บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 753

ราชวงศ์เป่ยถัง เพราะฮ่องเต้หมิงหยวนป่วย ทำให้เกิดความสามัคคีกันขึ้นมา บรรยากาศในราชวงศ์ดี ด้านนอกก็ดูมีเรื่องน้อยลงมาก

ตามที่การเพาะปลูกในฤดูใบไม้ผลิเริ่มขึ้น ทุกสถานที่ทำให้เห็นถึงทุกคนมีความสุข และประเทศชาติสงบสุข รู้สึกกระฉับกระเฉง

แม่ทัพใหญ่จิ้งถิงของแคว้นต้าโจว สั่งคนนำแผนที่ทางการทหาร มาส่งให้ที่จวนอ๋องฉู่ หยู่เหวินเห้าไม่อยู่ภายในจวน หยวนชิงหลิงเป็นคนรับมา ทังหยางพูดว่า แม้ว่าจะไม่มีเจตนาทุจริต แต่ก็หนีไม่พ้นที่จะถูกสงสัยได้ ส่งไปเก็บรักษาไว้ที่กรมทหารดีกว่า รอกรมทหารนำไปถวายฮ่องเต้

กรมทหารได้รับแผนที่ทางการทหารมาแล้ว ก็นำแผนที่ทางการทหารเก็บไว้ในคลังลับ ปิดสนิทไว้แล้วก็เข้าวังไปทูลรายงานฮ่องเต้หมิงหยวน ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดว่า ค่อยหาวันเชิญขุนนางคลังทหารมาดูพร้อมกัน ดูสิว่าสามารถทำได้ไหม

งานแต่งงานของตระกูลหยวนกับตระกูลลู่ จะจัดขึ้นในเดือนหน้า

อ๋องฉีดูเหมือนจะตัดใจได้แล้ว หยู่เหวินเห้าเคยไปคุยกับเขา เขาพูดว่า ขอเพียงหยวนหย่งอี้มีความสุขก็พอ เขาเคยเห็นนางกับจอหงวนฝ่ายบู๊อยู่ด้วยกันอย่างความสุขด้วยตาตัวเอง เขาพูดว่า ขอเพียงหยวนหย่งอี้มีความสุขก็พอ เขาเองก็วางใจ

เขาพูดกับหยู่เหวินเห้าอย่างมองโลกในแง่ดีว่า “ที่จริงการรักคนคนหนึ่ง ไม่จำเป็นจะต้องได้อยู่ด้วยกันแล้วถึงจะมีความสุข ขอเพียงคนที่รักมีความสุข ในใจตนเองก็มีความสุข”

หยู่เหวินเห้าฟังคำพูดเช่นนี้แล้ว ครุ่นคิดสักพัก แล้วก็ตบลงไปหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นว่า “หากเจ้าหยวน อยู่กับผู้ชายคนอื่นอย่างมีความสุข ข้าจะฆ่าพวกเขาทั้งสองคน”

มีแต่คนโง่ที่จะอวยพรให้คนที่ตนเองรักมีความสุขกับคนอื่น

อ๋องฉีมองดูเขาอย่างไม่พอใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเห็นแก่ตัว ใจแคบ หากเจ้ารักคนคนหนึ่งจริง ก็ควรที่จะอวยพรให้นางได้มีความสุขอย่างที่สุด”

“เจ้าคนงี่เง่า นั่นเป็นคำพูดของคนพ่ายแพ้ หากเจ้ารักคนคนหนึ่งจริง งั้นก็ควรที่จะพยายามทำให้นางมีความสุขด้วยตนเอง ไม่ใช่คาดหวังในตัวคนอื่น เป็นเพราะเจ้าจีบคนอื่นกลับมาไม่ได้ ถึงได้พูดเช่นนี้ หากเจ้ายังมีโอกาส จะพูดเช่นนี้หรือ?”หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

อ๋องฉีพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “เจ้าห้า เจ้าพูดเกินไปแล้วนะ ด่าคนอย่างไม่เห็นแก่ความเป็นส่วนตัว”

หยู่เหวินเห้าเดินกลับไปอย่างหยิ่งผยองเอาแต่ใจ ไม่อยากต่อความยาว สาวความยืดกับคนเขลา

อ๋องฉีเข้าไปในหอจดหมายเหตุ จัดระเบียบแฟ้มคดี เขาก็พยายามที่จะให้ตนเองเชื่อว่า การอวยพรหยวนหย่งอี้เป็นสิ่งที่ถูกต้อง เพราะนางมีความสุขแล้ว

แต่ภายในใจกลับมักเจ็บปวดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ โดยเฉพาะตอนที่ในหัวสมองปรากฏภาพหยวนหย่งอี้กับลู่หยวนอยู่ด้วยกัน เขายังคงอยากที่จะฆ่าคน

เขาพยายามสะกดจิตตัวเองได้อย่างล้ำลึก แล้วหันกลับมาปลอบใจตัวเอง ไม่เป็นเช่นนี้แน่ ถึงแม้พวกเขามักจะออกไปด้วยกัน แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังไม่ได้แต่งงาน จะไม่จับมือกันไม่โอบกอดกัน จะต้องปฏิบัติต่อกันอย่างมีมารยาท

พวกเขาล้วนเป็นสุภาพบุรุษ

แต่เมื่อเขาพูดเช่นนี้กับสือโส่ สือโส่พูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ตอนนี้พวกเขาจับมือกันหรือไม่ กอดกันหรือไม่ ก็ไม่ต้องคิดแล้ว เพราะต่อไปพวกเขาจะนอนร่วมเตียงเดียวกัน กระทำเรื่องที่ระหว่างสามีภรรยาเขาทำกัน”

อ๋องฉีฟังคำพูดของสือโส่ ก็ใช้ฝีมือการต่อสู้ที่มีเหมือนดั่งแมวสามขาทำร้ายสือโส่ไปหนึ่งยก

ว่าที่เจ้าสาวหยวนหย่งอี้ยังคงออกไปข้างนอกทุกวัน ท่านย่าว่านาง จะแต่งงานอยู่แล้ว ทั้งสองคนจะเจอหน้ากันบ่อยไม่ได้

แต่นางอยู่ไม่สุข จิตใจโลดแล่น ไม่ออกไปข้างนอกไม่ได้

วันนี้ นางมาศาลเจ้าภูเขากับลู่หยวน

ศาลเจ้าภูเขานี้ที่จริงเล็กมาก ธูปไม่เฟื่องฟู กันดารห่างไกล นอกจากคนในหมู่บ้านใกล้เคียง ก็มีคนมากราบไหว้บูชาที่นี่น้อยมาก

เดิมทั้งสองคนไม่ได้คิดจะมาศาลเจ้าภูเขา เพียงแค่ล่าสัตว์อยู่ในป่าระแวกนี้ ล่าไม่ได้อะไรเลย จึงเดินมาถึงที่ตรงนี้อย่างไม่ได้ตั้งใจ

ทั้งสองคนกำลังเหนื่อยแล้วพอดี จึงพักผ่อนอยู่ที่นี่

ภายในศาลเจ้าภูเขามีเพียงคนแก่หนึ่งคนดูแลอยู่ที่นี่ อาศัยเครื่องสักการะจากผู้ศรัทธาในการดำรงชีวิต ซึ่งมีน้อยนิดอย่างมาก หยวนหย่งอี้เห็นคนแก่อายุค่อนข้างมากแล้ว นุ่งเสื้อผ้าชิ้นบาง จึงบริจาคไปสิบตำลึง คนแก่ดีใจอย่างมาก พูดชมหยวนหย่งอี้ยกใหญ่

แต่เมื่อเขาเห็นลู่หยวน กลับค่อยๆขมวดคิ้วพร้อมพูดขึ้นว่า “หนุ่มคนนี้ใบหน้าดั่งหยกประดับกวน ท่าทางภูมิฐานแลดูสง่างาม แต่ระหว่างคิ้วไฉนถึงเป็นสีดำ? คุณชายเคยไปมีเรื่องกับใครหรือเปล่า?”