว ใช่มั้ย? ท่านชายสี่เหลิ่งต้องชอบองค์รัชทายาทแล้วอย่างแน่นอน”

หรงเยว่ได้ยินคำพูดนี้ ก็โล่งอกไปทันที “ไม่ใช่ ไม่มีเรื่องแบบนี้ อย่าพูดไปเรื่อย”

พูดจบ ก็ใช้มือผลักสวีอีออก “หลีกไป ข้าจะให้คนยกสุราเข้าไป สุราในงานเลี้ยงคืนนี้ท่านชายสี่เหลิ่งเป็นคนเอามาเลี้ยง”

สวีอีรีบเข้าไปขวางไว้อีกครั้ง ขมวดคิ้วกล่าว “เจ้าพูดจาให้รู้เรื่องก่อน”

หรงเยว่จ้องมองเขาด้วยความโกรธ คิดอยากจะอ้อมไปจากทางด้านซ้ายของเขา ใครจะไปรู้ว่าสวีอีจะใช้เท้า ทำให้หรงเยว่สะดุดล้มลงมาจากบันได เพราะเลื่อนไถลลงมา ท่าล้ม จึงเหมือนหมาหิวที่แย่งอาหาร

สวีอีก็ตกตะลึง เดิมเขาแค่อยากจะขวางหรงเย่ว คิดไม่ถึงว่านางจะสะดุดล้ม

หรงเยว่ล้มจนผมยุ่งเหยิง หน้าผากกับใบหน้าทับอยู่บนพื้น นางค่อยๆยันมือทั้งสองข้างขึ้นมา แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ กำลังคิดอยากจะฆ่าสวีอี นางกลับเห็นรองเท้าสีขาวปักลายเมฆและลายทะเลคู่หนึ่งปรากฏตรงหน้า เสียงที่อ่อนโยนและไพเราะกำลังดังอยู่บนหัวของนาง “แม่นาง เจ้าไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

มือข้างหนึ่ง ยื่นมาตรงหน้าของนาง