บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 799

อ๋องอานจึงค่อยพูดขึ้นว่า “ตอนแรกหงเย่มาหาข้าเป็นการส่วนตัว แต่อันที่จริงเขาก็ไม่ได้พูดเรื่องอะไรที่สำคัญมากนัก คล้ายกับว่าอยากคบหาเป็นสหายกับข้าเท่านั้น ในเวลานั้นแคว้นต้าโจวกับเป่ยถังเริ่มเป็นพันธมิตรต่อกันแล้ว แต่เขากลับมีท่าทีเหมือนไม่ได้รู้สึกกังวลใจเกี่ยวกับการเป็นพันธมิตรนี้เลยแม้แต่น้อย ถึงขั้นที่ว่า มันทำให้ข้าถึงกับเกิดความรู้สึกมองโลกในแง่ดีขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ"

“นี่จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?” หยู่เหวินเห้าตกตะลึง

อ๋องอานเอียงหน้าพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อันที่จริง ข้าเองไม่แน่ใจว่าความรู้สึกของข้ามันเกิดผิดพลาดที่ตรงไหนหรือไม่ ข้ายังคงจำบทสนทนาของเขาได้ชัดเจน ข้าจะเล่าว่าตอนนั้นข้าพูดอะไรให้เจ้าฟังแล้วกัน ตอนนั้นที่พูดถึงเรื่องเป็นพันธมิตรกันระหว่างสองแคว้น ข้าเป็นคนเริ่มพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน ข้าค่อนข้างมีความรู้สึกเป็นศัตรูกับเขา เลยใช้หัวข้อนี้มาดักทางของเขาไว้ แต่คิดไม่ถึงว่า เขากลับหัวเราะแล้วพูดว่า การเป็นพันธมิตรระหว่างสองแคว้นเป็นเรื่องดี อย่างน้อย ก็สามารถทำให้เป่ยถังกับต้าโจวอยู่ในตำแหน่งที่จะไม่มีวันพ่ายแพ้เป็นการชั่วคราวได้ ข้าตอบกลับเขาไปว่า การอยู่ในตำแหน่งที่จะไม่พ่ายแพ้นั้นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว เมื่อมีอาวุธของต้าโจว เป่ยถังก็สามารถกัดกินเซียนเปยทั้งเป็นได้ด้วยซ้ำ ตระกูลหงเล่ของเจ้าก็จะพังพินาศลงเช่นกัน ตอนนั้นข้าพูดแบบนี้ ก็เพราะเขาให้ความรู้สึกว่าข้าโดนดูถูกมาก ข้าเลยขู่เขาด้วยคำพูดที่รุนแรงแบบนั้น แต่เจ้ารู้หรือไม่ ว่าหลังจากนั้นเขาตอบกลับข้ามาว่าอย่างไร? "

“ตอบกลับมาว่าอย่างไรรึ?” หยู่เหวินเห้าถาม

อ๋องอานแค่นเสียงขึ้นมาเสียงหนึ่ง "เจ้าบ้านั่นถึงกับยิ้มจริง ๆ แล้วยังบอกด้วยว่าเขาแทบรอไม่ไหวที่จะให้วันนั้นมาถึง ถ้าเขาไม่ได้จงใจพูดจาประชดแดกดัน เขาก็คงเป็นบ้าไปแล้วล่ะ"

หยู่เหวินเห้าพูดด้วยความประหลาดใจ “เขาแทบอดใจรอให้วันนั้นมาถึงไม่ไหวอย่างนั้นรึ ? คงเป็นการพูดประชดมากกว่ากระมัง?”

“นี่ล่ะคือปัญหา ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ ในดวงตาของเขามันเต็มไปด้วยความคาดหวังจริง ๆ ดังนั้นข้าจึงไม่อาจคาดเดาความคิดของคนผู้นี้ได้ แต่ถ้าคนที่ข้ามองไม่ทะลุ ข้าก็ไม่สามารถคบหาได้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองถูกขายในภายหลังก็ยังไม่รู้ตัว "

อ๋องอานเป็นคนที่ฉลาด และระมัดระวังในการคบคนอย่างมาก

“แล้วจุดประสงค์ที่เขามาหาเจ้า ได้พูดออกมาแบบชัด ๆ หรือไม่? ” หยู่เหวินเห้าถาม

อ๋องอันส่ายหน้า “ไม่เคยพูด แต่ถามเกี่ยวกับอาวุธที่ต้าโจวพัฒนาขึ้นหลายประโยคทีเดียว เขาดูจะสนใจเรื่องนี้มาก”

ดวงตาของหยู่เหวินเห้าเป็นประกายวาบ "ดังนั้น จึงเป็นไปได้อย่างยิ่งที่เขาจะไปพบอ๋องชินเป่า นี่มันตามทันเรื่องที่พระชายาพูดไว้แล้วว่า พวกเขาเพิ่งเริ่มวางแผนกันในช่วงหนึ่งปีกว่าที่ผ่านมานี้จริง ๆ"

อ๋องอานถามว่า "เจ้าสงสัยว่าหงเย่เป็นคนวางแผนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้สินะ?"

“ข้าสงสัยว่าหงเย่จะบุกเข้ามาถึงราชวงศ์เป่ยถังแล้ว” หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้วมุ่นจนเป็นรอยลึก หงเย่วางหูตาของตัวเองไว้ในต้าโจวมากมาย การละเล่นแบบนี้นับเป็นความสามารถพิเศษของเขา อีกทั้งครั้งนี้เขาเริ่มลงมือจากอ๋องชินเป่า นั่นต้องไม่ใช่การพูดคำหวานแค่ไม่กี่คำก็จะสำเร็จได้แน่ แต่ต้องมีการจัดวางทุกอย่างจนสมบูรณ์แล้วถึงจะได้ผล

“ไม่น่าจะเป็นไปได้หรอก?” อ๋องอานหัวเราะ “เจ้าสงสัยลึกเกินไป เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ๋องชินเป่าทำเองทั้งหมด อาจเพราะอ๋องชินเฟิงอันอยากหาข้อแก้ตัวให้เขา เพราะถึงอย่างไร สุดท้ายก็เป็นคนที่เขาเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ขึ้นมา จะอย่างไรก็ต้องมีใจคิดอยากปกป้อง ถึงได้ผลักเอาท่านชายหงเย่ออกมาเป็นโล่กำบัง เท่าที่ข้าเห็น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับหงเย่เลยแม้แต่น้อย ต่อให้เขามีความสามารถมากกว่านี้อีกสักแค่ไหน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแทรกซึมหูตาเข้ามาในเป่ยถังได้สำเร็จ”

อ๋องอานมีท่าทางสงบนิ่ง แต่หยู่เหวินเห้ากลับไม่ได้มองโลกในแง่ดีขนาดนั้น ทั้งไม่พูดอะไรมาก แค่หันหลังกล่าวลาแล้วจากไปทันที

อ๋องอานนั่งบนอยู่เก้าอี้ มองดูเงาแผ่นหลังของเขาอย่างแน่วแน่ ค่อย ๆ ขมวดคิ้วขึ้นมาช้าๆ

ชายคนหนึ่งออกมาจากห้องด้านใน เป็นนักวางแผนในจวนของเขา เขาฟังทั้งสองคนคุยกันอยู่ในนั้นตลอด “ ท่านอ๋อง เหตุใดท่านไม่บอกรัชทายาทไปว่า ท่านชายหงเย่ได้แทรกซึมไปถึงหนานเจียงแล้วล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

อ๋องอานส่ายหน้าช้า ๆ "บอกไม่ได้ บางทีหนานเจียงกับหงเย่อาจเป็นทางถอยในอนาคตของข้าก็เป็นได้"

ที่ปรึกษาตกใจจนผงะ “ท่านอ๋อง เหตุใดท่านจึงพูดเช่นนี้?”

สีหน้าของอ๋องอานซีดขาวลงไปเล็กน้อย “เพราะว่าสายลับคนแรกที่หงเย่จัดการวางไว้เป็นหูตาในเมืองหลวง เป็นคนที่ถูกจัดวางตามคำสั่งของข้านี่ล่ะ แล้วเวลาคนคนนี้ไปอยู่ที่ไหน? แทรกซึมเข้าไปถึงที่ใด? แม้แต่ข้าเองก็ไม่รู้แล้วเหมือนกัน”

“เรื่องนี้ กระหม่อมไม่ทราบมาก่อนเลยพ่ะย่ะค่ะ” นักวางแผนตกตะลึงจนตาค้าง