บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 750

หยวนชิงหลิงฟังอยู่ครู่หนึ่ง พบว่าจังหวะการเต้นของหัวใจไม่ปกติ ในปอดก็มีเสียงรบกวน จากนั้นก็จับไปที่หน้าผาก พบว่ามีไข้ต่ำ นางจึงเอาปรอทวัดไข้ออกมาวัดไข้ให้กับฮ่องเต้หมิงหยวนก่อน

นางหันหน้ากลับไปถามมู่หรูกงกง “ช่วงนี้ฮ่องเต้มีอาการไอบ้างหรือไม่”

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของมู่หรูกงกงยังคงแข็งเกร็ง ยังไม่ดีขึ้นเลย ได้ยินที่พระชายารัชทายาทถาม รีบตอบกลับไปทันทีว่า “มี มีอาการไอ แต่ไม่มาก แต่เรื่องเจ็บหน้าอก เคยพูดสองสามครั้งแล้ว”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “แล้วคืนนี้ก่อนที่จะเป็นลมล้มไปก็มีอาการเจ็บหน้าอกเกิดขึ้นด้วยหรือ”

“มี ฝ่าบาทเพิ่งจะบอกว่าเจ็บหน้าอก พอยืนขึ้นมาก็เป็นลมล้มไป ข้าน้อยตกใจมาก ต้องเป็นเพราะเหนื่อยมากแน่ๆ ฮ่องเต้ตั้งแต่เช้ายันเย็น เวลาพักผ่อนก็มีไม่มาก คืนนี้ก็อดทนอยู่จนถึงยามจื่อจึงหยุด”มู่หรูกงกงพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น

หยู่เหวินเห้าถามหยวนชิงหลิง “เป็นเพราะปัญหาอะไรกัน เป็นโรคหัวใจอย่างนั้นหรือ”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “จะใช่โรคหัวใจหรือไม่ตอนนี้ยังไม่แน่ชัด ต้องทำการตรวจอีกสักพัก แต่ว่าในปอดมีเสียงรบกวน เจ็บหน้าอก เป็นไข้ต่ำมีอาการไอ เห็นทีจะเป็นโรคปอดอักเสบ อีกอย่างหัวใจก็เต้นไม่ค่อยปกติ มู่หรูกงกง ช่วงนี้ฮ่องเต้เคยต้องลมหนาวหรือไม่”

มู่หรูกงกงพูดว่า “เคย เคยต้องลมหนาว ก็คือวันที่ส่งศพเสียนเฟย……”ระหว่างที่พูด ก็มองไปทางหยู่เหวินเห้าแวบหนึ่ง กดเสียงให้เบาต่ำและเบาลงว่า “ฮ่องเต้ยืนอยู่บนหอทงเทียนเป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม ตอนที่ลงมา ปากก็เย็นจนเกือบจะเป็นสีม่วงแล้ว”

หยู่เหวินเห้ารู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง มองไปทางหยวนชิงหลิง ในใจมีความรู้สึกผิดแล่นขึ้นมาระลอกหนึ่ง ทำไมเขาจึงคิดว่าเสด็จพ่อนั้นใจแข็งเป็นหินไปได้นะ ที่สุดก็เป็นคู่ชีวิตที่อยู่ร่วมกันมายี่สิบกว่าปี ทำไมจึงไม่มีความรู้สึกเลยสักนิดได้อย่างไร

สำเร็จโทษเสด็จแม่ ที่ทรมานที่สุดเกรงว่าน่าจะเป็นตัวเขาเอง

ฮ่องเต้หมิงหยวนหลับตาลง ยื่นมือออกไปดึงท่อออกซิเจนออก หยวนชิงหลิงกดมือของเขาเอาไว้ “อย่าเพิ่งเอาออกเพคะ เสด็จพ่อ นอกจากเจ็บที่หน้าอก ยังมีตรงไม่รู้สึกไม่สบายอีกหรือไม่ ฝ่าบาทต้องบอกหม่อมฉันนะเพคะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนลืมตาขึ้นมา สายตาไม่มีชีวิตชีวา “ไม่รู้ว่าตรงไหนไม่สบายบ้าง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เคยมีเวลาที่รู้สึกสบายเลย รู้สึกเหนื่อยทุกวัน เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ”

ฮู่เฟยได้ยินคำพูดนี้ ก็นั่งลงข้างกายเขากุมมือของเขาเอาไว้ ดวงตาแดงก่ำ สีหน้าเผยให้เห็นความเจ็บปวดที่เอ่อล้นออกมาจากหัวใจ

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ฝ่าบาทเหนื่อยล้าเกินไป การทำงานและพักผ่อนไม่ปกติ หัวใจต้องแบกรับภาระหนักเกินไป และบวกกับหลังจากถูกความหนาวเข้าก็คงจะเป็นปอดอักเสบ อีกอย่างตอนนั้นฝ่าบาทก็ยังคงตรวจฎีกาต่อไปจนถึงยามจื่อ การนั่งเป็นเวลานานๆแล้วก็ลุกขึ้นมาอย่างกะทันหันเพื่อเปลี่ยนท่าทาง ทำให้สมองส่งเลือดไปเลี้ยงไม่ทัน จึงทำให้เป็นลมสลบไป เสด็จพ่อ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฝ่าบาทจะทรงเหนื่อยเช่นนี้อีกไม่ได้แล้ว”

ฮ่องเต้หมิงหยวนนวดหัวคิ้วอย่างอ่อนล้า “เป็นฮ่องเต้ ล้วนต้องเหนื่อยจนตาย”

หยู่เหวินเห้ายิ่งได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกเป็นทุกข์ คุกเข่ากับพื้นและพูดว่า “เสด็จพ่อ ลูกไม่สามารถแบ่งเบาภาระของเสด็จพ่อได้ เป็นลูกที่ไม่กตัญญู”

ฮ่องเต้หมิงหยวนค่อยๆหันไปมองเขา ในสายตาแฝงไปด้วยอารมณ์ที่สับสน พูดว่า “เจ้าได้ทำดีที่สุดแล้ว พ่อภูมิใจในตัวเจ้า”

เขาพูดอย่างนี้ แล้วก็ปิดปากมุมปากโค้งขึ้น เห็นได้ชัดว่า เรื่องที่ไม่สมปรารถนาที่จริงมันมีมากเกินไป มากเกินไปจริงๆ เขาเองก็รู้สึกแบกรับไม่ไหวขึ้นมาบ้างแล้ว

หยวนชิงหลิงได้ให้ยาแก้อักเสบกับเขาผ่านสายน้ำเกลือก่อน จากนั้นก็ให้กินยา หยู่เหวินเห้าอยากจะป้อนยาให้เขา ฮู่เฟยพูดเสียงเบาว่า “ให้ข้าป้อนเถอะ”

เธอยื่นแขนเข้าไปรองที่คอของฮ่องเต้หมิงหยวนเอาไว้ ทำให้ศีรษะของถูกยกสูงขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ป้อนยาไปในปากของเขา แก้วน้ำถูกเลื่อนเข้าไปใกล้ที่ริมฝีปากและป้อนน้ำเข้าไปอย่างระมัดระวัง หลังจากที่ฮ่องเต้กินยาแล้ว ก็มองนางและพูดว่า “รีบกลับไปนอนเถอะ เจ้าไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ ”

ฮู่เฟยค่อยๆวางศีรษะของเขาลงอย่างระมัดระวัง พูดเสียงเรียบๆว่า “ก่อนที่ฝ่าบาทจะดีขึ้น ใครก็ไล่หม่อมฉันไปไม่ได้”

“เหลวไหล นี่มันเวลาอะไรแล้ว……”คิ้วของฮ่องเต้หมิงหยวนขมวดขึ้น รู้สึกโมโหอยู่บ้าง

“เงียบไปเลย”ฮู่เฟยดุเสียงต่ำเสียงหนึ่ง แววตาแน่วแน่ “อย่าพูดอะไรอีก หลับตานอนซะ”

หลายปีมาแล้วที่ไม่เคยมีใครใช้น้ำเสียงเข้มงวดเช่นนี้พูดกับเขา ชั่วขณะนั้นก็อึ้งไป มองฮู่เฟย สายตาค่อยๆมีแววสว่างไสวขึ้นมาสายหนึ่ง

เขาไม่พูดอะไรอีก