บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 65

บทที่ 65 หย่ากับนาง

แม่นมฉีมองดูขนมที่นางพยายามอย่างเต็มที่ปนเปื้อนไปด้วยฝุ่น ตื่นตกใจไปชั่วขณะ สวีอีเดินออกมากล่าวกับนาง “แม่นมลุกขึ้นมาเถอะ ท่านหญิงเสียนเฟยไม่ได้โกรธเจ้า ท่านหญิงทะเลาะกับท่านอ๋องน่ะ”

แม่นมฉีไม่กล้าถาม เพียงแค่เก็บของว่างที่ตกอยู่บนพื้น แล้วก็ถอยออกไป

ระหว่างทางที่เสียนเฟยกลับวัง ยิ่งคิดยิ่งโมโห เรียกแม่นมคนสนิทมาพบ แล้วกล่าว “เจ้าไปส่งข่าวให้พ่อของข้า บอกว่าเรื่องแต่งชายารองมีอุปสรรค ให้เขาไปคุยกับเจ้าพระยาจิ้งหน่อย”

“เพคะ!” แม่นมคนสนิทรับบัญชาแล้วไปจัดการ

ช่วงนี้เจ้าพระยาจิ้งในอกเต็มไปด้วยไฟโกรธ วันนั้นพระชายาฉีได้ให้คนมาส่งข่าว ให้เขาไปรอที่จวน สรุปรอไปสองวัน พระชายาฉีก็ไม่ยอมเจอเขา

เดิมเขาไม่อยากจะมาอีก แต่บัดนี้สถานการณ์ของตัวเองนั้นไม่ดีเลย ทำได้เพียงรออยู่หน้าจวน นี่ก็รอไปครึ่งชั่วยามแล้ว เพิ่งจะเห็นเกี้ยวของพระชายาฉีกลับมา

เขาเก็บอาการที่ไม่พอใจเอาไว้ ยิ้มแย้มเดินเข้าไปต้อนรับ “คำนับพระชายาฉี!”

ฉู่หมิงชุ่ยเปิดม่านออก แล้วมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาแวบหนึ่ง “ท่านเจ้าพระยาเองเหรอ?”

“ใช่แล้ว !” เจ้าพระยาเห็นท่าทีนางไม่อยากจะพูด ก็ไม่กล้าพูดมาก

ฉู่หมิงชุ่ยกล่าวอย่างเรียบเฉย “เชิญท่านเจ้าพระยากลับไปก่อนเถอะ ประตูธรณีที่จวนอ๋องฉีมันต่ำ กลัวจะทำให้ท่านลำบาก หากทำให้พระชายาฉู่ไม่พอใจ พูดใส่ความข้าต่อหน้าฮ่องเต้ มันจะไม่ได้ดี ท่านไปเถอะ”

พูดจบ ก็ปล่อยม่านลง เกี้ยวได้ถูกหามไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง ทิ้งเจ้าพระยาจิ้งไว้ตรงนั้น

ไม่ว่ายังไงเจ้าพระยาจิ้งก็เป็นคนในจวนขุนนางยศขั้นพระยา มารอคอยสามวันแล้วกลับโดนไล่กลับไป มันเป็นความอัปยศครั้งใหญ่ สีหน้าดำคล้ำไปทันที จะถอยก็ไม่ใช่ จะเดินหน้าก็ไม่เชิง

จนกระทั่งได้สบตากับสายตาที่เย้ยหยันตรงประตูจวน เขาจึงหันหลังกลับอย่างโกรธเคือง

“เจ้าพระยาจิ้ง!” เสียงเรียกได้ดังขึ้นจากด้านหลัง

เจ้าพระยาจิ้งหันกลับมาด้วยความโกรธ สาวใช้ของฉู่หมิงชุ่ยเดินลงมา พร้อมรอยยิ้มที่เย็นชา “พระชายาบอกว่าเมื่อกี้เสียมารยาทไปแล้ว ให้ข้าน้อยมาขอโทษกับท่าน”

เจ้าพระยาจิ้งโกรธเล็กน้อย ให้สาวใช้มาขอโทษ? ไม่เท่ากับลดฐานะของเขาหรอกหรือ? พระชายาฉีคนนี้ช่างดูถูกคนนัก

สาวใช้กล่าว “เจ้าพระยาจิ้งท่านอย่าโกรธเลย พระชายาตอนอยู่ที่วังได้รับความลำบากใจมา”

ได้ฟังว่าเรื่องเกี่ยวกับในวัง เจ้าพระยาจิ้งก็ตกตะลึง ถามอย่างระมัดระวัง “ไม่ทราบว่าพระชายาฉีได้รับความลำบากใจอะไร?” สาวใช้กล่าวอย่างเรียบเฉย “ไม่สะดวกพูด เจ้าพระยาจิ้งกลับไปถามพระชายาฉู่เถอะ ฮองเฮาทรงตรัสว่า เป็นคนต้องเหลือหนทางไว้ให้กับตัวเองบ้าง ฮ่องเต้อาจจะไม่ได้ชอบนาง แต่ไม่อาจจะทำให้ราชวงศ์ขายหน้าได้ เจ้าพระยาจิ้งก็พิจารณาเองแล้วกัน อย่าให้ถึงเวลาแล้วถูกพระชายาฉู่ทำลายอนาคต เฮ้ย น่าเสียดายจริงๆ พระชายาฉีเดิมอยากจะพาท่านเจ้าพระยาจิ้งไปพบโสวฝู่ฉู่......”

สาวใช้พูดจบ ก็หันกายเดินเข้าไปในจวน

เจ้าพระยาจิ้งได้ฟังคำพูดเหล่านี้ ทั้งตกใจทั้งโกรธ หยวนชิงหลิงนั้นทำอะไรลงไปบ้าง? จึงทำให้พระชายาฉีโกรธเพียงนี้

เขาก็รู้ว่าที่พระชายาฉีเรียกเขามาที่จวนอ๋องฉี ก็เพราะจะดึงเขาเป็นพวกและสนับสนุนเขา ไม่คิดว่ามันกลับถูกหยวนชิงหลิงทำพัง

ไอ้ลูกชั่วคนนี้ ไม่สามารถช่วยเหลือเขา กลับทำเรื่องของเขาพัง มันน่าโมโหจริงๆ

คิดไปคิดมา จึงได้ให้คนไปส่งข่าวที่จวนอ๋องฉู่ ให้แจ้งว่าฮูหยินใหญ่อาการแย่ลง เชิญพระชายาฉู่กลับมาที่บ้าน

ฉู่หมิงชุ่ยเข้าไปในจวนแล้ว นั่งจิบชาอย่างสบายใจ เมื่อเห็นสาวใช้กลับมา ก็ถามอย่างเรียบเฉย “ได้บอกต่อไปแล้วใช่หรือไม่?”

สาวใช้กล่าว “พระชายาโปรดวางใจ ไม่ขาดตกแม้แต่คำเดียว เจ้าพระยาจิ้งโกรธมาก”