บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 841

“เอาล่ะ ล้วนลุกขึ้นมาเถอะ ให้เสด็จทวดดูหน่อย”

พวกขนมหวานสวมชุดหนามาก ลุกขึ้นมาอย่างงุ่มง่าม เดินโซเซมาเหมือนอย่างนกเพนกวิน แนบชิดข้างกายไท่ซ่างหวง

ข้าวเหนียวน้อยรู้จักเอาอกเอาใจมาก มืออ้วนน้อยๆยื่นไปสัมผัสใบหน้าขาวซีดของไท่ซ่างหวง พร้อมพูดขึ้นว่า “มืออุ่นๆ”

ไท่ซ่างหวงภาคภูมิใจอย่างมาก อดกลั้นอาการไอ จนใบหน้าแดงก่ำ หน้าอกหายใจดังหวีด มองดูแล้วก็ทรมานอย่างมาก แล้วก็ยกมือโบกเรียกฉางกงกงพาเด็กๆออกไป

พวกเด็กๆรู้ว่าเสด็จทวดไม่สบาย จึงว่าง่ายอย่างมาก ต่างก็ตามฉางกงกงไปรับเอาลูกกวาดมาทาน

ไท่ซ่างหวงไอตลอดพร้อมทั้งมองดูพวกเขาหายลับไปด้านนอกม่าน แววตายังคงนิ่งงัน ศีรษะค่อยๆวางนอนลง แววตาแลดูค่อนข้างนิ่งอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “วันเวลาเหมือนยังไม่ผ่านไปพวกเขาก็สามารถพูดได้เดินได้แล้ว”

หยู่เหวินเห้านั่งลงด้านข้างเตียง ยื่นมือช่วงตบหน้าอกให้กับไท่ซ่างหวงเบาๆ พลังลมปราณถูกถ่ายเข้าไป ช่วยให้อาการไอของไท่ซ่างหวงรุนแรงขึ้น แต่อาการไอในครั้งนี้สามารถไอเอาเสมหะออกมา ทำให้เขาสบายขึ้นอย่างมาก ฟังดูแล้วเสียงลมหายใจบนหน้าอกก็ไม่ค่อยมีเสียงหวีดแล้ว

ไท่ซ่างหวงมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมไม่พูดไม่จา? เจ้าเงียบแบบนี้น้อยครั้งมาก”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า “ทำไมถึงได้ไอรุนแรงขนาดนี้? ให้เจ้าหยวนเข้ามาดูหน่อยไหม?”

“ไม่เป็นไร” ไท่ซ่างหวงยกมือรั้งไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “อาการป่วยเล็กน้อย ไม่เป็นไรมาก ทานยาของหมอหลวงก็เห็นผลแล้ว”

“แต่อาการไอก็ยังรุนแรงขนาดนั้น”หยู่เหวินเห้ามองดูใบหน้าไท่ซ่างหวง เดิมก็ค่อนข้างผอม ตอนนี้ก็ยิ่งผอมอย่างมาก บนใบหน้าไม่มีเนื้อสักนิดแล้ว

“แค่ไอไม่ถึงขั้นเสียชีวิตสักหน่อย” ไท่ซ่างหวงรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว ค่อยๆยันกายลุกขึ้น พร้อมพูดขึ้นว่า “พยุงข้าไปนั่งตรงนั้นหน่อย นอนนานมากแล้ว เอวจะขาดอยู่แล้ว”

เขาเปิดผ้าห่มออก เท้าทั้งคู่ยื่นไปตรงด้านข้างเตียง มือวางไว้บนบ่าของหยู่เหวินเห้า กำลังจะค้ำเพื่อให้ยืนขึ้นมา หยู่เหวินเห้ากลับอุ้มเขาขึ้นมา

เขาอุ้มลอยขึ้นมาจนทำให้ไท่ซ่างหวงตกอกตกใจ คว้าจับแขนของหยู่เหวินเห้าไว้อย่างไม่รู้ตัว แต่แววตาที่หวาดกลัวนั้นก็หายลับไปอย่างรวดเร็ว ถูกแทนที่ด้วยอารมณ์เศร้าแต่สุขใจ

เขาแก่แล้ว และพวกหลานของเขาต่างก็โตแล้ว สามารถเผชิญหน้ากับทุกอย่างได้ และยังสามารถปกป้องคนแก่อย่างเขาคนนี้ได้แล้ว

หลายปีมานี้ แม้จะทดถอยมาอยู่บรรทัดที่สอง แต่เขาก็ใช้พลังทั้งหมดของตนเองที่มีเพื่อปกป้องคนพวกนี้ วางแผนเพื่อแผ่นดินเป่ยถังเบื้องหลังของเขา เขาหมดเรี่ยวหมดแรง ไม่ได้สงบจิตสงบใจเลยสักนิด มักรู้สึกว่าพวกเขาต่างก็ต้องการให้เขาปกป้อง

แล้วก็ดูมองดูใบหน้าหนุ่มใบนั้นอย่างแน่วแน่ มองดูความรับผิดชอบในสายตาของเขา ไท่ซ่างหวงหัวเราะขึ้นมาอย่างอบอุ่น

ความรู้สึกในใจที่เปลี่ยนไปนี้ หยู่เหวินเห้าไม่รู้เรื่อง เขาเพียงรู้สึกเสียใจที่ไท่ซ่างหวงตัวเบา ตัวเบาอย่างมาก เขาเคยเห็นเสด็จปู่ทรงพลังและแข็งแกร่ง เคยเห็นเขามีอำนาจสยบทั่วหล้าอย่างเด็ดขาดแน่วแน่ เขาในวัยหนุ่มตอนนั้น เสด็จปู่ก็คือเทพในใจเขา

แต่เทพคนนี้ ตอนนี้กลับอ่อนแอกลายเป็นเช่นนี้ แค่เดินก็เดินไม่ไหวแล้ว เมื่ออุ้มขึ้นมาก็เบาอย่างไม่มีน้ำหนัก และเขาก็ยังจำภาพในตอนเด็กได้ ภาพตอนที่เสด็จปู่อุ้มเขา

เขาคุกเข่าลง เงยดวงตาที่เปียกชื้นขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้นว่า “เสด็จปู่ ขอร้อง ให้เจ้าหยวนเข้าวังมาคอยดูแลท่านเถอะ”

ไท่ซ่างหวงมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ลุกขึ้นมาเถอะ ตอนนี้โรงเรียนของพระชายารัชทายาททำได้ดีมาก จะทำให้เป่ยถังมีความสามารถทางการแพทย์สืบทอดต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด ให้นางตั้งไจทำให้ดี มีหมอหลวงคอยดูแลข้าอยู่ที่นี่ก็พอแล้ว เจ้าไม่ต้องพูดขึ้นมาอีก”