บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 794

เดิมทีหยู่เหวินเห้าสะบัดแขนเสื้อเดินจากไปแล้ว เมื่อได้ยินดังนั้น ก็หันกลับไปมองเขา

“พูดมา!”

อ๋องชินเป่าค่อย ๆ ดึงแหวนรองธนูหยกออกจากแขนเสื้ออย่างช้า ๆ แล้วนำมาสวมไว้บนนิ้ว หมุนช้า ๆ พลางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เจ้าไม่แปลกใจบ้างเลยรึ? ว่าเพราะอะไรทั้งที่มันผ่านมานานขนาดนี้แล้ว แคว้นต้าโจวก็ยังไม่ส่งแผนที่ทางการทหารมาอีกครั้งล่ะ? "

หยู่เหวินเห้าย่อมรู้สึกว่ามันแปลกมากจริง ๆ อยู่แล้ว คนก็ถูกส่งไปหลายเดือนแล้วแท้ ๆ แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่กลับมา กระทั่งข่าวคราวใด ๆ ก็ไม่มีการแจ้งกลับมาเลยเช่นกัน เขาส่งคนกลุ่มที่สองออกไปแล้ว ก็ยังไม่มีข่าวคราวกลับมาอีกเช่นเดิม

“นี่เจ้าถึงกับกำจัดขัดขวางคณะเลยทูตอย่างนั้นรึ?” หยู่เหวินเห้าหรี่ตาลง

อ๋องชินเป่าส่ายหน้าด้วยท่าทางไม่แยแส "คนตายแล้วจริง ๆ แต่ข้าก็เท่ากับทำเรื่องที่เกินความจำเป็น แคว้นต้าโจวเกิดเหตุอุบัติภัยครั้งใหญ่หลวง แผนที่ทางการทหารก็มีอยู่แค่ในมือของเฉินจิ้งถิงเท่านั้น แต่คู่สามีภรรยาเฉินจิ้งถิงเกิดเรื่องจนบัดนี้ก็ยังไม่ฟื้น ดังนั้น ไม่ว่าเจ้าจะส่งคนไปมากมายแค่ไหน ก็ไม่อาจนำแผนที่ทางการทหารกลับมาได้ แผนที่ทางการทหารส่วนหนึ่งอยู่ในมือของข้า แค่พวกเจ้าไปร่วมเป็นพันธมิตรกับแคว้นต้าโจว ก็ทำให้เซียนเปยกับเป่ยโม่ขุ่นเคืองใจแล้ว หากเจ้าไม่อาจสร้างอาวุธที่แข็งแกร่งออกมาได้ ก็จะกลายเป็นแค่เนื้อบนเขียงที่รอเป่ยโม่กับเซียนเปยมาเชือดชำแหละเป็นชิ้น ๆ ได้ตามอำเภอใจ เจ้าว่า ข้าบีบเค้นเส้นชีวิตของเป่ยถังอยู่ใช่หรือไม่? เจ้าหนอเจ้า ลองคิดดูถึงความเป็นไปได้ประการที่สองนี้ดูบ้างสิ ไม่จำเป็นต้องส่งคนมากมายไปที่ซีเจ้ออีกต่อไปแล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไร ถึงอย่างไรข้าก็ไม่มีแผนการจะยกทัพที่ซีเจ้ออยู่แล้ว ทางซีเจ้อนั้นคงต้องยอมแพ้เพียงเท่านี้แล้วล่ะ "

“ดังนั้น เจ้าก็ยังไม่ได้บอกอยู่ดีว่าจุดประสงค์ของเจ้าคืออะไรกันแน่!” หยู่เหวินเห้าพูด

“ไปเถอะ” อ๋องชินเป่าอ้าปากหาวหวอด “ข้ายังง่วงอยู่มาก พรุ่งนี้ไปเรียกอ๋องชินเฟิงอันมา ข้าจะถามหาความยุติธรรมจากเขาเอง หากข้าได้รับความยุติธรรมนี้ ข้าก็จะไม่ทำให้พวกเจ้าต้องลำบากใจอะไรอีก"

พูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูให้หยู่เหวินเห้าด้วยตัวเอง แล้วเรียกคนรับใช้มา " ส่งองค์ชายรัชทายาท! "

ในความมืดมิด ได้เห็นว่ามีคนคนหนึ่งเดินออกมาจากความมืด ก้มหน้าลงต่ำ ผายมือเป็นท่าเชื้อเชิญหยู่เหวินเห้า "ขอเชิญองค์ชายรัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ!"

หยู่เหวินเห้าจ้องมองเขา จำได้ว่าคนผู้นี้คือ ลูจี๋ขุนนางรับใช้ในจวนอ๋องชินเป่า เป็นคนประเภทเดียวกับอ๋องชินเป่า ท่าทางดูอ่อนโยนใจดี แต่ตอนนี้ได้มาเห็นเขาในชุดสีดำสนิท สีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ ตอนที่เดินออกมาฝีเท้าแผ่วเบาราวกับเดินไม่แตะพื้น แท้ที่จริงแล้วคนคนนี้ถึงกับเป็นยอดฝีมือคนหนึ่งเลยทีเดียว

เขาแอบถอนหายใจเฮือก ทำไมเขาถึงเพิกเฉยต่อจวนอ๋องชินเป่าในตอนแรกไปได้นะ? สถานที่แห่งนี้ คือรังของพยัคฆ์หมอบ มังกรซ่อนเร้นของแท้เลยทีเดียว

เขาหันกลับไปมองอ๋องชินเป่า "เจ้ามีคนที่มีความสามารถมากมายขนาดนี้อยู่ในมือแท้ ๆ ในตอนแรกที่เจ้าขโมยแผนที่ทางการทหารไป ทำไมถึงต้องลงมือเองด้วย ? กรมการทหารเป็นสถานที่ที่มีการตรวจตราเข้มงวด เจ้าไม่กลัวว่าจะพลาดพลั้งจนโดนจับได้เลยรึ? "

อ๋องชินเป่ายกยิ้มเล็กน้อย “ในโลกใบนี้ มีใครบ้างที่สามารถเชื่อใจได้อย่างแท้จริง? แผนที่ทางการทหารนี้มีคนตั้งมากมายเท่าไหร่ที่หมายตาอยู่ หากคนข้างกายข้าเกิดทรยศขึ้นมา หรือมีคนที่ต้องการผลประโยชน์มหาศาล ขายแผนที่ทางการทหารนี้ออกไปให้ประเทศอื่น ไม่เท่ากับว่าข้าต้องมาล้มเหลวเพราะขาดความพยายามครั้งสุดท้ายหรอกหรือ? รัชทายาท เรื่องบางเรื่อง จะอย่างไรก็ยังต้องทำด้วยตัวเองเท่านั้นถึงจะวางใจได้นะ”

ดวงตาของหยู่เหวินเห้าเย็นชา "ได้รับการสอนสั่งแล้ว ขอลา!"

พูดจบ ก็สะบัดแขนเสื้อเดินจากไป!

หยู่เหวินเห้าไม่ได้เข้าวังไปทันที ในเวลานั้นประตูวังยังไม่เปิด ถึงอยากไปก็ยังต้องรออยู่ดี จึงตัดสินใจกลับจวนไปบอกข่าวให้เจ้าหยวนรู้ก่อน

หยวนชิงหลิงที่รออยู่ในจวนก็นอนไม่หลับ เมื่อเห็นเขากลับมา ก็รีบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

หยู่เหวินเห้ามองใบหน้าที่เป็นกังวลของนาง ยื่นมือออกไปดึงนางนั่งลง "ยืนยันได้แน่นอนแล้วว่าเขาเป็นคนทำ เขาเรียกร้องว่าอยากพบอ๋องชินเฟิงอัน อาจเป็นไปได้ว่าสาเหตุมาจากเรื่องการประหารทั้งตระกูลเมื่อหลายปีก่อน เจ้าวางใจเถอะ ท่านย่าจะไม่ได้รับอันตรายใด ๆ ในระยะนี้แน่ เป็นไปได้ว่าอาจจะถูกย้ายตัวไปที่ซีเจ้อ ข้าได้สั่งให้สวีอีพากองกำลังทหารไปสกัดกั้นเอาไว้ระหว่างทางแล้ว "

“เขาจะอยากพบอ๋องชินเฟิงอันไปเพื่ออะไรกันนะ? ตอนนั้นอ๋องชินยู่ถูกใส่ร้าย มันเกี่ยวอะไรกับอ๋องชินเฟิงอันด้วย? อีกทั้งข้าก็ได้ยินมาว่า อ๋องชินเป่าถูกพระชายาชินเฟิงอันเลี้ยงดูมาจนกระทั่งเติบใหญ่ด้วย”