บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 824

ท่านชายหงเย่ค้ำราวจับ กล่าวเบาๆ: “ท่านฟังเสียงน้ำที่ไหลริน มองดูมัน ท่านจะจำได้บ้าง?”

หยวนชิงหลิงมองไปด้วยจิตใต้สำนึก เห็นเพียงน้ำตกเล็กๆสองสายหลั่งไหลลงมาในกลุ่มภูเขาปลอม ไหลลงสู่ทะเลสาบ กระทบแสงอาทิตย์สีทองที่งดงาม เศษสีทองแต่ละชิ้นเหมือนกับจะบรรจุบางช่วงตอน ใช้ลักษณะการบินฉวัดเฉวียนพวยพุ่งเข้าสู่ดวงตาของนาง แล้วไปถึงในสมองผสมเข้าด้วยกันเป็นระลอกคลื่น

หยวนชิงหลิงหลับตาลง พยายามค้นหาความทรงจำเหล่านั้นที่ไม่ได้เป็นของนาง ว่ามีเศษร่องรอยของเขาเหลืออยู่หรือไม่

เป็นไปไม่ได้ที่นางจะมีความสัมพันธ์ในวันวานอะไรกับหงเย่ แม้ว่าจะมี ก็คือเจ้าของร่างเดิมของหยวนชิงหลิง

แต่ว่า ความทรงจำอันเนิ่นนานที่เหลืออยู่ในสมองของเจ้าของร่างเดิม ที่มีอยู่มากมายล้วนเลือนรางไม่ชัดเจนแล้ว ไม่ต้องพูดถึงนาง กลัวเพียงแค่เจ้าของร่างเดิมมีชีวิตอยู่ ก็ไม่แน่ว่าจะจำทุกเรื่องที่ตัวเองเคยเผชิญหรือทุกคนที่เคยได้พบเจอทั้งหมดได้

“วันเวลาที่เมืองตวนโจว ท่านจำไม่ได้แล้ว” เสียงของเขาเย็นชา แฝงด้วยพลังทะลุทะลวง ตีสมาธิช่วงหนึ่งของนางให้สลายเป็นผุยผงในพริบตา

นางลืมตาขึ้น มองดูดวงตาที่แหลกสลายของเขา “ท่าน......ข้ารู้จักท่านหรือ?”

ในดวงตาของเขาไม่มีอะไรอีกแล้ว กลับคืนเป็นความสงบ กล่าวอย่างราบเรียบ: “ไม่รู้จัก ทั้งหมดในตอนนั้นเป็นเพียงข้าที่พูดเพ้อเจ้อเท่านั้น ข้าไปก่อน ไม่รบกวนพระชายารัชทายาทแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

พูดจบ เขาถอยหลังก้าวหนึ่ง สีหน้าเปล่าเปลี่ยว คำนับลงไป ขณะที่เงยหน้าขึ้นอีกครั้งไม่ได้มองดูหยวนชิงหลิงสักแวบเดียว ก็หมุนตัวไปแล้ว

แขนเสื้อสีแดงยกขึ้น กวาดผ่านใบหน้าของหยวนชิงหลิง นั่นเป็นความเย็นที่ย้อมด้วยสายลมหนาวปลายฤดูใบไม้ร่วง ทำให้จิตใจของหยวนชิงหลิงทุกข์ระทมอย่างอธิบายไม่ถูก

เงาร่างของท่านชายหงเย่จมอยู่ในเศษสีเหลืองซีด สีแดงที่สะท้อนในดวงตานั่นก็ค่อยๆจางหายไป นางหันหน้าไป กลับเห็นเพียงหมันเอ๋อนั่งสัปหงกอยู่บนพื้น

“หมันเอ๋อ!” นางเรียกคำหนึ่ง

หมันเอ๋อตกใจตื่นทันที เงยหน้าขึ้น ในตาว่างเปล่าทั้งดวง “ข้าน้อย......ทำไมข้าน้อยถึงนอนหลับได้เพคะ?”

“เจ้าเหนื่อยมากหรือ?” หยวนชิงหลิงมองดูนาง ตั้งแต่ออกมาจากเรือนหลัก หมันเอ๋อเดินอยู่กับนาง นางระมัดระวังเป็นที่สุด ทำไมตามไปตามมากลับหลับไปอย่างฉับพลันแล้วล่ะ?

“ไม่ใช่นะเพคะ ข้าน้อยไม่ได้เหนื่อยนี่!” หมันเอ๋อขยี้ตาเล็กน้อย แต่กลับหาวอย่างอดไม่ได้ “น่าแปลกแล้ว ทำไมถึงได้ง่วงขนาดนี้ล่ะ?”

“เมื่อคืนไม่ได้นอนหลับดีหรือ?” หยวนชิงหลิงมองดูดวงตาของนางก็ไม่ได้เต็มไปด้วยเส้นเลือด ใต้ดวงตาก็ไม่ได้เขียวช้ำ แต่ท่าทางกลับไม่มีชีวิตชีวา

“เมื่อคืนเป็นท่านพี่ฉี่หลอเข้าเวรดึก ข้าน้อยเข้านอนเร็วมาก” หมันเอ๋อค่อนข้างตระหนก “ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจอู้เพคะ พระชายารัชทายาทโปรดอภัย”

“ไม่ได้ต้องการจะกล่าวโทษเจ้า เพียงแค่เจ้า......เป็นเช่นนี้น้อยมาก กลับไปพักผ่อนเถอะ วันนี้ไม่ต้องปรนนิบัติแล้ว” หยวนชิงหลิงกล่าว

หมันเอ๋อส่ายหน้า “ไม่แล้วเพคะ ตอนนี้ข้าน้อยสดชื่นขึ้นมากแล้ว ข้าน้อยส่งพระชายารัชทายาทกลับตำหนักเซี่ยวเยว่เถอะเพคะ”

หยวนชิงหลิงหันหน้าไปมองดูภูเขาปลอมที่มีน้ำไหลนั่น คิดแล้วคิดอีก “ไม่ เจ้าตามข้ากลับไปที่จวนเจ้าพระยาจิ้งสักรอบเถอะ”

เรื่องราวของเจ้าของร่างเดิม ฮูหยินใหญ่เข้าใจดีเป็นที่สุด

“กลับไปตอนนี้หรือเพคะ?” หมันเอ๋อแปลกใจ

“ไม่ผิด กลับไปตอนนี้เดี๋ยวนี้” หยวนชิงหลิงพูดจบ หมุนตัวสาวเท้าก้าวใหญ่เดินขึ้นสะพานโค้งไปทางลานด้านนั้น

กลับถึงจวนเจ้าพระยาจิ้ง ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว ฮูหยินใหญ่เห็นนางกลับมาก็ดีใจมาก ให้นางอยู่กินอาหารในจวน

หยวนชิงหลิงเห็นความดีใจบนใบหน้าของฮูหยินใหญ่ ในใจมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย ในวันเวลาที่ยุ่งวุ่นวายเหล่านี้ ก็ไม่ได้เวลาว่างกลับมาเยี่ยมเยียนนางจริงๆ จึงตอบรับบอกว่าต้องการจะอยู่กินอาหารในจวน