บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 852

ไท่ซ่างหวงมองนาง มีแสงไหววูบขึ้นในดวงตา พูดว่า “เกิดแก่เจ็บตาย เป็นเรื่องธรรมดาของคน ไม่จำเป็นต้องใส่ใจนัก ”

“คนที่ไม่สนใจ ย่อมไม่ใส่ใจ ถ้าหากข้าตายไป ท่านจะใส่ใจหรือไม่”

“เฮ้ย พูดอะไร”ทันใดนั้นไท่ซ่างหวงก็ขมวดคิ้วตำหนิขึ้นมา

“ก็เป็นเช่นนี้มิใช่หรือ พวกเราสนใจในความเป็นความตายของคนคนหนึ่ง เพราะว่าพวกเราสนใจในตัวคนคนนั้น ”

ไท่ซ๋างหวงรู้สึกอึดอัด เปิดผ้าห่มขึ้นมา หลบเข้าไปอยู่ในผ้าห่มราวกับเด็กเล็กๆ “คำพูดเหล่านี้ฟังไม่คุ้นหูเลย ”

หยวนชิงหลิงยิ้ม “ได้ ไม่พูด แต่ในการรักษาท่านต้องฟังที่ข้าพูด ”

หลังจากให้ยาแล้ว เห็นได้ชัดว่าอาการของไท่ซ่างหวงบรรเทาลง อย่างน้อยก็เหมือนกับที่หยวนชิงหลิงคาดหวังเอาไว้ สามารถนอนหลับได้สบาย

ฉางกงกงก็นับว่าได้คลายใจไปเปลาะหนึ่ง หลายวันที่ผ่านมานี้ ไท่ซ่างหวงป่วยหนัก เขาเองก็รู้สึกเป็นห่วงอยู่นาน ไม่สามารถนอนหลับดีๆได้เลย ตอนนี้เตียงนอนของเขาได้วางเอาไว้ข้างนอก จำเป็นต้องเฝ้าไท่ซ่างหวงตลอดเวลาทั้งวันทั้งคืนสิบสองชั่วยาม

ได้ยินเสียงกรนของไท่ซ่างหวงส่งมา ฉางกงกงกดเสียงลงต่ำพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “ถ้าหากได้รับการรักษาตั้งแต่แรก อาการป่วยคงจะไม่หนักหนาเช่นนี้ ”

ในใจของหยวนชิงหลิงเต็มไปด้วยคำถาม ลากตัวฉางกงกงออกไปถามอย่างละเอียดข้างนอก

“เพราะคำพูดคำนั้นของฮ่องเต้จริงๆ จึงทำให้ไท่ซ่างหวงไม่ยินดีจะเรียกตัวพระชายารัชทายาทเข้าวัง ตอนนั้น ไท่ซ่างหวงยังกระอักเลือดด้วย”ฉางกงกงพูดอย่างทอดถอนใจ

“แล้วก่อนหน้านั้นเล่า ก่อนที่ฮ่องเต้จะพูดคำคำนั้น ทำไมจึงไม่เรียกข้า ”หยวนชิงหลิงถาม

ฉางกงกงบอกว่า “ตอนแรกที่เริ่มไอและหอบ เป็นเพราะอากาศเปลี่ยนแปลง ตั้งแต่เป็นโรคหอบหืด ทุกปีเมื่อเข้าสู่ฤดูหนาวก็จะหอบและไอ แต่ว่าหมอหลวงได้มีประสบการณ์แล้ว หลังจากให้ยาแล้วก็สามารถควบคุมโรคได้เร็วมาก ไหนเลยจะรู้ว่าครั้งนี้แม้หมอหลวงจะใช้ยาเหมือนเช่นเคยแต่ก็ไม่สามารถระงับอาการของโรคได้ ปรากฏว่าพอกำเริบก็ไม่สามารถรักษาได้ จนสุดท้ายดูแล้วจะแบกรับไม่ไหว คิดอยากจะไปเรียกตัวท่านมา ฮ่องเต้กลับบอกว่าตอนนี้อาการของโรคเป็นหนักขนาดนี้ ถ้าหากพระชายารัชทายาทรับทำการรักษา ภายหลังหากเกิดเรื่องอะไรขึ้น พระชายารัชทายาทคงต้องเดือดร้อนไปด้วย ข้อแรกคือไท่ซ่างหวงเสียใจที่ฮ่องเต้พูดจาเช่นนี้ ข้อสอง ก็รู้สึกว่าที่ฮ่องเต้พูดมามีเหตุผล เขาบอกว่า ตอนนี้เขาเหลือลมหายใจเพียงเฮือกเดียว ยังสามารถปกป้องท่านได้ แต่ถ้าวันใดจากไปแล้ว ท่านยังเป็นคนที่ทำการรักษาคนสุดท้าย คงรับประกันไม่ได้ว่าจะไม่มีคนที่มีเจตนาร้ายมาหาเรื่องท่าน ถึงตอนนั้นเขาก็มองไม่เห็นแล้ว อยากจะปกป้องก็คงจะทำไม่ได้ ”

หยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็อดที่จะรู้สึกปวดใจไม่ได้

“ใช่แล้ว”ทันใดนั้นเหมือนฉางกงกงจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “ก่อนที่ฮ่องเต้จะส่งไท่ซ่างหวงมายังพระที่นั่ง เคยพูดคุยกับไท่ซ่างหวงในตำหนักฉินคุนเป็นเวลาครึ่งชั่วยาม ระหว่างพ่อลูก แม้จะยังมีความบาดหมางใจกัน แต่ท่าทีของฮ่องเต้เปลี่ยนไปอย่างมาก ท่าทีของไท่ซ่างหวงที่มีต่อฮ่องเต้ก็เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อยเช่นกัน ไม่รู้ว่าพูดคุยอะไรกัน แม้แต่ข้าน้อยก็ไม่อนุญาตให้อยู่ฟังด้านใน”

หยวนชิงหลิงคาดว่านี่คงจะเป็นเรื่องภายในที่เจ้าห้าสงสัยกระมัง ถ้าหากว่าเป็นเช่นนั้น ไท่ซ่างหวงคงรู้อะไรบางอย่าง

วันรุ่งขึ้นตอนที่หยวนชิงหลิงไปให้น้ำเกลือ ก็ลองหยั่งเชิงดู ปรากฏว่าไท่ซ่างหวงไม่รับช่วงต่อเลยสักนิด เปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที