บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 805

ข้ารับใช้ยกสุราเข้ามาให้อย่างสั่นเทา หลังจากวางไว้บนโต๊ะแล้วก็รีบถอยออกไป

ชายาเฟิงอันรินสุราด้วยตนเอง รินสองแก้ว จากนั้นก็ล้วงเอาขวดเล็กขวดหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าแขนเสื้อ รินน้ำสีแดงออกมาจากในขวดเล็กน้อย ใส่ลงไปในแก้วสุรา แล้วก็ยกแก้วสุราขึ้นมาแกว่งหลายทีแล้วค่อยวางลง

“ดื่มเสีย”นางพูดกับอ๋องชินเป่าอย่างเรียบเฉย

ในที่สุดหางตาของอ๋องชินเป่า ก็เผยให้เห็นถึงความเกลียดชัง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าต้องการฆ่าข้า?”

“ชีวิตของเจ้าข้าเป็นคนเก็บกลับมา ข้าจะเก็บคืนไม่ได้หรือ?”ชายาเฟิงอันถามขึ้น

อ๋องชินเป่าโกรธจนตาแดงแตกสลาย พร้อมพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วช่วยข้าไว้ตั้งแต่แรกทำไม?”

“ตอนนั้นที่ช่วยเป็นอารมณ์ชั่ววูบ วันนี้ที่ฆ่าเจ้าเพราะถูกกดดันจากสถานการณ์ นี่ล้วนเป็นเพราะเจ้าหาเรื่องเอง ดื่มลงไป”

อ๋องชินเป่ากำหมัด แววตาเศร้าสร้อยมองดูชายาเฟิงอันที่ดูอิ่มเอมใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ดังนั้น ทุกอย่างล้วนเป็นแผนร้ายจริงหรือ?”

ชายาเฟิงอัน พูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆว่า “ในเมื่อเจ้ามั่นใจ ยังจะถามอีกทำไม? สุรานี้ เจ้าดื่มหรือไม่? หากเจ้าดื่มลงไป ฮ่องเต้ฮุยจงกับแผนที่ทางการทหารก็จะไม่มีวันหาพบ ถือว่าเป็นการได้แก้แค้นแล้ว งั้นชีวิตนี้ก็คืนให้กับข้า เป็นอย่างไร?”

อ๋องชินเป่ามองดูสุราแก้วนั้น แววตาเหลือบมองดู หลากหลายอารมณ์ซับซ้อนวาบหวามขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ ยังไม่ถือว่าล้างแค้น ข้ายังไม่ได้ฆ่าศัตรู”

“ข้าจะช่วยเจ้าฆ่าเขา เจ้าตายอย่างวางใจได้เลย” 

aaaa

อ๋องชินเป่าหัวเราะเยาะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าจะฆ่าเขา? เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อหรือ?”

“เชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม สุราแก้วนี้เจ้าต้องดื่มลงไป เจ้าไม่ดื่ม ข้าก็มีวิธีทำให้เจ้าดื่ม เจ้ารู้ดี”

แววตาอ๋องชินเป่ามืดมน รู้สึกเจ็บแปลบตรงกลางอก ประโยคนี้ คุ้นเคยแค่ไหน?

ตอนเด็กเขาป่วย ไม่ยอมดื่มยา นางก็มักพูดเช่นนี้ แต่ตอนนั้น เบื้องหลังการข่มขู่บังคับของนาง ล้วนเต็มไปด้วยความรักใคร่ ตอนนี้.... กลับเป็นการต้องการชีวิตของเขาอย่างโหดเหี้ยม

“ไม่ต้องช่วยชีวิตข้าในตอนนั้นยังดีกว่า”เขาพูดขึ้นอย่างโมโห

“ใช่ ข้าก็เสียใจ ที่กระทำผิดไป” ชายาเฟิงอันถอนหายใจ จ้องมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “โชคดี ที่ตอนนี้ก็ยังไม่สาย สามารถกำจัดสิ่งชั่ว ให้กลับมาสู่เส้นทางที่ถูกต้อง เจ้าตายไปแล้ว ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม ข้าสามารถคิดว่าไม่เคยช่วยชีวิตเจ้า ไม่เคยเลี้ยงดูเจ้า ความสัมพันธ์ระหว่างเราสิ้นสุดขาดกันตรงนี้”

สีหน้าอ๋องชินเป่าขาวซีด ถ้อยคำเหล่านี้เหมือนดั่งลูกศรอาบยาพิษ แทงทะลุหัวใจของเขา ไมตรีจิตระหว่างน้องชายสามีและพี่สะใภ้ในสี่สิบปีนี้ สำคัญยิ่งกว่าแต่แรกแล้ว นางกลับพูดว่าเสียใจ? งั้นสี่สิบกว่าปีมานี้เป็นเพียงความหน้าซื่อใจคดจริงหรือ?

ในใจเจ็บปวดทรมานอย่างที่สุด เขาก็พรวดลุกขึ้นมาเตะเก้าอี้ด้านข้างของเขา พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “เจ้าหุบปาก”

เก้าอี้ตัวนั้นลอยขึ้นมา แล้วก็มุ่งไปกระแทกชายาเฟิงอัน