บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 761

หลิ่วเอ๋อเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของอ๋องฉี จึงกล่าวกับสาวใช้: “เจ้านึกย้อนกลับไปหน่อย คนผู้นั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะอะไร?”

สาวใช้กลับหัวเราะขึ้นมาแล้ว “ท่านชาย ท่านไม่ได้บอกว่าเป็นเพื่อนของท่านหรือเจ้าคะ? ทำไมแม้แต่ท่านก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครล่ะเจ้าคะ?”

อ๋องฉีหยิบป้ายคำสั่งของกรมการพระนครออกมา กล่าวอย่างเคร่งขรึม: “ข้าเป็นคนของกรมการพระนคร กำลังไล่ตามสืบจอมโจรผู้หนึ่ง ได้รู้มาว่าเขาเคยขึ้นเรือสำราญมาก่อน ดังนั้นข้าจึงมาตรวจสอบที่นี่สักหน่อยว่าได้ทิ้งเบาะแสหรือไม่ เจ้าสนใจเพียงแค่นึกย้อนไปดีๆหน่อยว่าคนผู้นี้มีอะไรเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว”

ได้ยินว่าเป็นคนของที่ทำการปกครอง หลิ่วเอ๋อและสาวใช้ล้วนตกตะลึงทันที มีท่าทางนอบน้อมขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“หรือว่าจอมโจรผู้นี้ก็คือคนที่สังหารนางชุน?” หลิ่วเอ๋อสีหน้าซีดขาว กล่าวกับสาวใช้ว่า: “เจ้าต้องรีบคิด หากว่าสืบหาฆาตกรออกมาได้ ก็จะได้เป็นการล้างแค้นเพื่อนางชุนนะ”

หลิ่วเอ๋อพยายามนึกย้อนไป ยังคงนึกลักษณะเฉพาะตัวอะไรไม่ออก กล่าวด้วยความท้อใจ: “คนผู้นั้นอายุประมาณสี่ห้าสิบปี ท่าทางไม่ได้ดูแก่มาก จอนหูมีผมขาว บนมือสวมแหวนหยกที่นิ้วหัวแม่มือนิ้วหนึ่ง ที่เหลือ นึกไม่ออกแล้วจริงๆเจ้าค่ะ”

หลังจากที่อ๋องฉีกลับมาจากแม่น้ำซีซู ก็ตรงกลับกรมการพระนคร

เขานั่งขวัญหนีดีฝ่ออยู่ในห้องหนังสือเป็นเวลานาน แค่บอกต่อคนด้านนอกว่า หากรัชทายาทกลับมา บอกรัชทายาทให้ไปหาเขาที่ห้องหนังสือ

เกือบห้าทุ่มถึงตีหนึ่งหยู่เหวินเห้าเพิ่งจะกลับถึงที่ทำการกรมการพระนคร ได้รู้ว่าอ๋องฉีรอเขาอยู่ในห้องหนังสือ จึงดื่มน้ำเหยือกหนึ่งแล้วไปหาเขาในห้องหนังสือ

เห็นอ๋องฉีสีหน้าซีดเผือด เขาเดินเข้าไปถาม: “เป็นอะไรหรือ?”

อ๋องฉีเงยหน้าขึ้น แม้แต่จะหายใจก็ค่อนข้างลำบาก “ท่านพี่ห้า วันนี้ข้าไปที่เรือสำราญทางนั้น เก็บของชิ้นนี้ได้จากด้านในเรือสำราญ ท่านดู”

มือที่สั่นเทาของเขา เอาป้ายเหล็กนิลชิ้นนั้นออกมาจากในหน้าอก วางบนโต๊ะ จากนั้นก็หดมือไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าป้ายเหล็กนั้นร้อนลวกคนเช่นนั้น

หยู่เหวินเห้าเหลือบไปมองแวบหนึ่ง ทันใดนั้นสีหน้าท่าทางก็เปลี่ยนไปมาก เอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาค้นหาอักษรสลักทันที ขณะที่เห็นอักษรสามตัวนี้ เขาตกใจมาก

“ป้ายเหล็กนิลนี้ เป็นตอนที่เสด็จทวดยังมีพระชนม์ชีพอยู่ได้พระราชทานไว้ รวมทั้งหมดก็ห้าชิ้น” หยู่เหวินเห้ามองดูอ๋องฉี “เจ้าหาได้จากในเรือสำราญหรือ?”

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ที่แท้ในวันที่แปดของคืนเดือนแรกสาวใช้ของนางชุนป่วยไม่ได้ไปปรนนิบัติดูแล จึงเรียกให้สาวใช้อีกผู้หนึ่งไป สาวใช้ผู้นั้นบอกว่าเก็บป้ายเหล็กนิลชิ้นนี้ได้ในคืนวันนั้น”

อ๋องฉีมองดูหยู่เหวินเห้าด้วยความรู้สึกใจหวิวและงุนงง “ท่านพี่ห้า อักษรสามตัวบนป้ายเหล็กนิลนี้ นี่คือเสด็จพ่อนะพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้าถามทันที: “เจ้าได้ให้ผู้ใดดูป้ายนี้มาก่อนหรือไม่?”

“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ” อ๋องฉีส่ายหน้าทันที “ข้าจะกล้าให้คนอื่นดูที่ไหนกัน? หยิบป้ายแล้วข้าก็กลับมาทันที ข้ายังได้วาดรูปเหมือนของเสด็จพ่อออกมาให้สาวใช้ผู้นั้นดูอีกด้วย สาวใช้บอกว่าเหมือนมาก แต่ไม่มั่นใจ”

หยู่เหวินเห้าตำหนิด้วยความโกรธ “เจ้าเสียสติแล้วหรือ? วาดรูปเหมือนของเสด็จพ่อให้พวกนางดูได้อย่างไร? รูปเหมือนนั่นเจ้าได้เอากลับมาหรือไม่?”

“เอาแล้ว ฉีกทำลายแล้ว” อ๋องฉีสีหน้าซีดขาว “ท่านพี่ห้า ป้ายเหล็กนิลชิ้นนี้เป็นของที่เสด็จพ่อพกติดตัว แต่เสด็จพ่อจะไปขโมยแผนที่ทางการทหารได้อย่างไรล่ะ? เขาต้องการแผนที่ทางการทหาร เพียงแค่รับสั่งให้คนส่งเข้าพระราชวังก็ได้แล้วนี่พ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้าส่ายศีรษะ “ไม่ใช่เสด็จพ่อ แต่คนผู้นี้สามารถเข้าใกล้เสด็จพ่อได้ตลอดเวลา ถึงกระทั่งขโมยป้ายเหล็กนิลติดตัวของท่านพ่อได้ เขารู้ว่าพวกเราจะไปตรวจสอบในเรือสำราญ ดังนั้นจึงบอกให้สาวใช้ผู้นั้นมอบป้ายให้พวกเรา เขาต้องการหยุดยั้งการตรวจสอบของพวกเรา ขณะเดียวกันก็เตือนพวกเราว่าเขาสามารถเข้าใกล้เสด็จพ่อได้ ถึงกระทั่งสามารถลงมือต่อเสด็จพ่อได้ นี่คือขู่ขวัญและข่มขู่”

“แต่ว่า ป้ายนี้คือสาวใช้ผู้นั้น......” อ๋องฉีคิดแล้วคิดอีก เข้าใจในพริบตาแล้ว “สาวใช้ถูกซื้อตัวแล้ว ไม่ได้ ข้าต้องไปหานาง”