เดินเตร่อยู่รอบใหญ่ๆเช่นนี้ ก็ถึงยามเย็นแล้ว หยู่เหวินเห้าจึงพาสวีอีเข้าไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
เขารู้ว่าถ้าหากวันนี้เขาไม่สบาย ที่เหนื่อยยากลำบากก็คือยายหยวน ดังนั้น แม้ว่าจะไม่อยากกินอาหารค่ำมื้อนี้ก็ยังต้องกิน
เพิ่งนั่งลงได้ครู่หนึ่ง สั่งอาหารสองอย่าง สวีอีจึงกล่าว: “เอ๊ เป็นอ๋องชินเป่านี่พ่ะย่ะค่ะ”
หยู่เหวินเห้าเงยหน้ามอง เห็นอ๋องชินเป่าในมือถือกรงนกตัวหนึ่งและพาคนติดตามผู้หนึ่งเดินเข้ามาจริงๆ
อ๋องชินเป่าเป็นหัวหน้าวงศ์ตระกูลของตระกูลหยู่เหวิน ไม่จัดการเรื่องการเมือง ดูแลเพียงเรื่องในวงศ์ตระกูลของราชวงศ์ และถูกเรียกขานว่าอ๋องชินจือหลี่ เป็นผู้อาวุโส ได้รับความเคารพเป็นอย่างมาก
หยู่เหวินเห้ารีบลุกขึ้น “เสด็จปู่เล็ก ท่านกินข้าวหรือพ่ะย่ะค่ะ?”
อ๋องชินเป่าก็เห็นเขาแล้ว รอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าในพริบตา “หลานห้า ทำไมเจ้าถึงได้อยู่ที่นี่?”
หยู่เหวินเห้าเชิญเขาเข้าที่นั่ง สวีอีรีบยืนขึ้น ยืนปรนนิบัติอยู่ด้านข้างกับผู้ติดตามของอ๋องชินเป่า
“เพิ่งทำงานที่ได้รับมอบหมายเสร็จพ่ะย่ะค่ะ หิวแล้ว จึงเข้ามากินข้าวมื้อหนึ่ง” หยู่เหวินเห้ามองดูกรงนกของเขา ด้านในเลี้ยงนกตัวหนึ่งสีดำทั้งตัวหัวและหน้าสีขาว ขนนกเพิ่งจะยาว ดำขลับน่าดูเป็นอย่างมาก “นี่คือลูกรักอะไรของท่านพ่ะย่ะค่ะ?”
อ๋องชินเป่ามองดูสัตว์เลี้ยงแสนรัก กล่าวอย่างโอ้อวด: “ดูไม่ออกล่ะสิ? เป็นลูกนกอินทรี เพิ่งแย่งกลับมาจากเซียวเหยากงทางนั้น ตาแก่นั่นปวดใจสุดชีวิต”
หยู่เหวินเห้ารู้ว่าโดยปกติแล้วอ๋องชิงเป่าชอบดูแลนกต้นไม้ใบหญ้าเหล่านี้ จึงหัวเราะแล้วกล่าว: “คิดไม่ถึงว่าเซียวเหยากงจะมีนกอินทรี? ในจวนของเขาล้วนซ่อนลูกรักอะไรไว้นะพ่ะย่ะค่ะ? วันหลังข้าก็ไปดูหน่อย และพาติดมือออกมาสักตัว”
“จะต้องเอาชีวิตเขา!” อ๋องชินเป่าหัวเราะฮ่าๆ
อ๋องชินเป่ามีประสบการณ์ความรู้กว้างขวาง อีกทั้งท่าทางอ่อนโยนน่าใกล้ชิด พูดเรื่องน่าสนใจกับหยู่เหวินเห้าบางส่วน ทำให้จิตใจของหยู่เหวินเห้ารู้สึกสบายขึ้นมาก อาหารมาแล้ว ทั้งสองก็กินไปบ้างแล้ว
อ๋องชินเป่าเห็นคิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน จึงได้ตบหลังมือของเขาแล้วกล่าว: “หลานห้า ข้าพูดด้วยความเป็นผู้อาวุโสไม่กี่ประโยค เจ้าลองฟังไว้ดูก่อน ที่เรียกกันว่าอยู่ตำแหน่งไหนก็จะไตร่ตรองถึงเรื่องของตำแหน่งนั้นๆ นี่เป็นแก่นความจริงที่ไม่เคยเปลี่ยนจากโบราณกาลนับพันปี แต่ไหนแต่ไรเจ้าเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกพ้อง แต่ตัวของเจ้าอยู่ในฐานะรัชทายาท เป็นฮ่องเต้ในอนาคตของเป่ยถัง อะไรที่ควรทำ อะไรที่ไม่ควรทำ ควรที่จะเสียสละอะไรสนับสนุนอะไรให้สมหวัง ในใจของเจ้าจำเป็นต้องมีการคำนึง เพียงเพื่อประเทศเพื่อราษฎร แม้ว่าจะถูกคนด่าอย่างเจ็บแสบถึงกระดูกสันหลัง ก็ไม่สามารถหลีกถอยได้แม้แต่ครึ่งก้าว”
หยู่เหวินเห้าเงียบไปสักพัก กล่าวเบาๆ: “จะระมัดระวังจดจำคำสอนของเสด็จปู่เล็กไว้พ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าไปแล้ว ค่ำหน่อยยังนัดโสวฝู่ดื่มเหล้าไว้แล้ว” อ๋องชินเป่าก็ไม่ได้พูดมากมาย ถือกรงนกแล้วจากไป
เมื่ออ๋องชินเป่าจากไป สวีอีก็นั่งลงมากินข้าว มื้อหนึ่งหายไปในเวลาอันสั้น กินอาหารที่เหลือหมดเกลี้ยง
หยู่เหวินเห้ากลับที่ทำการปกครองรอบหนึ่ง ถามสถานการณ์ของอ๋องจี้
หัวหน้าพลตระเวนส่ายศีรษะด้วยความจนปัญญา: “ตั้งแต่จับกุมตัวกลับมา ก็ไม่หยุดร้องตะโกนเลยขอรับ ตอนนี้เสียงแหบแห้งหมดแล้ว ก็ยังไม่หยุด ส่งข้าวเข้าไปให้ก็ถูกเขาตีคว่ำ ทั้งหมดดื่มน้ำแค่ไม่กี่อึก”
หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างหงุดหงิด: “เวลาอะไรแล้ว รู้จักแค่ร้องตะโกน ขยะไร้ประโยชน์”
“ใต้เท้า ท่านดูว่าต้องการจะเข้าไปโน้มน้าวหรือไม่ขอรับ?” หัวหน้าพลตระเวนยังคงคิดว่าเขาเป็นอ๋องชิน หากว่าสุขภาพเสียหายในกรมการพระนครจริงๆ เกรงว่ากรมการพระนครจะได้รับการติเตียน
อย่างไรเสีย เขาก็เป็นพระโอรสองค์หัวปีนะ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน
สองขาของหยู่เหวินเห้าก็คดงอคุกเข่าลงอย่างช่วยไม่ได้ เอ่ยอย่างไม่เต็มใจเลยสักนิดว่า “ลูกยินดียอมรับโทษทัณฑ์ที่เหลือของเสด็จพ่อ ชอบข้อความบทนี้ตลกดีคะพระเอก ตอน 394...
1...
1...
เพิ่งอ่านได้ 2ร้อยกว่าหน้า สนุกน่าติดตามมาก แต่ทั้งเรื่องมี2พันกว่าหน้า ทำไงจะอ่านจบ...
ขอบคุณผู้แต่ง และ novelones มากๆค่ะ ดีที่สุด อ่านรอบที่ 4 แล้วก็ยังสนุกครบรส ❤️...
เรื่องนี้ถือว่าสมบูรณ์มากสนุกต้นถึงจบ อยากให้เป็นซีรี่ย์...
สนุก ตลกดี เนื้อเรื่องชวนติดตามแต่คำผิดเยอะไปหน่อยค่ะ...