บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 717

ชายาเฟิงอันกล่าว: “เรื่องนี้หากว่าเสียนเฟยไม่ก่อปัญหา เรื่องการอภิเษกสมรสจัดการเสร็จอย่างราบรื่น ทุกคนล้วนปีติยินดี แต่หากว่าเสียนเฟยก่อปัญหา.......เจ้าหญิงอภิเษกสมรส มารดาแท้ๆสาปแช่ง สังคมภายนอกวิจารณ์อย่างวุ่นวาย นี่จะนับว่าเป็นเรื่องอะไร? ตอนนี้ความลำบากใจของฮ่องเต้อยู่ที่ไม่สามารถสังหารเสียนเฟยได้ก่อนที่เจ้าหญิงจะอภิเษกสมรส ถึงอย่างไรเขาก็มักจะสงสารบุตรชายบุตรสาวอยู่เสมอ ไม่ยินยอมที่จะสัมผัสโชคไม่ดีนี้ และก็ไม่สามารถทำให้จรรยาบรรณเสียหายได้ หากว่าเสียนเฟยตายแล้ว เจ้าหญิงก็จำเป็นต้องไว้ทุกข์ ทำได้เพียงถ่วงเวลาไว้ก่อน”

หยวนชิงหลิงกล่าวในใจ: จะสามารถถ่วงเวลาได้อย่างไรล่ะ? ตอนนี้ฮ่องเต้แทบจะรอไม่ได้ต้องการให้ท่านชายสี่กลายเป็นลูกเขยของตัวเอง หากว่าท่านชายสี่ไม่มีความคิดที่จะแต่งงานกลับไม่ได้รีบร้อนในตอนนี้ แต่ท่านชายสี่ดันมีความคิดนี้ และเหลิ่งจิ้งเหยียนยังให้รายชื่อกับเขาปึกหนึ่งอีก สามารถให้เหลิ่งจิ้งเหยียนเป็นพ่อสื่อได้ ล้วนเป็นบุคคลที่อยู่ในตำแหน่งฐานะชั้นสูง

ฮ่องเต้จะไม่ร้อนพระทัยได้อย่างไร? ทรงกลัวว่าหลังจากที่ท่านชายสี่แต่งงานกับขุนนางระดับสูงในเมืองหลวงแล้ว จะปลูกฝังกองกำลังน่ะสิ?

ดั่งที่เจ้าห้าพูด จะสามารถต่อรองได้ประโยชน์จากตัวของท่านชายสี่ได้หรือไม่ก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่จำเป็นต้องกุมไว้ในมือให้แนบแน่น เช่นนี้ถึงจะสามารถรับรองได้ว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด

ดังนั้นเรื่องการอภิเษกสมรสไม่สามารถยืดเยื้อได้เด็ดขาด เสียนเฟยก็รู้จุดนี้โดยคร่าวๆ มองได้อย่างแม่นยำว่าฮ่องเต้จะไม่ฆ่านางก่อนเจ้าหญิงจะอภิเษกสมรส จึงได้คิดทำทุกอย่างโดยไม่สนใจใดๆเพื่อแย่งชิงตำแหน่งหวงกุ้ยเฟยและเพาะเลี้ยงอำนาจของตระกูลซู

หยวนชิงหลิงถอนหายใจจากก้นบึ้งของจิตใจโดยตรง ผู้ที่อยู่ระดับสูงเหล่านี้เดินหมากแบบมีดทหารไม่เปื้อนเลือดจริงๆ เพียงแต่นางยังคิดว่าเป็นเพียงแค่การแต่งงานงานหนึ่งเท่านั้น

“หากว่าเจ้าไม่ตอบรับ คิดว่าถึงเวลาฮ่องเต้ก็จะให้เจ้าห้าไปทำภารกิจที่ต่างเมือง แต่ว่า เมื่อเป็นเช่นนี้ ความสัมพันธ์ของพ่อลูกก็จะเป็นไปในทางไม่ดีแล้ว”

ชายาเฟิงอันกล่าว

หยวนชิงหลิงไตร่ตรองแล้วไตร่ตรองอีก ทำได้เพียงกล่าว: “หากว่าไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ เช่นนั้นก็ทำได้เพียงเช่นนี้เท่านั้น ไทเฮาเคยโน้มน้าวเสียนเฟย เจ้าห้าก็เคยไปโน้มน้าว คืนนี้แม้แต่ท่านก็โน้มน้าวไม่ได้ เช่นนั้นก็ไม่มีทางออกอื่นแล้วจริงๆเพคะ”

ชายาเฟิงอันกล่าว: “ตอนนี้ทุกคนล้วนอยากรักษาชีวิตของนางไว้ ตัวของนางเองต้านทานไม่ไหวคิดต้องการจะพุ่งชนบนคมมีดอยู่ตลอดน่ะ”

ใช่ อันที่จริงเสียนเฟยผู้นี้ ทำให้คนรังเกียจเป็นอย่างมาก แต่เพราะนางเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของเจ้าห้า คนมากมายล้วนอยากรักษาชีวิตนางไว้ แต่ตัวของนางเองไม่ยอมนี่ ใครจะมีวิธีล่ะ?

สถานที่ไกลๆ เสียงประทัดดังมา ปังปังปังปังดังตลอดพักใหญ่ๆ ภายใต้ความสงบสุขและความรุ่งเรือง สุดท้ายแล้วจะมีคลื่นใต้น้ำลูกใหญ่อย่างไร?

จบงานเลี้ยงฉลองยามค่ำคืน หยู่เหวินเห้าให้คนส่งหยวนชิงหลิงและเด็กๆกลับจวนไปก่อน เขายังไม่สามารถไปได้ เขาเป็นรัชทายาท แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ตำหนักบูรพาตงกง กลับต้องอยู่ในพระราชวังโต้รุ่งเพื่อส่งท้ายปีเก่า ไม่เพียงแค่เขา อ๋องชินจวิ้นอ๋องมากมายก็ล้วนอยู่จนดึกมาก

หยวนชิงหลิงพาเด็กๆกลับถึงจวน ท่านย่ายังไม่ได้กินข้าว รอนางกลับมา

นางให้แม่นมเอาเด็กๆไปนอน ตัวเองเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วก็ออกมา

“ท่านไม่ต้องรอข้า ท่านไม่หิวหรือ?” หยวนชิงหลิงเห็นอาหารที่มีไอร้อนระอุจัดวางบนโต๊ะ ล้วนเป็นอาหารธรรมดาทั่วไปที่อร่อยถูกปาก เป็นสิ่งที่ท่านย่าทำอย่างถนัด ในตาร้อนทันที

ท่านย่าหยวนดึงให้นางนั่งลง มองดูนางแล้วถอนหายใจเบาๆ “ข้าจำจะเป็นต้องรอเจ้า กินอาหารร่วมกันในวันปีใหม่มื้อนี้พร้อมกันกับเจ้า เจ้าเกิดเรื่องปีนั้น ขณะที่ฉลองปีใหม่ทุกครัวเรือนล้วนจุดประทัด ดูการเฉลิมฉลองในเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ครอบครัวของเราเงียบเหงา ไม่มีผู้ใดพูดจา คืนนั้น แม่ของเจ้าร้องไห้ตลอดทั้งคืน ตื่นมาวันที่สอง ดวงตาแม่ของเจ้าบวมไปหมด คัดจมูกจนพูดไม่ได้ มีคนมาสวัสดีปีใหม่ แม่ของเจ้าบอกว่าตัวเองเป็นหวัด ขณะที่พูดคำนี้ น้ำตาของนางก็ไหลลงมาแล้ว รีบวิ่งกลับไปหลบในห้อง”

หยวนชิงหลิงคัดจมูกกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ คิดถึงบ้าน บุญคุณ ตั้งแต่ต้นจนจบก็เป็นความเจ็บปวดที่ใหญ่ที่สุดในจิตใจของนาง

ท่านย่าหยวนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาให้นาง มองดูนางด้วยความเมตตาและอ่อนโยน “อย่าร้องไห้ หัวใจอยู่ด้วยกันก็ดีแล้ว พวกเขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเจ้า ปีนี้ก็น่าจะใช้ชีวิตอย่างดีได้ มา ไม่ร้อง ไม่ร้อง อธิษฐานขอพรปีใหม่”

หยวนชิงหลิงหยุดร้องแล้วยิ้มขึ้นมา ตอนฉลองปีใหม่ขณะที่ยังเล็ก ท่านย่ามักจะบอกให้นางและพี่ชายอธิษฐานขอพรปีใหม่ขณะกินอาหารพร้อมหน้ากันตอนปีใหม่เสมอ บอกว่ารอถึงวันตรุษจีน ความปรารถนาก็จะเป็นจริง