บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 682

อ๋องอานผุดลุกขึ้นทันทีแล้วจ้องมองอะหลูอย่างดุร้าย ทำเอาอะหลูตกใจจนก้าวโซเซถอยหลังไปก้าวหนึ่ง มองเขาด้วยความหวาดกลัว

อ๋องอานยกมือขึ้นบีบคอนาง เส้นเลือดสีเขียวผุดขึ้นบนหน้าผาก กัดฟันแล้วเค้นเสียงพูดออกมาว่า “ใช่ ถ้าพระชายาตายไป ทุกอย่างก็ไร้ความหมายสำหรับข้า ทางที่ดีเจ้าควรหุบปากเสีย ไม่อย่างนั้นอย่าได้โทษว่าข้าใจร้ายกับเจ้า!”

พูดจบ เขาก็ผลักอะหลูจนล้มลงไปกับพื้น

อะหลูแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะปฏิบัติต่อตัวเองเช่นนี้ ทั้งไม่อยากเชื่อว่าเขาจะพูดเช่นนี้ นี่คืออ๋องอานที่นางรู้จักจริง ๆ น่ะหรือ?

ความทะเยอทะยาน และความรู้จักอดทนอดกลั้นของเขาหายไปไหนแล้ว ? เพื่อผู้หญิงคนเดียว กระทั่งงานใหญ่ของเขา เขาก็ไม่สนใจจะสานต่อแล้ว

กุ้ยเฟยเห็นอย่างนี้ ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย จึงพูดกับอ๋องอานว่า “นี่เจ้ากำลังทำอะไรอยู่รู้ตัวหรือไม่ ? เจ้าจะสร้างความลำบากให้คนของตัวเองไปเพื่ออะไร ? ที่อะหลูทำก็เพื่อเจ้าทั้งนั้น ในเวลานี้เราต้องมีสติให้มั่น เดิมทีเจ้าไปทำร้ายรัชทายาทนั่นก็ไม่ถูกต้องแล้ว ตอนนี้เสด็จพ่อของเจ้ารักใคร่ใส่ใจเขาปานแก้วตาดวงใจ เจ้าไปทำร้ายเขาในเวลานี้ จะไม่ยิ่งทำให้เสด็จพ่อของเจ้าโกรธมากขึ้นหรอกหรือ?”

กุ้ยเฟยเข้าไปช่วยพยุงอะหลูด้วยตัวเอง พูดปลอบใจว่า: " เอาเถอะ เจ้าอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ เขาแค่สูญเสียสติและเหตุผลไปชั่วคราว เจ้าไปพักผ่อนเสียหน่อยเถอะ เจ้าดูแลพระชายามานานขนาดนี้ก็คงจะเหนื่อยมากแล้ว ช่างลำบากเจ้าเหลือเกินแล้วจริง ๆ "

อะหลูจิกแขนเสื้อแน่น ลายปักที่แขนเสื้อค่อย ๆ ถูกปลายนิ้วจิกจนจมลึกลงไปทุกที ๆ มันยากที่จะเข้าใจยอมรับได้ แต่ในตอนนี้กลับทำได้เพียงฝืนระงับความไม่พอใจ และความขมขื่นที่มีอยู่เต็มท้องลงไปในส่วนลึกของหัวใจ ถึงอย่างไรก็แค่คนใกล้ตายคนหนึ่ง หลังจากนี้ไปก็ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่ต้องกังวลเกี่ยวกับนางอีกต่อไปแล้ว

นางเหลือบมองอ๋องอานที่แสดงสีหน้าเย็นชาแวบหนึ่ง พยักหน้าเบา ๆ หันหลังแล้วเดินจากไป

กุ้ยเฟยอดบ่นใส่เขาไม่ได้ว่า "เจ้าว่ามาซิ ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ? เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับนางเลย เจ้าไประบายโทสะใส่นางแล้วชายาของเจ้าจะฟื้นขึ้นมาอย่างนั้นรึ ? งานใหญ่ของเจ้า ยังจะทำต่อไปอยู่หรือไม่?”

อ๋องอานนั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ เฝ้าอาการของพระชายาอานด้วยสีหน้าโง่งม เมื่อได้ยินที่กุ้ยเฟยพูด ในใจก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเสียวซ่าน เขาลืมตาขึ้นอย่างเจ็บปวด น้ำเสียงที่พูดก็เปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวราวกับถูกไฟเผาทั้งเป็น พูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดแหบพร่า "ท่านแม่ หากไม่มีนาง จะงานใหญ่อะไรสำคัญแค่ไหน ต่างก็ไร้ความหมายสำหรับข้าทั้งนั้น "

“เหลวไหล! เจ้าสามารถมีความรักอันลึกซึ้งแบบชายหญิงได้ แต่ต้องไม่ลืมทำงานให้บรรลุเป้าหมายด้วย หากยังพูดจาเหลวไหลอีกล่ะก็ แม่จะไม่ช่วยอะไรเจ้าอีกแล้ว” กุ้ยเฟยดุด่าตำหนิอย่างดุเดือด

อ๋องอานหัวเราะจนน้ำตาไหลพราก “ในวันแต่งงานวันนั้น ข้าสัญญากับนางไว้อย่างนี้ว่า จะต้องมีสักวัน ที่ข้าจะให้นางได้สวมมงกุฎของฮองเฮา นี่เป็นเรื่องที่ข้าได้สัญญากับนางไว้ แม้ว่าสุดท้ายจะมีวันหนึ่งที่ข้าทำสำเร็จ แต่นางไม่อาจได้สวมมงกุฎของฮองเฮาแล้ว ข้ายังจะเป็นฮ่องเต้ไปเพื่ออะไร? ในเมื่อข้าสูญเสียเป้าหมายที่สำคัญที่สุดไปแล้ว”

หากมีวันหนึ่ง สามารถขึ้นไปนั่งอยู่เหนือบัลลังก์มังกรสามารถสยบฟ้าพิชิตปฐพีดั่งที่ตนเคยใฝ่ฝัน แต่หากตอนนั้นข้างกายเขากลับไม่มีนาง ความสำเร็จนี้สำหรับเขาแล้ว ก็ไม่มีค่าอะไรให้รู้สึกยินดีได้ขนาดนั้นแล้ว

“ความรักเพียงคำเดียว ทำร้ายคนได้สาหัสนัก” กุ้ยเฟยเห็นว่าเขาเจ็บปวดขนาดนี้ ก็ทำใจต่อว่าเขาอีกไม่ไหว ปรับสีหน้าให้อ่อนโยนลงมาเล็กน้อย “ในเมื่อเจ้าเป็นห่วงนางถึงเพียงนี้ ทำไมถึงไม่ไปเชิญพระชายารัชทายาทมาล่ะ ? นางมีความขุ่นเคืองใจกับเจ้า แต่ไม่ได้มีความขุ่นเคืองกับพระชายาเสียหน่อย”

อ๋องอานส่ายหน้า จ้องมองใบหน้าไร้สีเลือดของพระชายาอาน "ถ้าเป็นก่อนหน้าคืนนี้ นางอาจยอมเต็มใจมา แต่ตอนนี้ข้าไปขอร้องนาง นางก็คงไม่ยอมมาแน่ ข้าทำร้ายเจ้าห้า ทั้งยังเคยส่งคนไปลอบสังหารนาง นางอยากเกลียดข้าให้ตายก็เกือบจะไม่ทันเสียด้วยซ้ำ แล้วข้าก็ไม่อยากเห็นก่อนที่เหยียนเอ๋อจะจากไป ยังต้องมาถูกปฏิเสธด้วย”

กุ้ยเฟยก้าวไปข้างหน้า ตบปลอบใจที่มือของเขาเบา ๆ สองครั้ง "เจ้าสี่ แม้ว่าแม่จะรู้สึกว่าความรักอันมากล้นที่เจ้ามีให้กับชายาของเจ้า อาจไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไปก็ตาม แต่แม่ก็เคารพการตัดสินใจของเจ้า"

นางถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองดูพระชายาอานแล้วพูดว่า “แม้ว่าภรรยาคนนี้จะช่วยอะไรเจ้าได้ไม่มาก แต่นับจากที่เจ้าแต่งงานกับนาง ก็เห็นว่าเจ้ามีความสุขขึ้นกว่าแต่ก่อนมากจริง ๆ แม่จึงพลอยชอบนางไปด้วย ทั้งยังยากจะตัดใจที่เห็นว่านางกำลังจะจากไป ไม่แน่ว่าพระชายารัชทายาทอาจจะช่วยชีวิตนางไว้ไม่ได้ แต่เจ้าก็ควรต้องไป เพื่อที่อย่างน้อยในวันข้างหน้า เจ้าจะได้ไม่รู้สึกเสียใจในภายหลัง ที่ตัวเองไม่ได้พยายามทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อนางเป็นครั้งสุดท้าย”