บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 597

หยวนชิงหลิงเห็นว่าการที่พูดจริงจังไม่เป็นผล กลอกตาไปหนึ่งที จับแขนของเขาเอาไว้แล้วพูดอย่างมีเหตุผล “ท่านดูสิ รถม้าของเราชนท่านชายสี่เหลิ่ง ทำให้เขาบาดเจ็บ เขายังไม่ได้ว่าอะไรเราเลย นี่มันคือมารยาท หากปฏิเสธเท่ากับไม่ให้เกียรติ อีกอย่าง ให้ท่านไปที่ซาวโถ๋จุ้ย ไปดื่มสุรา ไม่ได้ให้ท่านไปทำเรื่องที่ไม่ดีเสียหน่อย ใช่หรือไม่? อีกอย่าง เมืองเป่ยถังของเราก็ไม่ได้มีกฎหมายที่ห้ามเชื้อพระวงศ์หรือขุนนางของราชสำนักไปที่หอนางโลมเสียหน่อย ท่านไม่ไป มันทำให้ดูเหมือนคนสูงส่ง ต่อให้คนอื่นอยากเป็นเพื่อนกับท่าน มันก็อยากที่จะเข้าใกล้อีกขั้น”

หยู่เหวินเห้าที่ดื่มสุราไป เดิมสมองก็ใช้การได้ไม่ค่อยจะดี แล้วถูกหยวนชิงหลิงพูดจาโน้มน้าว รู้สึกว่ามีเหตุมีผล “อืม งั้นก็ไป”

ร่างกายของหยวนชิงหลิงก็เข้าไปใกล้ “ยังไงก็ตาม พรุ่งนี้ถ้าหากพวกท่านคุยกันอย่างมีความสุขแล้วล่ะก็ รบกวนถามท่านชายสี่ด้วย พวกหมอที่เขารู้จัก.......”

“เจ้ายังพูดว่าเจ้าไม่ความคิดอย่างอื่นอีก?” หยู่เหวินเห้าโกรธจนผลักนางออก “ยายแก่หยวน เพื่อบรรลุเป้าหมายแล้วเจ้าสามารถทำได้ทุกอย่างจริงๆ เสียสละได้แม้กระทั่งสามีของตัวเอง เจ้ามันคนใจจืดใจดำ”

หยวนชิงหลิงคว้ามือของเขามาบีบนวด พูดอย่างประจบ “นายท่าน นวดมังกรน้อยมั้ย? นวดตัวมั้ย เช็ดตัวมั้ย?”

อีกฝั่งหนึ่ง ท่านชายสี่เหลิ่งที่เมาพอสมควรกลับเข้ามาในห้อง หรงเยว่รินชาให้เขาแล้ว ก็นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างๆ

ท่านชายสี่เหลิ่งถอนหายใจ “วิชากระบี่ของรัชทายาทยอดเยี่ยม เป็นคนตรงไปตรงมา จริงใจ ซื่อสัตย์ ไม่เลวจริงๆ”

“อืม ไม่เลวจริงๆ โดยเฉพาะหน้าตา” หรงเยว่ที่เอามือหนุนแก้มพูดเสริม ดวงตาเหมือนเต็มไปด้วยน้ำผึ้ง แววตาหวานหยาดเยิ้ม เขาหล่อจริงๆ ในสายตานาง หล่อกว่าท่านชายสี่

“งั้นเจ้าพูดมาสิ พระชายารัชทายาทไม่คู่ควรกับเขาใช่หรือไม่?”

หรงเยว่พยักหน้า “ใต้หล้านี้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนคู่ควรกับเขา”

ท่านชายสี่มองนางไปแวบหนึ่ง “มันก็พูดเช่นนั้นไม่ได้ รอให้ข้าได้หัวของพระชายารัชทายาทมาแล้ว ข้าจะหาพระชายารัชทายาทที่คู่ควรกับรัชาทายาทให้เขาหนึ่งคน รูปร่างหน้าตาฐานะที่คู่ควรถึงจะได้ บัดนี้ดูเขาช่างน่าสงสาร ข้ายังลำบากใจแทนเขาเลย”

หรงเยว่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ จึงรู้สึกตัว ฆ่าพระชายารัชทายาท? ไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ อ๋องหวยคงได้เกลียดนางไปจนตาย?

นางนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าว “นายท่าน กฎของสำนักเหลิ่งหลังของเราก็ไม่ได้ระบุไว้ว่ารับงานมาแล้วต้องทำให้เสร็จเมื่อไหร่ เราสามารถยืดเวลาในการฆ่าพระชายารัชทายาท แบบนี้ก็ไม่ต้องทรมานขนาดนี้แล้วไม่ใช่หรือ?”

“ยืดไปถึงเมื่อไหร่?”

หรงเยว่กล่าว “เจ็ดสิบปี ท่านมองว่าอย่างไร?”

ท่านชายสี่เหลิ่งพูดด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก “ไม่ได้ เจ้ามันจงใจชะลอเวลา ภายในหนึ่งเดือน ต้องทำให้มันสำเร็จ พรุ่งนี้รัชทายาทไปที่ซาวโถ๋จุ้ยแล้ว เจ้าไปคอยสังเกตอยู่ทางโน้น”

หรงเยว่แอบร้อนใจ “นายท่านคิดจะทำอะไร?”

ท่านชายสี่เหลิ่งที่หงุดหงิดเล็กน้อย “พูดเงื่อนไขโดยตรง ดูว่าทำอย่างไรนางถึงจะยอมไปจากองค์รัชทายาท”

เขาไม่มีความอดทนที่อยู่ยืดเยื้อกับนางอีกต่อไปแล้ว

หรงเย่วคิดในใจ พระชายารัชทายาทไม่มีทางที่จะยอมไปจากองค์รัชทายาทง่ายๆแบบนี้มั้ง? บัดนี้เป็นถึงพระชายารัชทายาท ฐานะสูงศักดิ์มีอำนาจ ยังมีอะไรที่จะสามารถจะมาล่อนางไปอีก?

ดังนั้น จึงได้วางใจ นางจะไม่ยอมให้ท่านชายสี่เหลิ่งไปจากจวนอ๋องฉู่เร็วขนาดนี้ เป้าหมายของนางเพิ่งถูกกำหนดเอง

เช้าวันรุ่งขึ้น หยู่เหวินเห้าออกไปแต่เช้า หยวนชิงหลิงตื่นขึ้นมาก็ไปดูเด็กที่เรือนด้านข้าง ช่วยพวกเขาเช็ดมือเช็ดเท้า เล่นกับพวกเขาสักพักจึงได้จากไป

เพิ่งจะมาถึงประตู ก็เห็นท่านชายสี่เหลิ่งที่เดินกะเผลกเข้ามา มาขวางประตูเอาไว้ ยืนมองนางจากด้านบน มันมีความเฉยเมยเล็กน้อย

“คุยกันหน่อย?” ท่านชายสี่เหลิ่งกล่าว

หยวนชิงหลิงมองด้านหลังของเขา ไม่เห็นหรงเยว่ รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ว่า ก็ได้ตกลงไปแล้ว “ได้ ไปคุยกันตรงศาลาเถอะ ท่านชายสี่เหลิ่งคงยังไม่ได้ทานอาหารเช้ามั้ง? ข้าจะให้คนเตรียมอาหารให้ท่าน”

หยวนชิงหลิงวันนี้ตื่นมาแล้วเพราะไม่ได้ไปไหน จึงสวมชุดยาวสบายๆ ผมไม่ได้มัด ไม่ได้แต่งหน้า เรียบง่ายสบายๆ นางเดินอยู่ข้างหน้า ท่านชายสี่เหลิ่งที่เดินตามหลัง รังเกียจนางตลอดทาง