บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 87

หยวนชิงหลิงดึงมือกลับทันที พลางผลักเขาออก “ท่านทำอะไร？”

หยู่เหวินเห้าจ้องหน้านาง “หมายความว่าไงทำอะไร？”

“หน้าของท่าน！” หยวนชิงหลิงต่อว่าเขา ไม่นึกเลยว่าเขาจะเป็นคนลามก

หยู่เหวินเห้าสบถออกมา “เจ้าต่างหากละที่ขยับเข้ามา ขาแค่ต้องการจะเอาหัวออก เจ้าจะได้ไม่ล่วงเกินข้า”

“ฟังดูแล้วข้าผิดอย่างนั้นหรือ？”

“หรือจะให้ข้าผิดหรือ？ข้าบอกให้เจ้าขยับเข้ามาหรืออย่างไร？”

เขานั่งหลังตรง พร้อมกับพูดเสียงแข็ง “มันจะทำไมหรือ？ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นซะหน่อย อีกอย่าง ข้าเองก็ยังถูกเจ้าเห็นทุกอย่างแล้ว ข้าก็ไม่เห็นเป็นอะไร”

หยวนชิงหลิงมีสีหน้าอยากจะร้องก็ร้องไม่ออก “ตอนนั้นข้าทำไปเพื่อทำแผลให้ท่าน”

“ใครใช้ให้เจ้าเข้ามายุ่งวุ่นวาย？”

“ถ้ารู้ก่อนข้าก็จะไม่สนใจ ปล่อยให้หลังจากนี้กลับมาเดินไม่ได้ แล้วไม่ให้มีลูกมีหลานสืบต่อไป” หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าความโกรธของนางตอนนี้เริ่มควบคุมไม่อยู่แล้ว นี่ก็เป็นเพราะว่า เขาทำมากเกินไป

“เจ้าเป็นชายาของข้า ข้าไม่มีลูกหลาน เจ้าเองก็ไม่มีเหมือนกัน”

“หลังจากนี้ท่านต้องปลดข้า” หยวนชิงหลิงพูดพลางหลี่ตา “เราสองคนมีพันธสัญญาต่อกัน”

“ก่อนที่จะคิดถึงเรื่องนี้ เจ้ากลับไปทบทวนคำสัญญาของเจ้ากับเสด็จพ่อก่อนเถอะ เจ้าบอกว่าจะมีหลานให้พระองค์ภายในหนึ่งปี” เขาพูดเสียงเยือกเย็น

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างสบายใจ “หนึ่งปี อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงหลายรอบ ตอนนี้ถึงข้าคิดไปก็เปล่าประโยชน์”

หยู่เหวินเห้าไม่พูดอะไร แต่ในใจของเขารู้สึกไม่พอใจบางอย่าง

เพราะว่านางพูดออกมาอย่างสบายใจ และเพราะว่านางพูดว่าเปลี่ยนแปลงหลายรอบ

จากนั้นจึงไม่มีใครพูดอะไร และทั้งสองต่างก็ขยับออกห่างกัน เพราะรังเกียจกันและกัน

พอกลับมาถึงจวน หยวนชิงหลิงก็กลับไปที่หอเฟิ่งหยีทันที

ภายในนั้น หยวนชิงผิงกำลังกินน้ำต้มถั่วแดงที่แม่นมทำให้กิน พอเห็นว่านางกลับมาแล้ว ด้วยท่าทางไม่พอใจ “ทำไมพึ่งกลับมา？”

“มีบางเรื่องทำให้ล่าช้า” หยวนชิงหลิงนั่งลง พลันหันไปมองน้ำต้มถั่วแดงที่ดูน่ากิน “แม่นม เอามาให้ข้าถ้วยหนึ่ง”

“มีเรื่องล่าช้าอะไรหรือ？” หยวนชิงผิงถามขึ้น

“เรื่องเล็กน้อย” หยวนชิงหลิงมองนางที่กำลังจ้องตัวเองอยู่ ด้วยสีหน้ากังวลใจเล็กน้อย ก็อดแปลกใจไม่ได้ น้องสาวคนนี้ดูพอใช้ได้เลยทีเดียว

“ท่านฉลาดขึ้นหน่อยไม่ได้หรือ？” หยวนชิงผิงพูดขึ้นอย่างกังวล

“ไม่มีอะไรจริงๆ”

หยวนชิงผิงไม่เชื่อนางเลยสักนิด แต่ว่าเรื่องนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่นางจะมากังวลได้

นางจึงพูดขึ้น “ฮูหยินรองสั่งให้ข้าคอยจับตาดูท่านว่าความสัมพันธ์กับท่านอ๋องนั้นเป็นไปตามที่ท่านพูดหรือไม่”

“อืม” หยวนชิงหลิงตอบขึ้นด้วยความเหม่อลอย

หยวนชิงผิงกินไปสองคำก็วางลง แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโห “ทำไมท่านถึงไม่สนใจล่ะ？ที่จวนต้องการสอดแนมท่านเป็นเพราะมีเป้าหมาย ทำไมสมองของท่านถึงได้เลอะเลือนขนาดนี้？”

หยวนชิงหลิงมองหน้านางที่อยู่ดีๆ ก็โกรธขึ้นมา จึงหัวเราะ “มีเป้าหมายอะไร？”

“ข้าจะไปรู้ได้ยังไง？ต้องเป็นคำสั่งท่านพ่อ ถ้าหากว่าท่านช่วยท่านพ่อไม่ได้ งั้นสุดท้ายต้องมีผลลัพธ์ที่ร้ายแรงแน่นอน ข้าดูออกว่าท่านกับท่านอ๋องไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันจริง”

หยวนชิงหลิงเองก็คิดอย่างนั้นจึงพูดขึ้น “เจ้าเองก็ดูเป็นคนคิดปรุโปร่งนะ”

หยวนชิงผิงจึงพูดขึ้นอย่างไม่ประสบอารมณ์ “ปรุโปร่งอะไร？ไม่กี่ปีมานี้ท่านพ่อลงทุนไปเพื่ออะไร ใครบ้างไม่รู้？ข้าเองก็ไม่ได้โง่”

“นั่นมันเรื่องของเขา เจ้าไม่ต้องไปสนใจ” หยวนชิงหลิงพูด